Το Ποδήλατο

Στο αυτοκίνητο, οδηγάω και ο μικρός στα τρία, δεμένος στο πίσω κάθισμα. Κίνηση αρκετοί, μλκ πολλοί. Σε μια στιγμή κάποιος μπαίνει μπροστά, ξαφνικά, χωρίς φλας και με κλείνει κανονικά, κάνω ελιγμό για να μην πέσω πάνω του και φωνάζω εκνευρισμένη : Ηλίθιε, ε ηλίθιε, που νομίζεις ότι πας; Και από πίσω ακούω μια φωνούλα : Μπαμπά, εμένα είπε η μαμά ηλίθιο;

Καλοκαίρι. Ο γιός μου στα τέσσερα, η κόρη μου δυόμιση χρόνια μεγαλύτερη, ο ξάδερφός τους τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος από τον μικρό. Παίζουν εδώ έξω στο δρόμο, στο στενό, στην γειτονιά. Εγώ κάθομαι και τους παρακολουθώ. Ο ανηψιός μου σαν μεγαλύτερος το παίζει αρχηγός. Έχει βγάλει και το ποδήλατο και κόβει βόλτες πέρα δώθε. Κάποια στιγμή τον φωνάζει ένα άλλο παιδάκι της γειτονιάς κάτι να του πει, το σπίτι είναι μακρυά για να φέρει πίσω το ποδήλατο και δεν θέλει να το αφήσει μόνο του στην μέση του δρόμου. Γυρνάει στον γιό μου και του λέει : Φύλα μου το ποδήλατο, και του το αφήνει στα χέρια του. Ο μικρός γυρνάει αγκαλιάζει το ποδήλατο και αρχίζει να το φιλάει. Εγώ συνεχίζω να παρακολουθώ γελώντας.

Στην κουζίνα κάνω δουλειές και ο μικρός στα πέντε έρχεται από το σχολείο όλο χαρά. Με φιλάει και λέει : Μαμά ο Κ. με κάλεσε στο πάρτυ του, να και η πρόσκληση. Εγώ μέσα στο τρέξιμο γυρίζω και του λέω : Ωραία, μωρό μου, βάλτη στο ψυγείο. ( Είναι γεμάτο μαγνητάκια και σημειώσεις ). Ο μικρός ανοίγει το ψυγείο και βάζει την πρόσκληση μέσα.