Ε'. Η Ύπαρξη

Κύριε, έφυγες μαζύ με τα παιδικά χρόνια. Με τις αίσθησες αλλοτινών ημερών, που η μεγαλοσύνη τους ουδέ να σκεφτώ πλέον δύναμαι. Σπάνια ξανοίγεται μέσα μου ο ουρανός εκείνων των ημερών.

Οι μεγαλύτεροι τύραννοι της ανθρωπότητος στάθηκαν οι ιδέες. Και πάνω από όλες η ιδέα του Θεού. Ωστόσο πρέπει τις ιδέες να τις κατέχουμε. Η ιδέα του Θεού ας μας κατέχει.

Η διάνοια του ανθρώπου κρατάει τις μέσες των πραγμάτων. Τις άκρες τις κρατάει η διάνοια του Θεού : την αρχή και το τέλος της ζωής, την αρχή και το τέλος του κόσμου - αρχή και τέλος στην έκταση, στον χρόνο, στο νόημα. Η μέση των πραγμάτων είναι θετική, στέρεη, βέβαιη. Οι άκρες τους είναι φρικιαστικά αβέβαιες. Αν τοποθετήσει κανείς τον εαυτό του στη μέση είναι θετικός, σίγουρος, ακόμη και ευτυχής. Αν τον τοποθετήσει στις άκρες είναι αβέβαιος, ονειρικός, ακόμη και δυστυχής. Ο δεύτερος αργά ή γρήγορα θα ψάξει για στερεότητα στο Θεό. Αλλιώς θα έπρεπε να είναι ο ίδιος Θεός. Γιατί τον Θεό κανείς τον ζητάει στις στιγμές που πρέπει, και δεν μπορεί, να γίνει ο ίδιος Θεός.