Πέμπτη 12 Ιουλίου 2007

12 Ιουλίου 2007

Τον άνθρωπό σου. Πότε και πώς αναγνωρίζουμε τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας σαν άνθρωπο μας;
Όταν είμαστε ερωτευμένοι μαζί του; Όταν τον αγαπάμε;
Όταν είναι αυτός ερωτευμένος μαζί μας; Όταν αυτός μας αγαπάει;
Όταν τα συναισθήματα "λέμε" ότι είναι αμοιβαία; Όταν αποφασίζουμε να περάσουμε μια ζωή μαζί; Ή μήπως όταν κάνουμε παιδιά μαζί;
Για μένα είναι όλα αυτά αλλά και κάτι ακόμα. Κάτι που κάνει την σχέση να είναι μοναδική. Κάτι που είναι για κάθε σχέση μοναδικό. Από εδώ και πέρα αισθάνομαι να γίνονται τόσο προσωπικές οι σκέψεις, που μου αφήνουν ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη και στα μάτια.
Και η σκέψη μου γλιστράει και παίζει παιχνίδια. Κουβαλώ αρνητικότητα μέσα μου. Σε κάθε όμορφη στιγμή η σκέψη πως δεν την αξίζω. Σε κάθε όμορφη ανάμνηση η σκέψη πως δεν θα ξαναέρθει ποτέ ξανά κάτι παρόμοιο. Πιστεύω ότι δεν είμαι αρκετά καλή σε κανέναν ρόλο που κλήθηκα να παίξω σε αυτή την ζωή.
Κηρύσσω πόλεμο στην αρνητικότητα αλλά δεν θα της το πω. Θα είναι αδιαφορία από την μεριά μου για ότι φέρει μαζί της και πόλεμος από την δική της για να κρατήσει τα εδάφη της. Έτσι πρέπει να γίνει και έτσι θα γίνει.

Δεν υπάρχουν σχόλια: