Πρέπει να καεί το παρελθόν μέσα μου για να ζεσταθούν τα σχέδια για το μέλλον. Αλλά ποιο παρελθόν; Το κοντινό παρελθόν...
Τα πράγματα που πονάνε πιο πολύ είναι αυτά που είναι πιο κοντά μας. Πιο κοντά και χρονικά και τοπικά. Τα δικά μας. Εγωιστικό; Δεν πιστεύω....Όταν εγώ τρελαινόμουν από προβλήματα και υγείας και ψυχολογίας και σχέσεων και είχα και δυο μικρά παιδιά που ήθελαν την μαμά τους, μαμά, ήμουν μόνη, ολομόναχη. Τότε ο εγωισμός μεταφράζεται σε ανάγκη επιβίωσης.
Δεν είχα ούτε ένα βλέμμα να με κοιτάξει με ενδιαφέρον, ένα χέρι να με ακουμπήσει και ερωτικά και φιλικά και ανθρώπινα, μια ζεστή αγκαλιά να με κλείσει μέσα της, έναν άνδρα να με θελήσει σαν γυναίκα, έναν σύντροφο να συζητήσει μαζί μου, έναν άνθρωπο να με θελήσει σαν άνθρωπο της ζωής του, εσένα. Έμαθα να αγαπάω εμένα ξανά από την αρχή μέσα από τα δικά σου μάτια, να με υπολογίζω σαν άνθρωπο με θέλω, να μου δίνω αξία.
Ήθελα κάπου εδώ να γράψω πράγματα για το ίντερνετ, το chat και το blog. Πράγματα δικά μας που μας πλήγωσαν τον καθένα για διαφορετικούς λόγους χωρίς αυτό να σημαίνει περισσότερο ή λιγότερο τον έναν από τον άλλον. Αλλά δεν μου βγαίνει τίποτα τώρα. Μόνο ένας κόμπος στο λαιμό, μια ανατριχίλα στους ώμους και σκέψεις, πολλές σκέψεις.
Ποτέ στην ζωή μου δεν ήθελα να κρατήσω έναν άνδρα κοντά μου. Και όταν το έκανα ήταν γιατί έπρεπε και όχι γιατί πραγματικά το ήθελα. Αλλά μαζί σου είναι αλλιώς. Και το φοβάμαι αυτό το αλλιώς. Λέξεις όπως έρωτας, αγάπη εκφράζουν αυτό που νοιώθω για σένα μόνο σαν επιφάνεια γιατί τα συναισθήματα προχωράνε πιο βαθιά.
Τόσο βαθιά που αν κάτι πάει στραβά και δεν συνεχίσουμε μαζί δεν ξέρω πως θα συνεχίσω, δεν θέλω να συνεχίσω. Και αυτό σε μερικούς ίσως φανεί κάπως γιατί έχω δύο παιδιά και θα έπρεπε να τα βάζω πιο πάνω από όλα αλλά έχω φάει πολλά πρέπει στην ζωή μου για να συνεχίσω έτσι. Είναι τόσο απλό εξάλλου, τα παιδιά έχουν ανάγκη μια μαμά υγιή και εγώ χωρίς εσένα δεν είμαι υγιής, χωρίς εσένα είμαι μισή, χωρίς εσένα δεν είμαι εγώ.
Τα πράγματα που πονάνε πιο πολύ είναι αυτά που είναι πιο κοντά μας. Πιο κοντά και χρονικά και τοπικά. Τα δικά μας. Εγωιστικό; Δεν πιστεύω....Όταν εγώ τρελαινόμουν από προβλήματα και υγείας και ψυχολογίας και σχέσεων και είχα και δυο μικρά παιδιά που ήθελαν την μαμά τους, μαμά, ήμουν μόνη, ολομόναχη. Τότε ο εγωισμός μεταφράζεται σε ανάγκη επιβίωσης.
Δεν είχα ούτε ένα βλέμμα να με κοιτάξει με ενδιαφέρον, ένα χέρι να με ακουμπήσει και ερωτικά και φιλικά και ανθρώπινα, μια ζεστή αγκαλιά να με κλείσει μέσα της, έναν άνδρα να με θελήσει σαν γυναίκα, έναν σύντροφο να συζητήσει μαζί μου, έναν άνθρωπο να με θελήσει σαν άνθρωπο της ζωής του, εσένα. Έμαθα να αγαπάω εμένα ξανά από την αρχή μέσα από τα δικά σου μάτια, να με υπολογίζω σαν άνθρωπο με θέλω, να μου δίνω αξία.
Ήθελα κάπου εδώ να γράψω πράγματα για το ίντερνετ, το chat και το blog. Πράγματα δικά μας που μας πλήγωσαν τον καθένα για διαφορετικούς λόγους χωρίς αυτό να σημαίνει περισσότερο ή λιγότερο τον έναν από τον άλλον. Αλλά δεν μου βγαίνει τίποτα τώρα. Μόνο ένας κόμπος στο λαιμό, μια ανατριχίλα στους ώμους και σκέψεις, πολλές σκέψεις.
Ποτέ στην ζωή μου δεν ήθελα να κρατήσω έναν άνδρα κοντά μου. Και όταν το έκανα ήταν γιατί έπρεπε και όχι γιατί πραγματικά το ήθελα. Αλλά μαζί σου είναι αλλιώς. Και το φοβάμαι αυτό το αλλιώς. Λέξεις όπως έρωτας, αγάπη εκφράζουν αυτό που νοιώθω για σένα μόνο σαν επιφάνεια γιατί τα συναισθήματα προχωράνε πιο βαθιά.
Τόσο βαθιά που αν κάτι πάει στραβά και δεν συνεχίσουμε μαζί δεν ξέρω πως θα συνεχίσω, δεν θέλω να συνεχίσω. Και αυτό σε μερικούς ίσως φανεί κάπως γιατί έχω δύο παιδιά και θα έπρεπε να τα βάζω πιο πάνω από όλα αλλά έχω φάει πολλά πρέπει στην ζωή μου για να συνεχίσω έτσι. Είναι τόσο απλό εξάλλου, τα παιδιά έχουν ανάγκη μια μαμά υγιή και εγώ χωρίς εσένα δεν είμαι υγιής, χωρίς εσένα είμαι μισή, χωρίς εσένα δεν είμαι εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου