
Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, Κύριε, που το πλήρωσες με τον πόθο της αιωνιότητας.
Κάτω από το βλέμμα σου πέθανε ένα παιδάκι σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Πώς το άντεξες; Θα μου πεις δεν ξέρω τα σχέδια σου. Και προβλέπαν τα σχέδιά σου ένα τέτοιο θάνατο;
Χτυπώ την πόρτα σου, πότε θα την ανοίξεις; Μετά από κάθε συμφορά, μετά από κάθε πόλεμο, μετά από κάθε θάνατο, χάνεσαι από μέσα μου. Και τότε είναι η ώρα που πρέπει να ξανάρχεσαι. Γιατί τότε νιώθω απελπιστικά μόνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου