Τελικά Οι Γιορτές Είναι Για Τα Παιδιά

Ξεκινήσαμε Δευτέρα πρωί για Αθήνα - Αττική. Ένα χρόνο η αδελφή μου στο καινούριο σπίτι - εις το βουνό ψηλά εκεί - αλλά δεν είχα πάει. Λόγια λόγια από τους γονείς μας, λόγια από τα παιδιά συμφώνησα να πάμε για τα Χριστούγεννα.
Αν εξαιρέσουμε την παραμονή των Χριστουγέννων το βράδυ που πήρα και τα τρία παιδιά και προσπαθήσαμε να κατέβουμε στο The Mall αλλά τελικά δεν τα καταφέραμε και ξαναγυρίσαμε πίσω. Και ανήμερα των Χριστουγέννων το βράδυ που πήγαμε κινηματογράφο στο Kosmopolis και το αυτοκίνητο μετά αρνήθηκε πεισματικά να ξεκινήσει από βλάβη στην αντλία βενζίνης που φτιάχτηκε ευτυχώς την άλλη μέρα το μεσημέρι. Την ένταση στις στιχομυθίες με την αδελφή μου για το τάδε και το δείνα. Το κακό ύπνο με τα παιδιά που γκρίνιαζαν μέσα στον ύπνο τους. Και ότι γύρισα άρρωστη πίσω.
Αν εξαιρέσουνε όλα αυτά ήταν ανεκτά Χριστούγεννα. Ελπίζω σε κάποια καλύτερη και ηρεμότερη Πρωτοχρονιά.

Χρόνια Πολλά Και Καλά

Το 1897 η 8χρονη Βιρτζίνια έστειλε ένα γράμμα στην εφημερίδα The New York Sun.
Dear Editor,
Είμαι 8 χρόνων. Μερικοί από τους μικρούς μου φίλους λένε ότι δεν υπάρχει Aη-Βασίλης. Ο μπαμπάς μου λέει "Αν το δεις στην The Sun, έτσι θα ’ναι". Παρακαλώ, πείτε μου την αλήθεια. Υπάρχει ο Άγιος Βασίλης;

Virginia O'Hanlon
Ο εκδότης της εφημερίδας, Francis P. Church, ανταποκρίθηκε στην επιστολή της μικρής, δίνοντας την απάντησή του μέσα από ένα σημείωμα στην εφημερίδα. Το σημείωμα αναδημοσιευόταν από τότε κάθε χρόνο μέχρι το 1949, οπότε σταμάτησε να εκδίδεται το έντυπο.
Βιρτζίνια, οι φίλοι σου κάνουν λάθος. Έχουν επηρεασθεί από τον σκεπτικισμό της εποχής μας. Δεν πιστεύουν παρά μόνο ό,τι βλέπουν. Νομίζουν ότι τίποτα δεν υπάρχει αν δεν μπορούν να το αντιληφθούν με το μικρό τους το μυαλό. Όλα τα μυαλά Βιρτζίνια, ανεξάρτητα από το αν είναι ενήλικων ή παιδιών, είναι μικρά. Σ' αυτό το τεράστιο σύμπαν ο άνθρωπος είναι ένα μικρούτσικο έντομο, ένα μυρμήγκι, όσον αφορά την διάνοιά του, σε σχέση με τον απέραντο κόσμο γύρω του, όπως μετριέται με την έλλογη ικανότητά του να συλλάβει όλη την αλήθεια και τη γνώση. Ναι, Βιρτζίνια, ο Άγιος Βασίλης υπάρχει.

Υπάρχει όπως σίγουρα υπάρχει η αγάπη και η γενναιοδωρία και η ευλάβεια και ξέρεις ότι σ' αγκαλιάζουν και δίνουν στη ζωή σου ομορφιά και χαρά. Αλίμονο! Πόσο ζοφερός θα ήταν ο κόσμος μας αν δεν υπήρχε ο Aη-Βασίλης. Θα ήταν τόσο ζοφερός όσο αν δεν υπήρχαν Βιρτζίνιες. Δεν θα υπήρχε η αγνή πίστη των παιδιών, η ποίηση, η φαντασία που κάνει υποφερτή την ύπαρξή μας. Δε θα είχαμε χαρά παρά μόνο με τις αισθήσεις και την όραση. Το εξωτερικό φως με το οποίο η παιδικότητα γεμίζει τον κόσμο θα σβήσει.

Δεν πιστεύεις στον Aη-Βασίλη! Μπορεί επίσης να μη πιστεύεις τις νεράιδες. Μπορεί να πείσεις τον μπαμπά σου να προσλάβει ανθρώπους να παρακολουθούν όλες τις καμινάδες την παραμονή των Χριστουγέννων για να πιάσουν τον Αη-Βασίλη, αλλά ακόμη και αν δεν τον δεις να κατεβαίνει, τι θα αποδείκνυε αυτό; Κανένας δεν βλέπει τον Αη-Βασίλη αλλά αυτό δεν είναι απόδειξη ότι δεν υπάρχει ο Αη-Βασίλης. Τα πιο σπουδαία πράγματα στον κόσμο είναι εκείνα τα οποία ούτε οι μεγάλοι ούτε τα παιδιά μπορούν να δουν. Είδες ποτέ νεράιδες να χορεύουν στα ξέφωτα; Σίγουρα όχι, αλλά αυτό δεν είναι απόδειξη ότι δεν υπάρχουν. Κανένας δεν μπορεί να αντιληφθεί ή να φανταστεί όλα τα θαύματα που είναι αόρατα και δεν μπορείς να τα δεις στον κόσμο.

Μπορείς να χωρίσεις τα τμήματα μιας παιδικής κουδουνίστρας και να δεις τι είναι αυτό που κάνει το θόρυβο, αλλά υπάρχει ένα πέπλο που καλύπτει τον αόρατο κόσμο, το οποίο ούτε ο δυνατότερος άνθρωπος, ούτε η συνενωμένη δύναμη των δυνατότερων ανθρώπων που έχουν ζήσει δεν θα μπορούσαν να το τραβήξουν. Μόνο η πίστη, η ποίηση, η αγάπη, η φαντασία μπορούν να τραβήξουν αυτήν την κουρτίνα και να δει και να περιγράψει την υπερφυσική ομορφιά και δόξα πίσω της. Είναι όλα πραγματικά; Α, Βιρτζίνια, σ' αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει τίποτα πραγματικό και μόνιμο.

Δεν υπάρχει Αη-Βασίλης; Δόξα τω Θεώ ζει και θα ζει για πάντα. Μετά από χιλιάδες χρόνια από τώρα Βιρτζίνια, ίσως 10 φορές 10.000 χρόνια από τώρα, θα συνεχίσει να δίνει χαρά στην καρδιά των παιδιών.

Καλά Χριστούγεννα και Ευτυχισμένος ο Καινούριος Χρόνος.

Francis P. Church,
New York Sun, 1897

Κύριες Πρωτεύοντες Ελάσσονες Ορίζουσες Υποπινάκων

Παρέδωσα την δεύτερη εργασία στο ΕΑΠ. Αν πετύχω 7 θα είναι άριστα γιατί δεν έγραψα όλα τα θέματα. Τώρα προσπαθώ να κατεβάσω ένα σύγγραμμα γραμμικής άλγεβρας αλλά πέφτει συνέχεια η σύνδεση. Το ψάχνω σε torrent αλλά δεν το έχω βρει ακόμα.
Πήραν τα πιτσιρίκια βαθμούς, οι πρώτοι του μικρού στο δημοτικό και οι δεύτεροι της μικρής στο γυμνάσιο. Καλά πήγαν. Και θα την πω την αμαρτία μου, την Τρίτη που έπαιρνε βαθμούς ο μικρός το ξέχασα και τους πήρε μόνος του, έτσι αύριο Πέμπτη θα πάω στο σχολείο να μιλήσω λίγο με τον δάσκαλο. Σήμερα που πήρε η μικρή βαθμούς πήγα και μίλησα με αρκετούς καθηγητές της. Ξέρω πως είναι υποχρέωση μου αλλά κάπου δειλιάζω να μιλήσω με ανθρώπους για τα παιδιά μου. Έχω δεχτεί σκληρή κριτική για αρκετά θέματα σε σχέση με την ανατροφή τους με κυριότερο τότε που παραλίγο να χαθεί ο μικρός. Ορίστε ξέχασα την μικρή στα αγγλικά.Επέστρεψα. Πέντε λεπτά με το ρολόι άργησα, ούτε τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες της δεν είχαν πάει να πάρουν οι γονείς τους. Τότε που παραλίγο να χαθεί ο μικρός, έλεγα ότι το ξεπέρασα αρκετά γρήγορα, αλλά έκανα λάθος με έτρωγε, για χρόνια ολόκληρα και ίσως ακόμα με τρώει.
Καμιά φορά σκέφτομαι γιατί να σκέφτομαι τόσο πολύ, τόσο βαθιά, θέματα που με προβληματίζουν και καταλήγουν να με στεναχωρούν. Πόσα γεγονότα που ζούμε δεν μας κατατρέχουν μια ολόκληρη ζωή συνειδητά ή ασυνείδητα και μιζεριάζουν την καθημερινότητα μας.

Έχω Νεύρα

Σήμερα παραδίδω την δεύτερη εργασία στο ΕΑΠ και μπορώ να πω με κάθε βεβαιότητα ότι θα είναι χειρότερη από την πρώτη. Στην πρώτη πέτυχα ένα 7.4 σε αυτή αν πιάσω την βάση καλά θα είναι. Γμτ, πλησιάζουν και οι γιορτές. Τα νεύρα μου.

Δεν Έχει Ηλεκτρικό

Το Σάββατο 15 Δεκεμβρίου, 12.00 το μεσημέρι,
κατεβάζουμε όλοι για 15 λεπτά το διακόπτη!!!
Διαμαρτυρόμαστε έτσι έμπρακτα για τις νέες εξοντωτικές αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ!!!

Όχι Άλλο Κάρβουνο

Θα γράψω για ένα παιχνίδι που παίζω εδώ και λίγες μέρες στο ίντερνετ. Το ανακάλυψα δυστυχώς αργά για να μπορέσω να παίξω σε πραγματική ώρα αρκετά επεισόδια. Δεν πειράζει, κάλιο αργά παρά ποτέ. Γράφω εδώ γιατί θέλω να εξωτερικεύσω τις σκέψεις μου αλλά δεν θέλω να έρθω σε αντιπαράθεση με κανέναν. Έτσι και αλλιώς δεν θα αναφερθώ σε κανέναν συγκεκριμένα.
Αυτό που με έχει ενοχλήσει στο forum είναι η γκρίνια που δυστυχώς δεν είναι κάτι που το συναντάς μόνο σε forum. Στήθηκε ένα παιχνίδι απίστευτα ολοκληρωμένο, είναι ελεύθερο να παίζει όποιος θέλει μέσω ίντερνετ και όλο για κάτι γκρινιάζουν. Είναι δύσκολοι οι γρίφοι, είναι εύκολοι οι γρίφοι, δίνεται άπλετα η βοήθεια, δεν δίνεται βοήθεια, ωπ μας αιφνιδιάσατε και δεν μπορέσαμε να παίξουμε, ωπ είναι όλα προβλέψιμα και δεν έχει σασπένς κ.τ.λ.
Είσαι σε ένα παιχνίδι με ορισμένους κανόνες, άλλους τους ξέρεις άλλους όχι. Παίξε, οι όροι είναι ίδιοι για όλους. Δεν έχω πάει στο εξωτερικό, δεν έχω παίξει παιχνίδια σε σελίδες άλλων χωρών, αλλά έχω την εντύπωση ότι ο έλληνας σαν νοοτροπία και όχι ο άνθρωπος σαν ψυχολογία, ποτέ και με τίποτα δεν είναι ευχαριστημένος. Εκεί που θα πει είναι τέλειο, θα σκεφτεί, αλλά θα μπορούσε να ήταν πιο τέλειο, να είχε εκείνο και το άλλο. Και αρχίζει την γκρίνια. Και αυτό συμβαίνει σε όλα.
Ο κόσμος γύρω σου είναι κακομαθημένος και γκρινιάζεις για αυτό, αλλά όταν κάνεις εσύ παιδιά τα κάνεις πιο κακομαθημένα από κάθε άλλον που έχεις συναντήσει. Ο συνάδελφος στην δουλειά τέλειωσε ένα απίστευτο project αλλά εσένα το ένα σου μυρίζει και το άλλο σου βρωμάει, όταν η δική σου δουλειά είναι μέτρια και δεν χολοσκάς να δουλέψεις για να την τελειοποιήσεις. Το φιλικό σου ζευγάρι είναι ευτυχισμένο, αλλά εσύ σκέφτεσαι ότι δεν μπορεί να υπάρχει τέτοια σχέση και αν υπάρχει που θα πάει θα φθαρεί με το πέρασμα του χρόνου και δεν νοιάζεσαι για τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου και σου ζητάει λίγη αγάπη, λίγη προσοχή, λίγη εμπιστοσύνη, για να βρείτε και εσείς τον μαγικό κρίκο που δένει ζωές για πάντα.
Κάτσε και στρώσε τον κώλο σου κάτω και φτιάξε εσύ κάτι παρόμοιο, πιο τέλειο, από αυτό που έχεις μπροστά σου. Αν μπορείς και έχεις τα κότσια κάντο.
Δυστυχώς κανένας δεν μπαίνει στα παπούτσια του άλλου όχι γιατί δεν μπορεί αλλά γιατί δεν θέλει. Και δεν θέλει γιατί θέλει πόνο και κόπο για να μπεις στα παπούτσια του άλλου.
Όπως λέει και ο λαός όποιος είναι έξω από το χορό πολλά τραγούδια ξέρει. Ορίστε, άρχισα και εγώ την γκρίνια.

Ένα Υπέροχο Σαββατοκύριακο

Ήταν ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο - παρόλη την βροχή που έπεφτε ασταμάτητα. Ξεκίνησα με τα παιδιά, πρωί στις 7:30, από το σπίτι και τα πήγα στο ΚΤΕΛ. Εκεί τα περίμεναν οι υπεύθυνοι ενός κέντρου που είχαν κανονίσει ένα διήμερο στο βουνό και οι φίλοι τους. Ξεκίνησαν αυτά, ξεκίνησα και εγώ να πάρω από το σπίτι του τον σύντροφό μου και να ξεκινήσουμε και εμείς για ένα διήμερο στο βουνό, κάπου κοντά στα παιδιά. Είναι η πρώτη φορά που θα κοιμόντουσαν μακριά από το σπίτι και δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα ήμουν χιλιόμετρα μακριά τους. Αλλά δεν μπορούσα να αφήσω να πάει χαμένη και η ευκαιρία να περάσουμε οι δυο μας ένα Σαββατοκύριακο. 36 ολόκληρες ώρες μαζί. Με ένα σπάρο δυο τρυγόνια.
Ήταν μια δύσκολη διαδρομή με στενό δρόμο, στροφές, λακκούβες και βροχή και μέσα σε όλα αυτά και εμένα που δεν έπρεπε να φάω ή να πιω κάτι παρά μόνο μετά από αρκετές ώρες λόγω της θεραπείας μου. Αλλά παρόλο τις δυσκολίες ήταν μια υπέροχη διαδρομή με την αγάπη μου δίπλα μου, να μιλάμε για όλα αυτά τα απλά και καθημερινά πράγματα και να κοιτάζουμε την φύση με το πράσινο και το πορτοκαλί να μπερδεύονται αρμονικά. Εμένα δεν μου αρέσει το πράσινο σαν χρώμα αλλά σε συνδυασμό με το πορτοκαλί και ζώντας το στην φύση ήταν τέλεια εικόνα. Φυσικά τα παιδιά έφτασαν στον προορισμό τους πιο γρήγορα από μένα καθότι ούτε τον δρόμο τον ήξερα ούτε οδηγώ γρήγορα. Ούτε ένα αυτοκίνητο προσπέρασα.
Κάποια στιγμή φτάσαμε και εμείς και κατεβαίνοντας στο ξενοδοχείο ο σύντροφός μου έσκασε στα γέλια λέγοντας μου : -Δεν μπορούσες να βρεις ξενοδοχείο πιο κοντά στα παιδιά .Και ήταν αλήθεια.
Ανεβήκαμε στο δωμάτιο και μπήκα να κάνω ένα μπάνιο αλλά για κακή μας τύχη το καλοριφέρ του δωματίου είχε ένα πρόβλημα και μας άλλαξαν δωμάτιο. Ωραία η θέα από το πρώτο δωμάτιο αλλά από το δεύτερο τέλεια. Ουδέν κακού αμιγές καλού.
Κάποια στιγμή σταματήσαμε στο κέντρο του χωριού να πάρουμε κάτι από το περίπτερο, στο ένα δεν υπήρχε ψυχή αν και ανοικτό και στο άλλο ότι πάρεις εκτός τσιγάρων ήταν 1 ευρώ, το τσεκάραμε αυτό και το βραδάκι και σκάσαμε στα γέλια. Το βράδυ κοιμηθήκαμε μαζί, ούτε καληνύχτα από το τηλέφωνο ούτε αναπάντητες.
Ξυπνούσα το βράδυ, τον κοιτούσα, τον πλησίαζα, τον φιλούσα, με φιλούσε, ξανακοιμούμασταν. Παρόλο τον πονοκέφαλο που είχα πολλές πολλές ώρες, παρόλο το άγχος με τον καιρό και τα παιδιά, ήταν ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο. (17-18/11)

5η Ημέρα

Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Ο.

Η Γη Σε Αριθμούς Και Εικόνες!

Εάν μειώναμε τον πληθυσμό της Γης στο μέγεθος μίας μικρής πόλης, με 100 ανθρώπους, διατηρώντας τις αναλογίες θα ήταν ως εξής :

57 Ασιάτες

21 Ευρωπαίοι

14 Αμερικάνοι

(Βοράς...
....και Νότος)

8 Αφρικανοί

52 Άντρες

48 Γυναίκες

70 Έγχρωμοι

30 Λευκοί

89 Ετεροφυλόφιλοι

11 Ομοφυλόφιλοι

6 άνθρωποι θα κατέχουν το 59% του παγκόσμιου πλούτου και όλοι θα είναι Αμερικανοί

80 θα έχουν κακές συνθήκες διαβίωσης

70 θα είναι αγράμματοι

50 θα είναι ανειδίκευτοι

1 θα πεθάνει

2 θα γεννηθούν

1 θα έχει computer

1 μόνο θα έχει ανώτατη εκπαίδευση

Αν δεις τον κόσμο από αυτή την οπτική, θα δεις πόση ανάγκη υπάρχει από αλληλεγγύη, αλληλοκατανόηση, υπομονή και εκπαίδευση.
Σκέψου το.

Εάν αυτό το πρωινό ξύπνησες υγιής, είσαι πιο χαρούμενος από 1.000.000 ανθρώπους που δεν θα επιζήσουνε μέχρι την άλλη εβδομάδα.

Εάν δεν έζησες πόλεμο.

Την μοναξιά ενός κελιού.

Την αγωνία του βασανιστηρίου.

Ή την πείνα.

Είσαι πιο χαρούμενος από 500.000.000 ανθρώπους αυτού του κόσμου.

Εάν μπορείς να μπεις σε μία εκκλησία χωρίς τον φόβο της φυλάκισης ή του θανάτου,
είσαι πιο ευτυχισμένος από 3 δισεκατομμύρια ανθρώπους του πλανήτη.

Εάν υπάρχει φαγητό στο ψυγείο σου.

Εάν έχεις παπούτσια και ρούχα.

Εάν έχεις κρεβάτι και στέγη.

Είσαι πλουσιότερος από το 75% των ανθρώπων του πλανήτη.

Εάν έχεις τραπεζικό λογαριασμό, χρήματα στο πορτοφόλι σου
και μερικά νομίσματα στον κουμπαρά σου.

Ανήκεις στο 8% των ανθρώπων του πλανήτη που ζουν καλά.

Εάν διαβάζεις αυτό το κείμενο είσαι 2 φορές τυχερός γιατί :

Κάποιος σε θυμήθηκε.

Δεν ανήκεις στα δύο δισεκατομμύρια ανθρώπους του πλανήτη που δεν μπορούν να διαβάσουν.

Και έχεις computer.

Όπως είπε κάποιος κάποτε :

Δούλεψε σαν να μην χρειάζεσαι λεφτά,

αγάπα σα να μη σε πλήγωσε κανείς,

χόρεψε σα να μη σε βλέπει κανείς,

τραγούδα σα να μη σ΄ ακούει κανείς,

ζήσε σα να ήταν η γη ένας παράδεισος.

Στείλε αυτό το μήνυμα σε ανθρώπους που αποκαλείς φίλους σου...
Αν δε το στείλεις, κανείς δε θα πάθει τίποτα...
Εάν το στείλεις, κάποιος θα χαμογελάσει...

Για Σένα

Κάποτε μιλούσαμε για μια βουτιά στην θάλασσα της ζωής που κάναμε και βαθιά-ρηχά, ζεστά-κρύα, δύσκολα-εύκολα θα το παλεύαμε και θα πιάναμε στεριά. Δεν παίρνω ούτε μια λέξη πίσω. Και ξέρω ότι δεν παίρνεις μια λέξη πίσω ούτε και εσύ.

Όταν είσαι μακριά μου, χιλιομετρικά μακριά μου, γιατί ουσιαστικά μακριά μου δεν είσαι ποτέ, είναι σαν να μην υπάρχει αέρας να ανασάνω. Όλα μου φαίνονται άνοστα, ανούσια, κενά. Ακόμα και η σοκολάτα που τόσο μου αρέσει έχει γεύση χόρτου. Περιμένω με λαχτάρα ένα σου τηλέφωνο, ένα σου μήνυμα, μια σου αναπάντητη. Όχι για να ξέρω τόσο ότι με σκέφτεσαι, ξέρω ότι με σκέφτεσαι αλλά για να ξέρω ότι είσαι καλά. Είναι ζούγκλα εκεί έξω.

Κάποτε μιλούσαμε για τις στιγμές μας. Πόσο τέλειες είναι, πόσο πάθος έχουν, πόσο αγνές φαντάζουν στα μάτια της ψυχής μας. Και τώρα είναι πιο πολύ από την αρχή, πιο πολύ από όσο θα μπορούσαμε να φανταστούμε ποτέ. Δεν παίρνω ούτε μια λέξη πίσω. Και ξέρω ότι δεν παίρνεις μια λέξη πίσω ούτε και εσύ.

Όταν είσαι κοντά μου, δίπλα μου, είναι σαν να είμαι στον παράδεισο. Έτσι θα είναι ο παράδεισος, να αισθάνεσαι ολόκληρος και γεμάτος. Το μυαλό μου αδειάζει από οτιδήποτε και ξεκουράζεται. Ακόμα και τις στιγμές που λόγο των συνθηκών ζωής έχω ένταση αρκούν μερικές στιγμές μαζί σου να με ηρεμήσουν. Είσαι ο άνδρας μου, ο σύντροφός μου.

Και αν μιλώ εδώ για μας, είναι γιατί δεν μπορώ να μιλήσω αλλού για μας, έτσι θα δανειστώ τους στίχους του ποιητή:

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
Επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού

Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς
Είναι νωρίς ακόμη
Μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα

Είμ’ εγώ, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς

Τροφή Σώματος Ή Πνεύματος;

Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Μέχρι την Τρίτη πρέπει να παραδώσω εργασία και έχω κάνει από τις 7 ασκήσεις μόνο τις 3. Έχω κολλήσει στην 4 και δεν λέω να ξεκολλήσω. Το χειρότερο είναι ότι έλεγα πόσο μου αρέσει η φετινή θεματική ενότητα και πόσο καλά τα πάω με το αντικείμενο της. Και ερωτώ τον εαυτό μου:
-Τι δουλειά έχεις σε αυτή την ηλικία να διαβάζεις για πανεπιστήμιο; Και μάλιστα προπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών. Τς, τς, τς Να σου πω εγώ, καμιά. Άντε παράτα τα κορίτσι μου (κορίτσι...λέμε...τώρα), να κοιτάξεις λίγο περισσότερο τον σύντροφό σου, τα παιδιά σου, τα σπίτια σας, τα αυτοκίνητα. Εκείνη την δουλειά που έλεγες;
Γμτ... δεν απαντάει. Ή δεν τον ακούω. Τον εαυτό μου. Πάω να φάω κάτι.

Χωρίς εσένα

Χωρίς εσένα, η ζωή θα είναι,
ένα βαρετό σερφάρισμα στο Internet.
Χωρίς εσένα, η ζωή θα είναι,
αποχαύνωση στον καναπέ.
Χωρίς εσένα η ζωή θα είναι,
ζαμπόν δίχως λιπαρά,
περιοδικά και λόγια ντεκαφεϊνέ.

Γιατί όταν λείπεις εσύ, μια χύμα κατάσταση, μια ηλίθια παράσταση ένα reality show.
Γι' αυτό δεν έχω τίποτα άλλο να πω ένα μεγάλο κενό, ένα μηδενικό χωρίς εσένα.
Γι' αυτό δεν έχω τίποτα άλλο να πω ένα μεγάλο κενό, χωρίς εσένα.

Χωρίς εσένα, η ζωή θα είναι,
πρωινό ξύπνημα χωρίς ενδιαφέρον.
Πράξεις υποκινούμενες μόνο από συμφέρον.
Light αισθήματα και δημόσιες σχέσεις.
Ειδύλλια του κώλου και υποσχέσεις.
Ξενέρωτα ανέκδοτα και γέλια με προσπάθεια.
Re union party, καλλιστεία, bazaar.
Συχνές επισκέψεις στο super market,
σακούλες γεμάτες με αυταπάτες.
Βιταμίνες και τζιν σενγκ,
φιλοσοφία του Ζεν.

Γιατί όταν λείπεις εσύ, μια χύμα κατάσταση, μια ηλίθια παράσταση ένα reality show.
Γι' αυτό δεν έχω τίποτα άλλο να πω ένα μεγάλο κενό, ένα μηδενικό χωρίς εσένα. Γι' αυτό δεν έχω τίποτα άλλο να πω ένα μεγάλο κενό, χωρίς εσένα.

Ευσταθία

Κάθε Κατεργάρης Στον Πάγκο Του (2)

Σήμερα πήγα στην πρώτη ΟΣΣ (οργανωτική συμβουλευτική συνάντηση) του ΕΑΠ (ελληνικό ανοικτό πανεπιστήμιο) του έτους. Πέρσι είχα έναν πολύ καλό καθηγητή αλλά και φέτος είδα ότι έχω μια πάρα πολύ καλή καθηγήτρια. Τέτοιοι άνθρωποι τιμούνε το λειτούργημα του καθηγητή. Η αλήθεια είναι ότι γκρίνιαξα λίγο όταν έμαθα ότι θα έχουμε καθηγήτρια γιατί με τις γυναίκες δεν τα πήγαινα ποτέ καλά αλλά πιστεύω ότι με την συγκεκριμένη θα έχω την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Παραδίδω εργασία την Παρασκευή με καταληκτική ημερομηνία την άλλη Τρίτη.

Επείγον

Από το μπλόγκ της patsiouri :
το Πρέζα Tv, όπως και πολλά άλλα blogs, καταζητούμε τον μπάσταρδο Κύπριο φοιτητή Παναγιώτη Κ......., που σπουδάζει στη Χίο στο τμήμα "Μηχανικών Οικονομίας και Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αιγαίου", για τον βασανισμό του σκύλου του, με καυτό λάδι. Όποιος γνωρίζει περισσότερα για το εν λόγο κάθαρμα παρακαλούμε να επικοινωνήσει άμεσα με την "Ελληνική Φιλοζωική Εταιρεία".
Και ένα μήνυμα προς την οικογένεια και τους φίλους του: NA ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΤΟ ΜΑΛΑΚΑ ΣΑΣ.
'Οποιος αντέξει ας μπεί να το δεί, κι όποιος μπορεί ας βοηθήσει.
Ελπίζω ο καρμίρης απάνθρωπος να βρεί οτι του αξίζει.

Δυσλεξία

Στην Τρίτη ή στην Τετάρτη Δημοτικού ήρθε η μητέρα μου στο σχολείο να ρωτήσει την δασκάλα για μένα. Και αυτή της είπε : ίσως θα ήταν καλύτερα να το πάτε σε ένα ειδικό σχολείο γιατί το βλέπω κάπως καθυστερημένο. Τελείωσα κανονικά το σχολείο και το Δημοτικό και το Γυμνάσιο και το Λύκειο και έκανα σπουδές στην μουσική και έδωσα και στο πανεπιστήμιο για μουσικολογία αλλά δεν διάβαζα και δεν πέρασα. Να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους.
Ο μικρός μου από την Πρώτη Δημοτικού είχε μια δυσκολία στο σχολείο, ρωτούσα συχνά την δασκάλα του και με καθησύχαζε ότι όλα είναι καλά με το παιδί, της είχα εμπιστοσύνη γιατί πέρασε και η μικρή από τα χέρια της τρία ολόκληρα χρόνια, και έτσι δεν αμφισβητούσα την κρίση της. Τον μικρό τον κράτησε δύο δύσκολα χρόνια και μετά άλλαξε και από δασκάλα είχε δάσκαλο. Δυσκόλεψαν τα πράγματα. Κάτι η όλη του συμπεριφορά, κάτι η δυσκολία διαβάσματος στο σπίτι μετά το σχολείο, κάτι η άρνηση παρακολούθησης αγγλικών αλλά κυρίως το θέμα του διαζυγίου με έφερναν σε ένα Κ.Δ.Α.Υ. ( Κέντρο Διάγνωσης Αξιολόγησης και Υποστήριξης ), μετά από κάποια συζήτηση που είχα με μια ψυχολόγο σε ένα κέντρο ψυχικής υγιεινής και έρευνας.
Η γνωμάτευση ήταν δυσλεξία και έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Και πιο πολύ για μένα. Άρχισα και έκανα ένα γερό φλας μπακ στην δική μου παιδική ηλικία και παράλληλα συνδύασα όλο τον τρόπο σκέψης και αντίδρασης και… και… και… του παιδιού με τον δικό μου και ανακάλυψα ότι όχι μόνο μου μοιάζει εξωτερικά όπως λένε αλλά και σε αυτό. Κληρονομικότητα. :-P

Φύση

Χτες το βράδυ που πήγαμε μια βόλτα θάλασσα και είδαμε γυρνώντας ένα υπέροχο φεγγάρι - αν και ήταν μια φετούλα - να αχνοφέγγει πίσω από τα σύννεφα.
Σήμερα το πρωί πηγαίνοντας την κόρη στο σχολείο, τα σύννεφα είχαν ακουμπήσει πάνω στα βουνά και πάνω πάνω ένα μικρό συννεφάκι το πιο ψηλό φωτιζόταν από τον ήλιο που έβγαινε από πίσω. Μέχρι να φτάσουμε στο σχολείο ολόκληρη σειρά από συννεφάκια φωτιζόταν από τον ήλιο που έβγαινε πίσω τους.
Και το απόγευμα πηγαίνοντας τον γιο στα αγγλικά, τα βουνά ακόμα είχαν πνιγεί από σύννεφα στα χρώματα ενός πρώιμου ηλιοβασιλέματος με λίγο γκρίζο, και ο μικρός υποστήριζε ότι τις στιγμές που ζούμε, μπορεί να τις ξαναζήσουμε, όμοιες, σαν δυο σταγόνες νερό.

12 Οκτωβρίου 2007

Το παρελθόν το παρόν και το μέλλον. Όλα όσα ζήσαμε, όλες όσες επιλογές κάναμε μας έφεραν εδώ σε αυτή την απειροελάχιστη χρονική στιγμή που μόλις έφυγε για να δώσει την θέση της στην επόμενη και αυτή στην επόμενη και αυτή στην επόμενη.
Χρωστάμε πράγματα στους γονείς μας γιατί μας έφεραν στην ζωή, γιατί κουράστηκαν να μας μεγαλώσουν, αλλά ένας γονιός που αγαπάει* το παιδί του το μόνο που θέλει από αυτό είναι να το βλέπει ευτυχισμένο. Εγώ αυτό θέλω από τα παιδιά μου. Χρωστάμε πράγματα στα παιδιά μας γιατί τα φέραμε στον κόσμο, γιατί μέχρι μια ηλικία είναι αναγκασμένα να μένουν δίπλα μας** αλλά ένα παιδί δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένο μέσα σε μια καθημερινότητα βολέματος και ανοχής.
Κουράστηκα πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια. Και ήταν τόσο εύκολο να ξεκουραστώ. Απλά - όσο απλό μπορεί να είναι αυτό - βλέπεις κάτι στο βλέμμα του άλλου, κάτι πιο πέρα από το σχήμα και το χρώμα των ματιών του. Και εκεί σταματάει ο χρόνος, η κούραση, ο θάνατος. Είμαι ερωτευμένη, πολύ ερωτευμένη, πάρα πολύ ερωτευμένη. Και όσο περνάει ο καιρός γίνεται και πιο βαθύ. Είναι αγάπη.
Με τα μάτια κλειστά, ανοίγω το στόμα να προφέρω αυτή την καινούρια λέξη, λέξη που στο στόμα των άλλων μοιάζει κοινή, μα ανακαλύπτω για πρώτη φορά στο δικό μου. Την αρθρώνω προσεκτικά μην τύχει και χαθεί μια συλλαβή στο κενό, μην τύχει και έρθει ο κατακλυσμός. Ανακαλύπτω πως όλον αυτόν τον καιρό που δεν σε είχα δίπλα μου δεν κατάφερνα να βρω γαλήνη. Τώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές θέλω να κρατήσεις με επισημότητα ενός λεπτού σιγή, για να θολώσω την εικόνα σου – αυτό το ξαφνικό κύμα αναμνήσεων – να ξεριζώσω τον χειμώνα που φώλιαζε μέσα μου. Γιατί τελικά σε αυτόν που χρωστάμε πραγματικά είναι στον ίδιο μας τον εαυτό.
Τι λόγο θε να δώσουμε γυμνοί στην μοναξιά όπου αγνότητα και δίκιο ζουν μαζί συνταιριασμένα; Ποιος θα τολμήσει να πει πως έπραξε σωστά σαν το στερνό ερώτημα τεθεί: «πες μου για σένα!;»

*παρεξηγημένη λέξη, στο όνομα της αγάπης έχουν γίνει και γίνονται καθημερινά τα χειρότερα εγκλήματα π.χ. το παιδί πρέπει να κάνει αυτό που του λένε οι γονείς του γιατί το αγαπάνε και θέλουν το καλό του, ποιος άνθρωπος μπορεί να πάρει μια τόσο μεγάλη ευθύνη για να αποφασίζει για το παρόν και το μέλλον ενός ανθρώπου;

**μετά από πολλά πολλά χρόνια κατάλαβα ότι αυτό που μας κρατά δίπλα στους γονείς μας δεν είναι τόσο το υλικό κομμάτι όσο το ψυχολογικό και ο γονιός πρέπει να κόψει ομφάλιους λώρους σε ένα παιδί που δεν τους κόβει από μόνο.

Νοσοκομείο Για Άλλη Μια Φορά

Δεν το πιστεύω αυτό που ζω ώρες ώρες. Πάλι έτρεχα για το χέρι του μικρού στο νοσοκομείο. Κακώς πολύ κακώς που πήγα σε ιδιώτη γιατρό πριν δύο βδομάδες, γιατί ταλαιπωρηθήκαμε πάρα πολύ μέσα στην Πάτρα. Με τον ορθοπεδικό και με τον ακτινολόγο δεν μπορούσα να βγάλω άκρη γιατί δεν συμπίπτανε τα ωράρια τους αλλά ούτε και το σκεπτικό τους. Και δουλειά καλή δεν έγινε αφού μας είπε να κρατήσουμε τον γύψο τρεις βδομάδες και από την πρώτη μέρα τον ενοχλούσε ο γύψος στον αντίχειρα και αφού κάπως τον διόρθωσα την δεύτερη βδομάδα παραπονέθηκε ότι ο γύψος γδέρνει το δέρμα του. Αυτή την φορά τον πήρα και πήγαμε στο Καραμανδάνειο.
Ευτυχώς του τον βγάλανε το γύψο, του έκαναν ακτινογραφία και του ξαναβάλανε γύψο για άλλες δύο βδομάδες. Καλύτερα γιατί δεν είναι παιδί να τον αφήσουν έτσι να το προσέχει. Βέβαια ταλαιπωρηθήκαμε, σε νοσοκομείο πήγαμε, παιδάκια χτυπημένα και πονεμένα είδαμε, μια μητέρα έκλαιγε για το μωράκι της έξω από την κλειστή πόρτα του ιατρείου γιατί μέσα έκλαιγε το μωράκι καθώς προσπαθούσαν να βρουν φλέβα για ορό καθότι είχε κάποια λοίμωξη είτε στα αυτιά είτε στον λαιμό και περνούσαν τα λεπτά και δεν βρίσκανε, θυμήθηκα και εγώ τα δικά μου με τον γιο που του έβαλαν 15 μερών παιδί βελόνα για ορό στο κεφαλάκι του και μετά όλη μέρα είχα σκηνές νοσοκομείου και ακόμα τις έχω μπροστά στα μάτια μου αλλά είμαι πολύ πιο ήσυχη τώρα γιατί ξέρω ότι του έκαναν καλή δουλειά.
Δεν τα πάω καλά με τα νοσοκομεία, αλλά τα προτιμώ από τους ιδιώτες γιατρούς για ατυχήματα ή έκτακτα περιστατικά έστω σαν διάγνωση γιατί σαν θεραπεία προτιμώ να αποφασίζω μόνη μου. Γιατί είναι παράλογο να πηγαίνω την κόρη στο Καραμανδάνειο και να λέω ότι πριν μια βδομάδα είχα τον γιο με τα ίδια ακριβώς συμπτώματα και τον πήγα στο νοσοκομείο του Ρίου και του έκαναν καλλιέργεια υγρού από τον λαιμό για να δουν αν είναι μικρόβιο ή όχι αυτό που είχε και κατέληξαν μετά από 24-48 ώρες ότι δεν είναι μικρόβιο και να παίρνει αφού ταλαιπώρησε το παιδί υγρό από τον λαιμό του και να κάνει εκείνη την στιγμή “καλλιέργεια” και να μου λέει ότι είναι μικρόβιο και τσουπ αντιβίωση, λες και είναι καραμέλα γιατί δεν θα περάσει αλλιώς και θα κάνουν πύο οι αμυγδαλές του και άλλα τέτοια χαριτωμένα, και να το παίρνω το παιδί σπίτι και να αποφασίζω να μην του δώσω αντιβίωση και σε δυο μέρες απύρετη να γυρίζει στο σχολείο της. Όπως δεν είναι δυνατόν να πηγαίνω το παιδί στο νοσοκομείο του Ρίου κόκκινο, χωρίς πυρετό, μόνο κόκκινο δέρμα και να μην ξέρουν τι έχει, ούτε οι παιδίατροι ούτε οι δερματολόγοι και να μας γυρίζουν σπίτι χωρίς διάγνωση παρά μόνο μπορεί να έχει το ένα μπορεί να έχει το άλλο μπορεί να έχει το τρίτο και να με τρελαίνουν και από πάνω να μου λένε τι κάνετε έτσι κυρία μου, δεν έχει τίποτα το παιδί. Είναι κόκκινο το παιδί μλκ και εδώ μιλάμε για το δικό μου παιδί και το έκλεισα δύο βδομάδες στο σπίτι μλκ και δεν ήξερα τι έχει μλκ και ανησυχώ. Ναι είμαι μητέρα και ανησυχώ. Κατά το με λένε … και είμαι καλά.

Οδηγώντας (1)

Το πρωί ήμουνα στην Εθνική Οδό, κοιτάω αριστερά και τι να δω!!! Μια γκόμενα με μια κουρσάρα, με πατημένα 100, να κοιτάζεται στον πλαϊνό καθρέφτη και να βάζει κραγιόν!!! Και φυσικά, έτσι αφηρημένη, είχε αρχίσει να μπαίνει στη λωρίδα μου!!! Τρόμαξα τόσο που μου έπεσε η ξυριστική μηχανή από το ένα χέρι και το σάντουιτς από το άλλο, προσπάθησα να κουμαντάρω το τιμόνι με τα γόνατα μου, φεύγει και το κινητό όπως το κρατούσαμε με τον ώμο και μιλούσα, πέφτει μέσα στον καφέ που είχα ανάμεσα στα πόδια μου, έγιναν τα πλήκτρα του laptop σκατά!!!
ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΟΔΗΓΟΙ, σου λέει μετά!!! Και ΑΝΔΡΕΣ ΟΔΗΓΟΙ, λέω τώρα!!!
Πρώτον : Όταν οδηγείτε δεν μιλάτε στο κινητό βρεεε!!!
Δεύτερον : Όταν στρίβετε δεν έχετε προτεραιότητα αλλά προτεραιότητα έχει αυτός ο έρμος που έρχεται από απέναντι σας και πάει ευθεία, ίσα.
Τρίτον : Όταν έχετε σταματήσει είτε νόμιμα είτε παράνομα σε μια άκρη και θέλετε να ανοίξετε πόρτα προς τον δρόμο που κινούνται αυτοκίνητα, ρίχτε και καμιά ματιά μήπως και γλιτώσετε την πόρτα σας δηλαδή και την ζωή σας.
Τέταρτον : Όταν οδηγείτε και θέλετε να αλλάξετε λωρίδα, εκεί δίπλα στο τιμόνι υπάρχει ένας μοχλός που ανάβει κάτι φωτάκια έξω από το αυτοκίνητό σας, κάτι φωτάκια που λέγονται φλας και είναι προειδοποιητικά και όχι υποχρεωτικά για τους γύρω σας.
Πέμπτο : Όταν ο μπροστινός σας ή ο διπλανός σας έχει από τον μπροστινό του μια άλφα απόσταση δεν την αφήνει για να χώνεστε εσείς όταν θέλετε να προσπεράσετε κάνοντας σφήνες για να πάτε ένα άντε δύο αυτοκίνητα μπροστά αλλά για ασφάλεια, λέγεται απόσταση ασφαλείας.
Έκτο : Όταν βλέπετε πορτοκαλί στο φανάρι να ανάβει το ποδαράκι, το δεξί, το αντίστοιχο με το χεράκι το δεξί, αυτό που κάνουμε το σταυρό μας, δεν πιέζει πιο πολύ από όσο φαντάζεσαι ( σαν το τραγούδι ) το γκάζι, το πεντάλ εκεί κάτω τέρμα δεξιά και αυτό, αλλά πάει μια ιδέα αριστερότερα σε ένα άλλο πεντάλ που λέγετε φρένο και το πατάει απαλά στην αρχή και μετά κατά βούληση.
Έβδομο : Όταν στην δεξιά άκρη του δρόμου βλέπετε μια κολώνα, ούτε πολύ μεγάλη ούτε πολύ μικρή και πάνω σε αυτή ένα κύκλο γύρω γύρω κόκκινο και στην μέση άσπρο και εκεί στο άσπρο είναι γραμμένος ένας αριθμός, σαν βεβαιώνω διασταυρωμένο τώρα αυτό, ότι είναι το ανώτατο όριο ταχύτητας, και εθνική και αν είναι αν γράφει 60 εγώ θα πάω με 60 και κακώς κορνάρετε γιατί ούτε πιο γρήγορα θα πάω ούτε άκρη από δω ή από κει θα κάνω.
Φιοουουου!!! Τα είπα!!!
Και κάτι για το τέλος. Οδηγώ 15 χρόνια και εκτός και εντός πόλης, όχι έχω απλά το δίπλωμα 15 χρόνια, οδηγώ 15 χρόνια και εκτός και εντός πόλης και όχι από ότι ίσως φαίνεται συντηρητικά. Παλιότερα μου άρεσε η οδήγηση, ήταν το χόμπι μου και το ηρεμιστικό μου. Είχα καταστείλει κρίσεις άγχους και πανικού οδηγώντας και δεν είχα ποτέ μα ποτέ – φτου μου μην με ματιάσει κανείς – κανένα είδους ατύχημα. Τον τελευταίο χρόνο με τις χαζομάρες – για να μην πω τίποτα χειρότερο – που συναντώ στον δρόμο, έχω πάθει και κρίση πανικού εξαιτίας ενός ηλιθίου τύπου και ενός ηλίθιου σκηνικού και έχει αρχίσει να αλλάζει η κατάσταση μέσα μου στο θέμα της οδήγησης και όχι προς το καλύτερο. Καλή οδήγηση.

Όλα Καλά*

Καλό μήνα και καλή βδομάδα.

*λέμε τώρα.

Κάθε Κατεργάρης Στον Πάγκο Του (1)

Άρχισε κανονικά το σχολείο για τα παιδιά, αγγλικά και για τους δύο, χορευτικό μόνο για την κόρη καθότι ο γιος ξαναχτύπησε το αριστερό του χέρι και αυτή την φορά κατάφερε και το ράγισε στον καρπό και θα κρατήσει τον γύψο τουλάχιστον τρεις βδομάδες. Την Παρασκευή 12 Οκτωβρίου θα πάμε για επανέλεγχο και θα δούμε αν θα τον βγάλει ή θα κρατήσει και άλλο τον γύψο. Μεγάλη ταλαιπωρία πάλι με γιατρούς. Όσο για κάποιο γυμναστήριο είμαστε στην αναμονή με την ανάρρωσή του γιου και βλέπουμε, καθότι το κολυμβητήριο το σταματήσαμε κακήν κακώς.

19 Σεπτεμβρίου 2007

Σιωπή. Ηρέμησα κάπως.
Θέλω ακόμα χρόνο και τόπο για να βγάλω μια άκρη από όλα αυτά που ζω, για να βάλω σε μια σειρά όλα αυτά που ζω, αλλά είμαι σε καλό μονοπάτι. Τους τελευταίους μήνες πιέστηκα πάρα πολύ και τελικά έχασα την υγεία μου και σωματική και ψυχική. Περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή στην ζωή μου. Έκανα τόσα σχέδια για το καλοκαίρι αλλά όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός, γελά. Ίσως γιατί ήταν μικρά όνειρα. Στα μικρά γελά, στα μεγάλα αναγκάζετε να τα πραγματοποιήσει εκ των πραγμάτων. Τίποτα από όλα όσα ονειρευόμουν δεν έγιναν - έκανα αυτό το καλοκαίρι.
Ήθελα να γίνει η σχέση μου όπως παλιά, να μαζέψω το σπίτι μου όπως παλιά, να μαζέψω το δικό του σπίτι όπως το δικό μου, να βάψω το δωμάτιο του μικρού, να πάω λίγες μέρες διακοπές ή έστω καμιά εκδρομή, να περάσω δημιουργικό χρόνο με τα παιδιά, να κάνω μπάνια, να βρω μια εργασία, να διαβάσω μαθηματικά για το πανεπιστήμιο, να γράψω σε αυτή εδώ την γωνιά του ίντερνετ, να βρω τον εαυτό μου.
Αλλά κάθε μέρα αισθανόμουν να φεύγει η ζωή μέσα από το σώμα μου και η ηρεμία μέσα από την ψυχή μου και εκνευριζόμουν για αυτό. Κάθε μέρα έλεγα τώρα θα γίνει το μεγάλο μπαμ και θα πάω στο νοσοκομείο για την εγχείρηση και με τρέλαινε αυτό. Και το μυαλό χοροπήδαγε σε σκοτεινά μονοπάτια που πίσω από κάθε στροφή κρυβόταν μάσκες θανάτου. Την ημέρα δεν μπορούσα να ησυχάσω από την καθημερινότητα που ρουφούσε όση ενέργεια είχε απομείνει μέσα μου και την νύχτα όταν δεν πάθαινα κρίση άγχους ή πανικού και κοιμόμουν πεταγόμουν μέσα στον ύπνο μου από αίμα, συναισθήματα και σκέψεις.
Δεν ξέρω αν έπιασα πάτο πάντως σίγουρα τον άγγιξα και είχε μια γλοιώδη υφή. Μια αίσθηση αίματος λίγο νωπού, λίγο ξεραμένου. Αηδία.
Σε όλο αυτό τον κατήφορο ένα χέρι κρατούσε το δικό μου - του συντρόφου μου - αλλά τα προβλήματα ήταν συσσωρευμένα, βαθιά και βαριά και αν δεν άρχιζα θεραπεία – ομοιοπαθητική - δεν θα αντέχαμε. Ακόμα και τώρα που λέω αντέξαμε δεν ξέρω τι έχουμε χάσει και τι έχουμε κερδίσει από αυτή την περιπέτεια.
Έχω αρχίσει σιγά σιγά αλλά σταθερά και όχι χωρίς - ευτυχώς ελάχιστα - πισωγυρίσματα όπως λέει και ο γιατρός μου να ανεβαίνω και εγώ αισθάνομαι μέσα μου να βρίσκω τον εαυτό μου, να πιστεύω στον εαυτό μου. Και αυτό είναι σημαντικό. Να πιστέψω σε μένα. Λοιπόν υψώνω το ποτήρι και πίνω στην υγειά μου. Στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον.

Μελαγχολία

Δεν μπορώ να καταλάβω τα μηνύματά σου, Κύριε.
Είναι τα μενεξεδένια βουνά του ορίζοντα;
Είναι η λιτανεία των τεφρών νεφών;
Είναι το σμάρι τα πουλιά που σπεύδουν προς την δύση;
Δεν μπορώ να καταλάβω τα μηνύματά σου, Κύριε.
Είναι η φωνή του αγαπημένου που έσβυσε στο ακρογιάλι;
Είναι μια νοσταλγική χειρονομία χαμένη στο χρόνο;Είναι η χορδή βαθειά μου που πάλλεται εναγώνια εις το διηνεκές;
Είναι η μεγάλη στιγμή που χάθηκε για πάντα;

Έγκοπος Λόγος -Χρίστου Μαλεβίτση

3 Σεπτεμβρίου 2007

Γμτ. Θα πω καλό χειμώνα. Σε όλους.
Κάθε μέρα αυτό το καλοκαίρι ήταν ένα βήμα πάνω σε λεπτές ισορροπίες προσωπικών προβλημάτων.
Νόμιζα ότι πέρασα το πιο δύσκολο και το πιο μακρύ καλοκαίρι της ζωής μου και εκεί τις τελευταίες μέρες του τελευταίου μήνα πάγωσα.
Δεν μπορούσα να γράψω τίποτα πια, ούτε για μένα, ούτε για όλα αυτά που συνέβησαν γύρω μας.
Τα δικά μου φάνταζαν τόσο μικρά και τα γύρω μας τόσο άδικα που πάγωσε η σκέψη και τα δάκτυλα.
Χάθηκαν ζωές. Ανθρώπινες ζωές. Χάθηκαν ζώα, φυτά. Ολόκληρα οικοσυστήματα.
Χάθηκε ο άνθρωπος. Πενθώ. Σιωπώ.

Πένθος

Κάποτε έψαυες τις κορυφές των ορέων και καπνίζανε.

Αυτό το κάνουμε τώρα κι εμείς.

Εσύ κάνε την άσφαλτο να βγάλει κρίνα.
Αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε.

Έγκοπος Λόγος -Χρίστου Μαλεβίτση

18 Αυγούστου 2007

Μακριά και αγαπημένοι.
Πέρασα ένα δύσκολο καλοκαίρι, με προβλήματα υγείας και σωματικά και ψυχολογικά. Και ακόμα δύσκολο είναι.
Ευτυχώς έστω και αργά στράφηκα στην ομοιοπαθητική και ξεγλύστρισα από χειρουργεία και ψυχιάτρους.
Αλλά αν δεν είχα δίπλα μου τον άνθρωπο μου θα ήμουν εντελώς μόνη σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Αν δεν είχα δίπλα μου τον άνθρωπο μου θα ήταν απίστευτα δύσκολα τα πράγματα για μένα.
Οι γονείς μου με βοηθάνε οικονομικά αλλά καθόλου ψυχολογικά, αν και τα πράγματα είναι λιγότερα πιεστικά από παλιότερα όσο για την αδερφή μου ας μην μιλήσω καλύτερα.
Χρειάζομαι μια εργασία. Να μπορέσω να ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις μου τουλάχιστον.
Είναι σκληρό να είσαι γυναίκα, με δύο παιδιά και να θες μια αξιοπρεπή εργασία. Γμτ.

4 Αυγούστου 2007

Ασυμφωνία χαρακτήρων.
Υπάρχουν άνθρωποι που συμφωνούν με όλους;
Έχω την μητέρα μου και την αδερφή μου που το υποστηρίζουν σθεναρά αυτό. Εγώ πάλι υποστηρίζω το αντίθετο.
Το άσχημο είναι ότι ιδιαίτερα η δεύτερη, πιστεύει ότι έχει σε όλα δίκιο και πιστεύει ότι πρέπει να συμφωνώ μαζί της.
Για αυτό πέρσι ήρθαμε σε μεγάλη αντιπαράθεση σχετικά με την σχέση που έχω, όχι γιατί θέλω να χωρίσω και γιατί έχω μια σχέση αλλά για το στερεότυπο της σχέσης αυτής. Έκανα την τραγική και φοβερή και απαίσια κίνηση, κατά την γνώμη της, να ερωτευτώ, να αγαπήσω, να νοιώσω σαν άνθρωπο της ζωής μου έναν άνδρα που έχουμε μια διαφορά ηλικίας 15 ετών.
Και γιατί κρίναμε - εγώ και αυτός και δεν είχε αντίρρηση ο πατέρας των παιδιών - ότι αφού κάποια στιγμή θα κλιθούμε να μείνουμε όλοι μαζί, αυτός, εγώ και τα παιδιά, καλό θα είναι να τα γνωρίσει και να έχει μια συχνή επαφή με αυτά.
Και μέσα από αυτή την συζήτηση είδα πράγματα στο παρελθόν που δεν είχα ξαναδεί. Και πόνεσα. Αλλά τους συγγενείς όσο στενοί και αν είναι αυτοί, δεν τους επιλέγεις απλά τους δέχεσαι και μέχρι ενός σημείου κιόλας. Από εκεί και ύστερα μακριά και αγαπημένοι.

21 Ιουλίου 2007

Εκνευρισμός;!
Με τα πιτσιρίκια;!
Και με τον πατέρα τους;!
Αχ, πώς θα ήθελα να μην τσακωνόντουσαν τόσο πολύ. Σαν τον σκύλο με την γάτα. Μαύρο ο ένας, άσπρο η άλλη.
Και να πω ότι τσακώνομαι εγώ με τον πατέρα τους, μπροστά τους, να πω έχουν "φωτεινό" παράδειγμα. Κιχ δεν κάνουμε, ούτε μπροστά τους, ούτε πίσω τους.
Και έγινε ήδη το πρώτο δικαστήριο για το διαζύγιο, και εγώ είμαι με κάποιον άνθρωπο που είναι ο άνθρωπος μου και ξέρει για αυτή την σχέση εδώ και καιρό, εδώ και πολύ καιρό.
Ποτέ δεν τσακωθήκαμε μπροστά τους, ούτε θα το κάνουμε ποτέ, τώρα γιατί χωρίσαμε αυτό είναι μεγάλη ιστορία που χωράει και σε δυο αράδες. Ασυμφωνία χαρακτήρων. Πιο ασυμφωνία δεν γίνεται.

20 Ιουλίου 2007

Χαίρομαι;!
Ήταν δύσκολες μέρες, γεμάτες αρνητικές σκέψεις, γεμάτες αρνητικές πράξεις, γεμάτες νεύρα.
Κάποια μέρα ησύχασα αν και χρειάστηκε βοήθεια εκ των έξω. Από τότε είμαι πολύ καλύτερα σε πολλά επίπεδα και ελπίζω να συνεχιστεί έτσι.
Δεν αντέχω άλλες κρίσεις άγχους ή κρίσεις πανικού.
Τα νεύρα τα αντέχω δεν τα αντέχω έχουν μπει σε καθημερινή βάση αν και προσπαθώ να βρω διεξόδους διαφυγής και από αυτή την αρνητική στάση ζωής.
Ίσως να μην είμαι κατάλληλη για να μεγαλώνω παιδιά.
Αλλά με εκνευρίζει να περιμένουν από μένα να θυμάμαι σχεδόν όλα τα θέματα που τους απασχολούν.

13 Ιουλίου 2007

Έτσι πρέπει να γίνει και έτσι θα γίνει.
Έχω κουραστεί να φοβάμαι συνέχεια κάτι. Τις ελάχιστες φορές που έπιασα τον εαυτό μου να μην φοβάται κάτι, άρχισα να ανησυχώ ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα. Και αρκετές φορές φόβοι μετατράπηκαν σε κρίσεις πανικού. Είναι εύκολο να αρχίσω να κατονομάζω φόβους μου. Αλλά δεν πιστεύω ότι είναι βοηθητικό αυτό για μένα και αρεστό αυτό για σας.
Συγνώμη βέβαια αλλά γράφω γιατί αυτό με βοηθάει και όχι για να είμαι αρεστή. Θα μπορούσα να γράφω ημερολόγιο αλλά δεν μπορώ, γράφω και σβήνω συνέχεια και ξαναγράφω και ξανασβήνω συνέχεια, μέχρι να βαρεθώ και δεν κρατάω τίποτα από όλα αυτά. Έτσι δεν έχω κάποιο σημείο αναφοράς και ξανά από την αρχή σκέψεις και καταστάσεις. Ενώ εδώ λέω με διαβάζουν 2-3 άτομα και ντρέπομαι να σβήνω ότι γράφω.
Είναι δύσκολο να αρχίσω να κατονομάζω τι δεν φοβάμαι, όχι για κανέναν άλλον λόγο αλλά γιατί είναι ελάχιστα αυτά που δεν φοβάμαι. Είναι πράγματα που τα φοβήθηκα μέχρι πανικού και δεν λέω ότι τα ξεπέρασα γιατί είναι μεγάλη κουβέντα το ξεπέρασα, αλλά τουλάχιστον τα ζω και δεν τα φοβάμαι εδώ και πολύ καιρό. Δεν θα γράφω δεν φοβάμαι γιατί είναι και αυτό κάτι αρνητικό. Θα γράφω χαίρομαι.
Χαίρομαι την κατάσταση υγείας μου και σωματικής και ψυχικής και πνευματικής, που αν και δεν είναι ότι καλύτερο, πιστεύω όμως ότι είναι σε καλό δρόμο και στα τρία επίπεδα και έρχονται τα καλύτερα.
Χαίρομαι που έχω μια υγιή σχέση με έναν αξιόλογο άνθρωπο που με στηρίζει και είναι δίπλα μου και στις δύσκολες και στις όμορφες στιγμές.
Χαίρομαι που έχω δυο παιδιά υγιή και ζωηρά και δεν έχουν σχολείο αυτή την περίοδο και περνάμε στιγμές μαζί. Χαίρομαι.

12 Ιουλίου 2007

Τον άνθρωπό σου. Πότε και πώς αναγνωρίζουμε τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας σαν άνθρωπο μας;
Όταν είμαστε ερωτευμένοι μαζί του; Όταν τον αγαπάμε;
Όταν είναι αυτός ερωτευμένος μαζί μας; Όταν αυτός μας αγαπάει;
Όταν τα συναισθήματα "λέμε" ότι είναι αμοιβαία; Όταν αποφασίζουμε να περάσουμε μια ζωή μαζί; Ή μήπως όταν κάνουμε παιδιά μαζί;
Για μένα είναι όλα αυτά αλλά και κάτι ακόμα. Κάτι που κάνει την σχέση να είναι μοναδική. Κάτι που είναι για κάθε σχέση μοναδικό. Από εδώ και πέρα αισθάνομαι να γίνονται τόσο προσωπικές οι σκέψεις, που μου αφήνουν ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη και στα μάτια.
Και η σκέψη μου γλιστράει και παίζει παιχνίδια. Κουβαλώ αρνητικότητα μέσα μου. Σε κάθε όμορφη στιγμή η σκέψη πως δεν την αξίζω. Σε κάθε όμορφη ανάμνηση η σκέψη πως δεν θα ξαναέρθει ποτέ ξανά κάτι παρόμοιο. Πιστεύω ότι δεν είμαι αρκετά καλή σε κανέναν ρόλο που κλήθηκα να παίξω σε αυτή την ζωή.
Κηρύσσω πόλεμο στην αρνητικότητα αλλά δεν θα της το πω. Θα είναι αδιαφορία από την μεριά μου για ότι φέρει μαζί της και πόλεμος από την δική της για να κρατήσει τα εδάφη της. Έτσι πρέπει να γίνει και έτσι θα γίνει.

Ανοικτό Πανεπιστήμιο (2)

Πριν 3 χρόνια και κάτι, έμαθα για το ανοικτό πανεπιστήμιο, κατέθεσα τα χαρτιά μου και κληρώθηκα. Για να αποκτήσω το πτυχίο πρέπει να φέρω εις πέρας 12 ή 13 θεματικές ενότητες, που η κάθε μια ισοδυναμεί περίπου με 3 μαθήματα, το ανώτερο που μπορώ να πάρω είναι 3 θεματικές ενότητες τον χρόνο, με 4 - 6 εργασίες μέσα στο έτος και δύο εξεταστικές στο τέλος με διαφορά περίπου ένα μήνα η μια από την άλλη. 600€ - 700€ κοστίζει η κάθε μια θεματική ενότητα. Τον πρώτο χρόνο πήρα μια θεματική ενότητα, την πρώτη, για να δω πως θα τα πάω, η οποία λειτουργεί και σαν εισαγωγικές στο πανεπιστήμιο. Παιδεύτηκα τρία χρόνια για να τα καταφέρω, τον πρώτο με προβλήματα υγείας και τον δεύτερο με προβλήματα ψυχολογικά, αλλά τον τρίτο τα κατάφερα και τώρα με ηθικό ακμαίο όλα θα πάνε πιο καλά και πιο γρήγορα.

Ανοικτό Πανεπιστήμιο (1)

Πριν 7 χρόνια γράφτηκα στον οαεδ για κάρτα ανεργίας. Μαζί με την κάρτα ανεργίας, κάποια στιγμή - μετά από ένα δυο χρόνια - συμπληρώσαμε με έναν-μια σύμβουλο εργασίας, ένα έντυπο εξατομικευμένης παρέμβασης, για την αγορά εργασίας ή για κάποια προγράμματα κατάρτισης. Στην ερώτηση, σε τι τομέα θέλω να καταρτιστώ, δήλωσα ηλεκτρονικούς υπολογιστές, χωρίς να έχω ιδέα ούτε καν πως ανάβουν και πως σβήνουν, τι είναι τα windows και τι το word. Μιλάμε για τέτοια ασχετοσύνη. Και έμαθα κάποια στιγμή, για ένα σεμινάριο για χτίσιμο ιστοσελίδων και έκανα τα χαρτιά μου και με ένα ελαφρό σπρώξιμο με πήραν και ας ήταν προαπαιτούμενες γνώσεις πληροφορικής από λύκειο ή από τει. Υπολογιστή σπίτι δεν είχα και έτσι την πρώτη μέρα μπήκα στην τάξη και δεν καταλάβαινα γρι. Όταν τελειώσαμε κατά το μεσημέρι, ένοιωθα απίστευτα ηλίθια και αποτυχημένη, με έναν τρομερό πονοκέφαλο και ήθελα να πάω σπίτι και να μην ξαναβγώ ποτέ από εκεί. Φυσικά δεν ξαναπάτησα το πόδι μου παρά μόνο για να διαγραφτώ από το σεμινάριο και να ξαναγυρίσω σπίτι ηττημένη. Εντάξει, αγράμματη δεν είμαι, ούτε καν χαζή, θέλω να πιστεύω, ένα λύκειο το τελείωσα με 17 και, μπορεί πανεπιστήμιο εις τα νιάτα μου να μην επήγα, αλλά ένα δυο τρία πτυχία μουσικής από ωδείο τα πήρα και τα έχω εδώ δίπλα στις κορνίζες και πίσω μου φιγουράρει και ένα πιάνο κλειστό. Εκείνη την εποχή ένα πρώτος μου ξάδερφος έμαθε για το χάλι μου και προσφέρθηκε να μου χαρίσει έναν υπολογιστή με windows 3.1, ο οποίος σε λιγότερο από ένα χρόνο τα έπαιξε και έτσι έκοψα από εδώ, έκοψα από εκεί, έκοψα από παρά πέρα, με βοήθησε και ο βασικός χορηγός μου, ο μπαμπάς μου και, πήρα έναν υπολογιστή της προκοπής. Τον πρώτο υπολογιστή τον έκανα φύλλο και φτερό, μάλλον για αυτό τα έπαιξε ο καημένος, τον δεύτερο υπολογιστή ακόμα τον έχω και του έβαλα μόνη μου ένα cd-rw και μια δεύτερη μνήμη. Α και συνέδεσα και τις δύο θύρες usb που είχε μπροστά και δεν μου τις είχαν συνδέσει με την μητρική. Άρχισα και μαθήματα χρήσης υπολογιστών σε ένα κέντρο του δήμου. Και κάπου εκεί – χρονικά – έμαθα για το ανοικτό πανεπιστήμιο.

Χαίρομαι

Είμαι χαρούμενη, είμαι χαρούμενη, είμαι χαρούμενη. Κοιμήθηκα νωρίς νωρίς χτες, κατά τις 12:00 δηλαδή και κατά τις 1:30 ακούω το κινητό να δονείται. Σκέφτομαι ότι είναι η ιδέα μου, αλλά αυτό συνεχίζει για δεύτερη φορά. Σκέφτομαι ότι είναι ο καλός μου, αλλά συνειδητοποιώ ότι δεν δονείται από κλίση αλλά από μήνυμα. Και εκεί που είμαι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ξαναχτυπάει και τρίτο μήνυμα και τέταρτο μήνυμα.
Ξυπνάω και σκέφτομαι βρε μπας και είναι από τον καθηγητή ε-μαιλ; Και ανοίγω το κινητό πάω στα μηνύματα και ναι είναι από τον καθηγητή ε-μαιλ. Βαθμολογία δεύτερης εξεταστικής. Παίρνω βαθειά ανάσα, ξεροκαταπίνω και ανοίγω μετά φόβου θεού πίστεως και αγάπης το λαπτοπ, συνδέομαι στο ίντερνετ, ανοίγω το outlook, κολλάει, και ναι είναι γεγονός πέρασα, πέρασα, πέρασα, πέρασα, πέρασα, πέρασα, πέρασα. Οριακά για να λέμε την μαύρη αλήθεια, με βοήθεια από τον καθηγητή και να πω ευχαριστώ, που το είπα, δεν είναι αρκετό, αλλά κάτι έκανα και εγώ και το όνειρο να περάσω είναι πραγματικότητα. Τρία χρόνια ήμουν φοιτήτρια τυπικά, τώρα είμαι ουσιαστικά.
Πάλευα μέσα μου να πάρω τον καλό μου τηλέφωνο να του το πω, ήξερα πόσο πολύ θα χαιρόταν - και χάρηκε το πρωί που του το είπα - περισσότερο ίσως και από μένα αλλά δεν μου κοιμάται καλά τα τελευταία βράδια και κάπου φταίω και εγώ σε αυτό με τα άγχη μου και τις κρίσεις άγχους και πανικού μου και δεν τον ενόχλησα. Κατά τις 5:30 που πήγε η μικρή για νερό την φώναξα ψιθυριστά και της το είπα και χάρηκε πάρα πολύ και κατά τις 7:30 που πήγε ο μικρός στο μπάνιο το είπα και σε αυτόν και χάρηκε και αυτός πάρα πολύ.

Χαζομάρα Και Κούραση

Αισθάνομαι πάρα πολύ κουρασμένη. Ξεκίνησα την χτεσινή μέρα, με μια επίσκεψη σε ένα μαγαζί με αθλητικά, μαζί με τα παιδιά για μαγιώ και σαγιονάρες για το κολυμβητήριο, ύστερα πήγαμε στο ΑΒ για νερά και συνεχίσαμε για το κολυμβητήριο για πληροφορίες. Και κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο και πάμε στην γραμματεία και γυρίζουμε από την γραμματεία. Και αρχίζω να ψάχνω τα κλειδιά του αυτοκινήτου και συνεχίζω να ψάχνω τα κλειδιά του αυτοκινήτου και καθότι δεν είναι η πρώτη φορά που το παθαίνω αυτό, κοιτάμε στο τιμόνι και έχω κλειδώσει τα κλειδιά μέσα στο αυτοκίνητο, πάνω στην μηχανή, ευτυχώς την μηχανή την έχω σβήσει, και λέω ευτυχώς γιατί το έχω κάνει και αυτό δις, με μεγάλη επιτυχία.
Η ώρα εκεί γύρω στις 12 να έχει ζέστη ανυπόφορη, για μένα, καθότι είμαι χειμερινός τύπος και να έχω και δύο πιτσιρίκια που να με κοιτούν με βλέμμα απόγνωσης - το ένα να λέει διάφορες λύσεις χωρίς νόημα - και να παίρνω τηλέφωνο στο κινητό τον πατέρα τους καθότι έχει το δεύτερο κλειδί για το ρημάδι το αυτοκίνητο, να τον ρωτήσω αν το έχει αφήσει σπίτι ή αν το σέρνει μαζί του - μην περάσω δύο φορές την τρέλλα της πόλης τέτοια ώρα για το τίποτα - και να το έχει κλειστό. Πήρα τηλέφωνο και τον καλό μου και προσπάθησε να βοηθήσει, αλλά δεν μπορούσα να δεχτώ να αφήσει την δουλειά, για να έρθει χωρίς να ξέρω που είναι τουλάχιστον το άλλο κλειδί. Και αφού έχω κατεβάσει καντήλια και έχω πάρει δεκάδες τηλέφωνα και έχω στείλει δεκάδες μηνύματα κανά μισάωρο περίπου, λέω κομμάτια να γίνει πάμε σπίτι και μακάρι να είναι εκεί το κλειδί.
Άντε τώρα να βρεις ταξί. Όσα περνούσαν να είναι γεμάτα, ένας που σταμάτησε "ευγενικότατα" μου είπε "σιγά μην περάσω δύο φορές την τρέλλα της πόλης τέτοια ώρα", ο δεύτερος που σταμάτησε ευγενικότατα μου είπε "σχολάω σε λίγο και δεν θα προλάβω γιατί θέλετε να γυρίσετε εδώ;" και όταν του είπα τον πόνο μου επιγραμματικά, είπε θα σας πάω. 15 ευρώ πήγαινε-έλα. Ευτυχώς είχε κλιματισμό.
Και συνεχίζουμε από το κολυμβητήριο για να παραδώσουμε τις στολές του χορευτικού, και από εκεί να πάρουμε κανένα βιβλίο από κεντρικό βιβλιοπωλείο. Διπλοπάρκαρα αν και δύσκολα βρήκα να διπλοπαρκάρω και είχα τον νου μου μην κλείσω κανένα που έχει παρκάρει κανονικά και δεν μπορεί να βγει ο άνθρωπος. Τρία βιβλία ήθελα να πάρω, τελικά ένα παρήγγειλα, γιατί οι χαζομάρες έτσι πληρώνονται, δεν έχεις μυαλό και χαλάς 15 ευρώ σε ταξί, δεν παίρνεις τα βιβλία που θες.
Και γυρίζουμε σπίτι για το μεσημέρι και όλα κυλάνε σε ομαλά επίπεδα και φεύγουμε από το σπίτι το απόγευμα νωρίς νωρίς να αρχίσουν τα πιτσιρίκια κολυμβητήριο. Καλά ήταν τελικά. Η μικρή ήθελε να αρχίσει, ο μικρός ήταν σε κατάσταση βαριέμαι. Τελικά τους άρεσε και των δυό και μάλιστα περισσότερο του μικρού. Έμαθα ότι έχει και τμήματα γυμναστικής στην πισίνα για μεγάλους και το σκέφτομαι σοβαρά να αρχίσω.
Και μετά από αυτή την τόσο γεμάτη μέρα - έγιναν και άλλα πιο καλά αλλά και πιο προσωπικά - έπεσα νωρίς νωρίς εδώ δίπλα στο ραντζάκι μου να κοιμηθώ.

Ωχ Αγχώθηκα

Πάει και αυτός ο μήνας. Πάει και αυτός ο χειμώνας. Σήμερα έγραψα εξετάσεις στο πανεπιστήμιο, δεύτερη εξεταστική. Αιώνια φοιτήτρια. Τελείωσαν και τα παιδιά τις όποιες υποχρεώσεις τους. Το περασμένο Σάββατο με θεατρικές παραστάσεις σε ένα κέντρο δημιουργικής απασχόλησης, την περασμένη Κυριακή με γυμναστικές επιδείξεις και αυτό το Σάββατο με το χορευτικό. Και συνεχίζουμε. Από Δευτέρα αρχίζουν κολυμβητήριο, να μάθουν να κολυμπάνε. Και ένα σωρό εκρεμότητες που έχουν μείνει πίσω λόγω διαβάσματος - λέμε τώρα - για το πανεπιστήμιο. Και εκτός και εντός των τειχών του σπιτιού. Ωχ αγχώθηκα.

Στάση Ζωής

Το βίντεο το είδα στον Markos και έκλεψα την ιδέα (sorry ε;) και το κατέβασα από το YouTube γιατί μου άρεσε σαν ιδέα και σαν πράξη άσχετα αν εγώ δεν θα αγκάλιαζα έναν άγνωστο λόγω προσωπικής ιδιαιτερότητας αλλά την διαφορετικότητα την υποστηρίζω όταν συνειδητοποιώ την όποια ομορφιά της.

20 Ιουνίου 2007

Χωρίς εσένα δεν είμαι εγώ. Χωρίς εσένα δεν θα ήμουν εδώ.
Χαμένη σε στενά μονοπάτια στο ίντερνετ, ακροβατώντας πότε να τσακιστώ σε γκρεμούς και πότε να σκιστώ στα αγκάθια.
Τρία χρόνια έκανα chat. Καθημερινά, αμέτρητες ώρες, απίστευτα αμέτρητες ώρες. Να σκεφτείς - αγαπητέ αναγνώστη - ότι ξενυχτούσα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και μετά μπορούσα να οδηγήσω για ώρες και ώρες σε κάποια εκδρομή και στον γυρισμό να ξαναξενυχτήσω μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Μια μέρα πήγαμε οικογενειακά μια εκδρομή στον Ναύπλιο και μετά το φαγητό, ενώ τα παιδιά με τον πατέρα τους πήγαν σε ένα πάρκο να ταΐσουν τις πάπιες, εγώ πήγα σε ένα ίντερνετ καφέ να μπω στο chat. Μια άλλη μέρα - βράδυ ήταν - είχε βλάβη ο οτε και δεν μπορούσα να μπω ίντερνετ, στριφογύριζα στο κρεβάτι μου με τις ώρες και το πρωί νωρίς νωρίς, ήταν δεν ήταν 7 η ώρα, ξύπνησα και μπήκα ίντερνετ για την δόση μου. Εξάρτηση κανονική.
Προσπαθούσα να επουλώσω πληγές χρόνων, να γεμίσω κενά μέσα μου, να δεχτώ ότι θα είμαι δίπλα σε έναν άνθρωπο που ποτέ δεν διεκδίκησε τίποτα από μένα. Πώς μπορώ να ξεχάσω την στιγμή που ερχόταν στον κόσμο η κόρη και πήγε και στάθηκε απέναντι, σιωπηλός παρατηρητής και όχι δίπλα μου. Πώς μπορώ να ξεχάσω ότι ούτε μια φορά δεν συζήτησε μαζί μου για αυτή την σχέση, όχι να κάνει κάτι για αυτή την σχέση, αλλά να συζητήσει για αυτή την σχέση. Πώς μπορώ να ξεχάσω τις χιλιάδες πόρτες που έφαγα σαν γυναίκα δίπλα του και κάποια στιγμή άκουσα ότι το γιατί, ήταν, ότι δεν είχα το σώμα που είχα κάποτε.
Μόνη στο σπίτι, χωρίς φίλους, χωρίς έναν άνθρωπο να πω μια κουβέντα. Έτσι άρχισα το chat. Ήταν ψυχοφθόρα επικοινωνία για μένα. Με άτομα που δεν ήξερα αν ήταν αυτό που έλεγαν, αν ήθελαν αυτό που έβλεπαν ότι ήθελα εγώ, με άτομα που προσπαθούσαν να με πείσουν ότι ήθελα αυτό που ήθελαν αυτά. Στην αρχή ήταν όμορφα να μιλάω με κόσμο, να επικοινωνώ ξανά με ανθρώπους. Από κάποιο σημείο και ύστερα, αγχωνόμουν με το παραμικρό, για οτιδήποτε γινόταν ή δεν γινόταν στον κόσμο του chat.
Και ξαφνικά ήρθες στην ζωή μου εσύ. Δεν πίστευα ότι υπάρχει το άλλο μας μισό κάπου. Δεν πίστευα όλο αυτό το εύρος και το πλάτος των συναισθημάτων, που με κατακλύζανε και με κατακλύζουν ακόμα και σήμερα κάθε μέρα και πιο έντονα με την παρουσία σου στην ζωή μου. Δεν πίστευα πολλά πράγματα και μαζί σου έμαθα να τα πιστεύω.
Δεν έχει ευχαριστώ αυτή η πίστη και για αυτό δεν θα ξαναπώ εδώ άλλο ένα ευχαριστώ, η ευχαρίστηση ξέρω ότι είναι όλη δική σου γιατί έχεις την ικανοποίηση ότι κοίταξες πίσω από τα σχήματα, τους τύπους και τις σκιές και ζωντάνεψες ξανά έναν άνθρωπο, τον άνθρωπό σου.

Κακ(λ)οκαίρι

Δεν πέρασα την εξεταστική στο πανεπιστήμιο και πάω για την δεύτερη στις 30/06. Τα παιδιά τελείωσαν τα σχολεία, μόνο αγγλικά και κάτι άλλες δραστηριότητες έχουν μείνει ως τις 30/06. Σήμερα θα πάμε στον δικηγόρο για να υπογράψουμε τα χαρτιά καθώς ορίστηκε το πρώτο δικαστήριο για το διαζύγιο στις 5/07. Αισθάνομαι κάθε μέρα και πιο κουρασμένη από την προηγούμενη. Αισθάνομαι κάθε μέρα να χάνω κάτι από μένα. Αντέχω?!

14 Ιουνίου 2007

Πρέπει να καεί το παρελθόν μέσα μου για να ζεσταθούν τα σχέδια για το μέλλον. Αλλά ποιο παρελθόν; Το κοντινό παρελθόν...
Τα πράγματα που πονάνε πιο πολύ είναι αυτά που είναι πιο κοντά μας. Πιο κοντά και χρονικά και τοπικά. Τα δικά μας. Εγωιστικό; Δεν πιστεύω....Όταν εγώ τρελαινόμουν από προβλήματα και υγείας και ψυχολογίας και σχέσεων και είχα και δυο μικρά παιδιά που ήθελαν την μαμά τους, μαμά, ήμουν μόνη, ολομόναχη. Τότε ο εγωισμός μεταφράζεται σε ανάγκη επιβίωσης.
Δεν είχα ούτε ένα βλέμμα να με κοιτάξει με ενδιαφέρον, ένα χέρι να με ακουμπήσει και ερωτικά και φιλικά και ανθρώπινα, μια ζεστή αγκαλιά να με κλείσει μέσα της, έναν άνδρα να με θελήσει σαν γυναίκα, έναν σύντροφο να συζητήσει μαζί μου, έναν άνθρωπο να με θελήσει σαν άνθρωπο της ζωής του, εσένα. Έμαθα να αγαπάω εμένα ξανά από την αρχή μέσα από τα δικά σου μάτια, να με υπολογίζω σαν άνθρωπο με θέλω, να μου δίνω αξία.
Ήθελα κάπου εδώ να γράψω πράγματα για το ίντερνετ, το chat και το blog. Πράγματα δικά μας που μας πλήγωσαν τον καθένα για διαφορετικούς λόγους χωρίς αυτό να σημαίνει περισσότερο ή λιγότερο τον έναν από τον άλλον. Αλλά δεν μου βγαίνει τίποτα τώρα. Μόνο ένας κόμπος στο λαιμό, μια ανατριχίλα στους ώμους και σκέψεις, πολλές σκέψεις.
Ποτέ στην ζωή μου δεν ήθελα να κρατήσω έναν άνδρα κοντά μου. Και όταν το έκανα ήταν γιατί έπρεπε και όχι γιατί πραγματικά το ήθελα. Αλλά μαζί σου είναι αλλιώς. Και το φοβάμαι αυτό το αλλιώς. Λέξεις όπως έρωτας, αγάπη εκφράζουν αυτό που νοιώθω για σένα μόνο σαν επιφάνεια γιατί τα συναισθήματα προχωράνε πιο βαθιά.
Τόσο βαθιά που αν κάτι πάει στραβά και δεν συνεχίσουμε μαζί δεν ξέρω πως θα συνεχίσω, δεν θέλω να συνεχίσω. Και αυτό σε μερικούς ίσως φανεί κάπως γιατί έχω δύο παιδιά και θα έπρεπε να τα βάζω πιο πάνω από όλα αλλά έχω φάει πολλά πρέπει στην ζωή μου για να συνεχίσω έτσι. Είναι τόσο απλό εξάλλου, τα παιδιά έχουν ανάγκη μια μαμά υγιή και εγώ χωρίς εσένα δεν είμαι υγιής, χωρίς εσένα είμαι μισή, χωρίς εσένα δεν είμαι εγώ.

Φως

Όταν σκέφτομαι ή προφέρω την λέξη φως, στην σκέψη μου έρχονται τα μάτια σου, το περίγραμμα του προσώπου σου, η τρυφερότητα των κινήσεών σου. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, δεν θέλω να ζήσω χωρίς εσένα. Τόσο απλά, τόσο απόλυτα, τόσο μοναδικά. Και μπορεί το Φως να είναι μικρότερο από το Σκοτάδι αλλά το φως είναι δυνατότερο από το σκοτάδι.

12 Ιουνίου 2007

Βοήθεια! Πάλι με πονάει το στομάχι μου.
Όποιος είπε ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι ευτυχισμένος με ότι και αν συμβαίνει στην ζωή του, ότι η ευτυχία είναι μια εσωτερική καθαρά διεργασία που δεν έχει να κάνει με εξωτερικούς παράγοντες ή γκουρού ήταν ή μλκ.
Εγώ λέω, πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί μπορεί να πραγματοποιηθεί η ευχή σου. Και όταν πραγματοποιηθεί ξέρεις αν μπορείς να την αντέξεις σαν πραγματικότητα, ξέρεις αν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος με αυτό που ζήτησες; Γιατί καλό είναι να κάνουμε όνειρα και σχέδια για το μέλλον, αλλά όταν αυτά πραγματοποιούνται συχνά πυκνά έχουν παραμέτρους που δεν τις είχαμε υπολογίσει και εκεί σκάει η σαπουνόφουσκα και πέφτεις στα μαλακά ή στα σκληρά, ανάλογα με το πόσο ψηλά είχες ανέβει και τι υπόβαθρο είχες από κάτω πριν την απογείωση.
Εγώ ήθελα από μικρή να παντρευτώ και να ανοίξω σπίτι και να κάνω παιδιά. Χωρίς καμιά πίεση από το περιβάλλον μου. Να έχω έναν άνθρωπο - σύντροφο δίπλα μου, να με κοιτάει και να τον κοιτάω στα μάτια. Πίστευα ότι αυτός ο άνθρωπος θα είναι μοναδικός για μένα και εγώ για αυτόν.
Αργότερα μου πουλήσανε το παραμύθι ότι δεν πρέπει να σε κοιτάει και να τον κοιτάς στα μάτια αλλά να κοιτάτε στην ίδια κατεύθυνση και λίγο πιο μετά το άλλο παραμύθι ότι όλοι μπορούν να κάνουν χωριό με όλους. Και εγώ τα έχαψα αυτά τα παραμύθια και σπατάλησα πολύ χρόνο, πολύ κόπο και πολύ ιδρώτα για να τα δω να παίρνουν σάρκα και οστά αλλά άνθρακας ο θησαυρός.
Και όλα αυτά τα χρόνια έφεραν σιγά σιγά απωθημένα και θυμό και λύπη για όλα αυτά που δεν έζησα, για όλα αυτά που έζησα, για κουβέντες...που έμειναν μετέωρες για πάντα. Σημασία έχει ότι αυτό που έζησα με έφερε ως το τώρα και το τώρα να μόλις έγινε πριν και το μετά έγινε τώρα. Είναι ασύλληπτο πόσο γρήγορα το αύριο γίνεται σήμερα και το σήμερα γίνεται χτες. Και το χτες έχει ακόμα πόνο μέσα του.
Πρέπει να καεί το παρελθόν μέσα μου για να ζεσταθούν τα σχέδια για το μέλλον.

Βόλτες Στο Νοσοκομείο

Αυτή η βδομάδα να πάει και να μην ξαναέρθει. Πρώτα πρώτα άγχος για τις εξετάσεις - σήμερα έγραψα, την άλλη Κυριακή με Δευτέρα τα αποτελέσματα, δεν πιστεύω ότι έχω περάσει οπότε συνεχίζω το διάβασμα ως το τέλος του μήνα - διάβασμα και τρεχάματα στο νοσοκομείο με τα παιδιά. Ευτυχώς όχι σοβαρές καταστάσεις, αλλά κάτι να έχουμε να τραβιόμαστε δεξιά και αριστερά, να μην βαριόμαστε. Ανοίγω παρένθεση. Να ευχαριστήσω τον σύντροφό μου, που τραβολογιέται με την πρώτη ευκαιρία και στα μαθήματα των παιδιών και στα ψώνια και στους γιατρούς και στα νοσοκομεία με προσφορά και καλή διάθεση πάντα. Κλείνω παρένθεση.
Την Τρίτη που πέρασε - να μην ξαναέρθει το είπαμε; το είπαμε! - είχαν τα πιτσιρίκια γυμναστική. Τα πήγαμε, τα πήραμε και στο αυτοκίνητο μαθαίνουμε ότι ο γιος πονάει στον καρπό και στα δάκτυλα του αριστερού χεριού. Δεν δώσαμε μεγάλη σημασία καθότι οκτώ στις δέκα φορές που πάει γυμναστήριο παραπονιέται ότι κάπου πονάει - μια άλλη φορά είχε χτυπήσει το κεφάλι του στον τοίχο, γυρίσαμε σπίτι παραπονιόταν για πόνο και τον πήγα στο Καραμανδάνειο και ευτυχώς μόνο οδηγίες μας έδωσαν και γυρίσαμε σπίτι πιο σοφοί για τα χτυπήματα στο κεφάλι -. Την άλλη μέρα το βράδυ όμως βλέπω το χέρι του γιου να είναι πρησμένο και μπλαβιασμένο και βουρ στο Καραμανδάνειο. Φτάνουμε βράδυ κατά τις δέκα, περιμένουμε, περιμένουμε, περιμένουμε και έρχεται μια "ευγενική" γιατρός που μου λέει ότι δεν είναι γιατρός αλλά θα του γράψει μια ακτινογραφία για να τελειώνουμε και στην ευγενέστατη ερώτηση μου μήπως καλύτερα να το δει ο γιατρός πρώτα, τσαντίζεται και μου απαντάει ότι και αυτή γιατρός είναι και αφού θέλω να περιμένω τον γιατρό και να καθυστερώ αυτή φεύγει. Έρχεται ο γιατρός ο οποίος λέει να κάνει μια ακτινογραφία για να δούμε τι γίνεται μέσα στον καρπό. Πάμε στο ακτινολογικό, χτυπάμε το κουδούνι αλλά ο γιατρός δεν ήταν εκεί και περιμέναμε πέντε - δέκα λεπτά. Έρχεται ο γιατρός και στην ευγενέστατη παρατήρηση ότι χτύπησα το κουδούνι αλλά δεν άνοιξε κανείς μου απαντάει ότι ένα λεπτό έφυγε και δεν είναι ανάγκη να κάνουμε έτσι. Δεν έκανα ούτε έτσι ούτε αλλιώς. Ανοίγω παρένθεση. Είμαι ευγενικότατη και ηρεμότατη με τους γιατρούς ειδικά, γιατί εγώ την δουλειά μου θέλω να κάνω και να φεύγω αβλαβής και σώα, ας κάνουν και αυτοί την δική τους τουλάχιστον ευγενικά και ήρεμα, - το να ζητήσω να την κάνουν με συνείδηση είναι υπερβολή; - και θα είμαι ευχαριστημένη. Κλείνω παρένθεση. Βγάζει ο γιος την ακτινογραφία, πάμε στον ορθοπεδικό και μας λέει ένα ραγισματάκι είναι δεν είναι και ότι σε αυτές τις περιπτώσεις βάζουνε πάντα γύψο για καλό και για κακό τουλάχιστον για μια βδομάδα. Του βάζει τον γύψο - στο ίδιο χέρι που πριν τρία χρόνια και κάτι είχε σπάσει κανονικά σε δυο κομμάτια το μπράτσο - και φεύγουμε για το σπίτι. Στο σπίτι μας περιμένει ο πατέρας μου που ανησυχεί και θέλει να δείξει την ακτινογραφία σε μια δική του γιατρό την Πέμπτη και την έδειξε, με αποτέλεσμα εγώ την Παρασκευή το μεσημέρι να μπαίνω στο κέντρο της πόλης με το αυτοκίνητο - είμαι έξυπνη σας το έχω πει αυτό; το έχετε καταλάβει! - να βρω να παρκάρω για να πάω στο γιατρό του ταμείου που είναι ασφαλισμένος ο γιος μου να δει και τον γιο και την ακτινογραφία καθότι η γιατρός η γνωστή του πατέρα μου, είπε μπορεί να είναι μπορεί να μην είναι ραγισμένο και ας το δει και ο γιατρός του ταμείου που είναι ασφαλισμένο το παιδί. - Και ναι κυρίες και κύριοι βρήκα και πάρκαρα στο κέντρο της πόλης μου. Όχι δεν έπαιξα μετά ούτε λαχεία ούτε τυχερά παίγνια. - Ο δε γιατρός του ταμείου το είδε και είπε ότι μπορεί να είναι μπορεί και να μην είναι ραγισμένο και ότι σε αυτές τις περιπτώσεις βάζουνε πάντα γύψο για καλό και για κακό τουλάχιστον για μια βδομάδα. Συνεννοημένοι ήταν; Θα σας γελάσω.
Την Κυριακή πρωί πρωί με ξυπνάει μια φωνή. Αυτή της κόρης μου που ψιλογκρίνιαζε ότι ένα κουνούπι ζουζουνίζει στο αυτί της. Της λέω να σκεπαστεί, να το διώξει, κάτι τέτοιο τέλος πάντων, αλλά αυτή επιμένει ότι ζουζουνίζει και εκεί που είμαι έτοιμη να αρχίσω την γκρίνια ότι δίνω για το πανεπιστήμιο σήμερα και όχι μόνο δεν με έχουν αφήσει να διαβάσω με αυτά και με εκείνα άλλα και την μέρα των εξετάσεων δεν με αφήνουν να κοιμηθώ μου λέει ότι ζουζουνίζει μέσα στο αυτί της. Πετάγομαι από το ραντζάκι μου και τρέχω να το δω στο μπάνιο που έχει και φως. Φως έχει στο μπάνιο αλλά έχει και σμήγμα μέσα στο αυτί και έτσι που είναι δεν το πειράζω. Παίρνω τηλέφωνο το 166 μου λένε να πάρω στο Καραμανδάνειο - μου δίνουν το τηλέφωνο - παίρνω τηλέφωνο στο Καραμανδάνειο μου λένε να με συνδέσουν με τον γιατρό. Με συνδέουν με τον γιατρό και ξανάλεω το ποίημα μου. Ότι η κόρη μου που είναι 13 ετών λέει ότι έχει μπει στο αυτί της ένα κουνούπι και ζουζουνίζει. Μου λέει να της βάλω οινόπνευμα καθαρό και να τους την πάω, τους λέω καθαρό δεν έχω μόνο με γλυκερίνη, μου λέει ότι αυτό δεν κάνει και να τους την πάω έτσι χωρίς οινόπνευμα. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο διαπιστώνω ότι έχει ανάψει το λαμπάκι της βενζίνας και άντε να πάμε μέσα από την πόλη να βρούμε να βάλουμε βενζίνη - και εγώ που νόμιζα ότι ήμουν απαισιόδοξη - βρίσκω ένα πρατήριο αφού ενδιάμεσα έχω σταματήσει σε ένα φανάρι και λέω στον εαυτό μου να κοιτάξω αν το πρατήριο που είναι μετά από το φανάρι είναι ανοικτό και όταν ανάβει το φανάρι πράσινο σκέφτομαι ότι κάτι ήθελα να δω μετά το φανάρι αλλά δεν θυμάμαι τι, προσπερνάω το πρατήριο και το θυμάμαι μετά, καθώς επίσης αντί να πάρω τον δρόμο για το Καρανδάνειο έχω πάρει τον δρόμο για το Carrefour και το αντιλαμβάνομαι στο Πανπελλοπονησιακό στάδιο και γυρίζω πίσω και φτάνουμε μετά από πολύ άγχος και πολλά γέλια στο Καραμανδάνειο. Το είδαν το παιδί, τελικά δεν θα μας δείτε στις ειδήσεις, δεν ήταν κουνούπι, σμήγμα ήταν. Και μετά από όλα αυτά και μαγείρεψα και έγραψα εξετάσεις στο πανεπιστήμιο και δεν έχω περάσει - και εγώ που νόμιζα ότι ήμουν αισιόδοξη - είμαι εδώ και γράφω και σε αυτό το μπλογκ.

Το Ποδήλατο

Στο αυτοκίνητο, οδηγάω και ο μικρός στα τρία, δεμένος στο πίσω κάθισμα. Κίνηση αρκετοί, μλκ πολλοί. Σε μια στιγμή κάποιος μπαίνει μπροστά, ξαφνικά, χωρίς φλας και με κλείνει κανονικά, κάνω ελιγμό για να μην πέσω πάνω του και φωνάζω εκνευρισμένη : Ηλίθιε, ε ηλίθιε, που νομίζεις ότι πας; Και από πίσω ακούω μια φωνούλα : Μπαμπά, εμένα είπε η μαμά ηλίθιο;

Καλοκαίρι. Ο γιός μου στα τέσσερα, η κόρη μου δυόμιση χρόνια μεγαλύτερη, ο ξάδερφός τους τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος από τον μικρό. Παίζουν εδώ έξω στο δρόμο, στο στενό, στην γειτονιά. Εγώ κάθομαι και τους παρακολουθώ. Ο ανηψιός μου σαν μεγαλύτερος το παίζει αρχηγός. Έχει βγάλει και το ποδήλατο και κόβει βόλτες πέρα δώθε. Κάποια στιγμή τον φωνάζει ένα άλλο παιδάκι της γειτονιάς κάτι να του πει, το σπίτι είναι μακρυά για να φέρει πίσω το ποδήλατο και δεν θέλει να το αφήσει μόνο του στην μέση του δρόμου. Γυρνάει στον γιό μου και του λέει : Φύλα μου το ποδήλατο, και του το αφήνει στα χέρια του. Ο μικρός γυρνάει αγκαλιάζει το ποδήλατο και αρχίζει να το φιλάει. Εγώ συνεχίζω να παρακολουθώ γελώντας.

Στην κουζίνα κάνω δουλειές και ο μικρός στα πέντε έρχεται από το σχολείο όλο χαρά. Με φιλάει και λέει : Μαμά ο Κ. με κάλεσε στο πάρτυ του, να και η πρόσκληση. Εγώ μέσα στο τρέξιμο γυρίζω και του λέω : Ωραία, μωρό μου, βάλτη στο ψυγείο. ( Είναι γεμάτο μαγνητάκια και σημειώσεις ). Ο μικρός ανοίγει το ψυγείο και βάζει την πρόσκληση μέσα.

Σκοτάδι

Μέσα στην ένταση του μυαλού και της ψυχής μου έψαξα για λίγα ίχνη ελπίδας, για λίγο φως. Άπλωσα τα χέρια μου μπροστά και άρχισα έναν αέναο αργό χορό με το βαθύ σκοτάδι. Σκιές πετάχτηκαν από παντού, φαντάσματα. Φύγετε φώναξα, ούρλιαξα, διαλύθηκα. Οι σκιές άρχισαν να με τυλίγουν αργά αλλά σταθερά. Πρώτα κατασπάραξαν τις αναμνήσεις μου, μετά τις σκέψεις μου και στο τέλος τα συναισθήματα μου. Λίγο πριν χάσω και την τελευταία αναλαμπή συνειδητοποίησης ένοιωσα το αίμα να τρέχει ποτάμι όπως κάθε φορά που το σκοτάδι κυριαρχούσε στην ζωή μου. Το άλλο πρωί όλα ήταν κόκκινα, ένα βαρύ σκούρο κόκκινο εκτός από το σώμα μου που ήταν άσπρο, νεκρό.

Ημέρα Αμαλίας

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ "

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του ΕΣΥ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

* ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

* ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: inf0@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515) Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία"

"Είτε δώσεις φακελλάκι είτε δε δώσεις, την ίδια δουλειά ξέρει να σου κανει ο γιατρός"

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

31 Μαΐου 2007

Έναν χώρο να γράφω αλήθειες και ψέματα, ποίηση, σκέψεις. Σκέψεις; Χιλιάδες!
Μόνο μυαλό να διαβάσω για το πανεπιστήμιο δεν έχω.
Χτες πήγα εγώ τα χαρτιά στον δικηγόρο τελικά. Ολόκληρη περιπέτεια με αυτοκίνητο και λεωφορείο και ποδαρόδρομο για πέντε λεπτά δουλειάς.
Σήμερα - αύριο θα καταθέσει αίτηση διαζυγίου και σε ένα μήνα πάνω - κάτω θα οριστεί το δικαστήριο. Θα μας ειδοποιήσει λίγες μέρες νωρίτερα να πάμε να συντάξουμε ένα πληρεξούσιο σε συμβολαιογράφο για να μην παραστούμε στο δικαστήριο και ένα ιδιωτικό συμφωνητικό στον ίδιο για τα παιδιά.
Και στο σπίτι όλα μέλι γάλα. Τι έκαναν τα παιδιά, τι θα κάνουν τα παιδιά, τι θα φάμε. Εσύ καλά; Καλά! Εσύ; Καλά!
Αισθάνομαι ότι είμαι σε ένα καράβι που ένας θεός ξέρει που πάει ( που λέει ο λόγος ). Και με έχει πιάσει ένας φόβος στην ψυχή και μια ναυτία στο σώμα.
Πότε πιάνει λιμάνι; Βοήθεια!