Και να ήταν μόνο αυτά.
Από χτες το μεσημέρι πονάω σχεδόν σε όλη την κοιλιακή χώρα και πίσω στην πλάτη. Δεν ξέρω γιατί, ούτε με ενδιαφέρει. Ίσως από νεύρα, ίσως από άγχος. Το βράδυ ανακουφίστηκα λίγο όταν ξάπλωσα εδώ δίπλα στο ραντζάκι μου αλλά κάθε φορά που γύριζα ταραζόμουν με τα γκρούτσα-γκράτσα.
Σήμερα το πρωί πήγαμε στο δικηγόρο. Χωρίς να έχουμε πει και χωρίς να πούμε στο άμεσο μέλλον τίποτα σε κανέναν. Με το παπάκι. Δεν είναι να κατέβεις στο κέντρο της πόλης με το αυτοκίνητο. Θέλει φωτοτυπίες των ταυτοτήτων, ένα πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης και χρήματα. Τα ετοίμασα όλα και αύριο θα τα πάει η άλλη πλευρά. Δεν αισθάνομαι τίποτα για το διαζύγιο. Ούτε λύπη ούτε χαρά. Μόνο μια ανάλαφρη αίσθηση ανακούφισης. Να τελειώσουμε. Να προχωρήσουμε. Και ένα μικρό γιατί - που δεν τα καταφέραμε - αλλά δεν βαριέσαι. Σε όλο τον δρόμο και όταν πηγαίναμε και όταν γυρίζαμε ανάλαφρες χαρωπές άσχετες κουβέντες.
Αισθάνομαι στα όρια νευρικής κρίσης, χάνω εύκολα την ψυχραιμία μου και ξεσπάω. Θέλω να φωνάξω, να ουρλιάξω να μην με πιέζουν άλλο δεν αντέχω ούτε καν τον αέρα να με πιέζει. Αλλά δεν έχει νόημα να το κάνω. Τα παιδιά δεν φταίνε σε τίποτα και τα έχουμε αφήσει έξω από όλη αυτή την κατάσταση για την ώρα. Οι γονείς μου έχουν ήδη σταματήσει να μας πιέζουν για το ένα και το άλλο εδώ και ένα χρόνο περίπου. Και η άλλη πλευρά ακολουθεί αυτό που συμφωνήσαμε, όχι κακίες. Όχι πως υπήρχαν ποτέ καυγάδες ή εντάσεις σε αυτή την όποια σχέση μας πόσο μάλλον κακίες.
Δεν έχω κανέναν εκτός του συντρόφου μου να μιλήσω αυτή την στιγμή. Ποτέ δεν είχα. Έναν άνθρωπο να με ακούσει χωρίς να μου πει καλά κάνεις ή κακά κάνεις. Απλά να με ακούσει όταν μιλάω, να μου πιάσει το χέρι όταν θα κλάψω, να μου πει κάνε αυτό που θέλει η καρδιά σου και εγώ θα είμαι εδώ για σένα. Πίστευα ότι αυτόν τον ρόλο τον έπαιζε η αδερφή μου αλλά έκανα λάθος και απλά δεν το έβλεπα χρόνια τώρα. Γιατί όταν ήρθε η στιγμή να με ακούσει έτσι απλά να με ακούσει δεν το έκανε και αυτό της το χρεώνω.
Ευτυχώς με βοήθησαν αρκετά κάποιες συνεδρίες που είχα με δυο ψυχολόγους τα τελευταία χρόνια. Και πολύ περισσότερο κάποιες συναντήσεις που έχω με την κοινωνική λειτουργό από το κέντρο που γνωμάτευσαν την δυσλεξία του μικρού. Και απίστευτα περισσότερο η σχέση μου με τον ομοιοπαθητικό γιατρό μου και η όποια θεραπεία μου χορηγεί κατά καιρούς για προβλήματα υγείας και όχι μόνο. Και - χωρίς μέτρο σύγκρισης - ο σύντροφος μου. Χωρίς αυτόν θα ήμουν χαμένη, κυριολεκτικά χαμένη, από παντού και από τα πάντα χαμένη. Και λίγο αυτό εδώ το μπλοκάκι. Έναν χώρο να γράφω αλήθειες και ψέματα, ποίηση, σκέψεις.
Από χτες το μεσημέρι πονάω σχεδόν σε όλη την κοιλιακή χώρα και πίσω στην πλάτη. Δεν ξέρω γιατί, ούτε με ενδιαφέρει. Ίσως από νεύρα, ίσως από άγχος. Το βράδυ ανακουφίστηκα λίγο όταν ξάπλωσα εδώ δίπλα στο ραντζάκι μου αλλά κάθε φορά που γύριζα ταραζόμουν με τα γκρούτσα-γκράτσα.
Σήμερα το πρωί πήγαμε στο δικηγόρο. Χωρίς να έχουμε πει και χωρίς να πούμε στο άμεσο μέλλον τίποτα σε κανέναν. Με το παπάκι. Δεν είναι να κατέβεις στο κέντρο της πόλης με το αυτοκίνητο. Θέλει φωτοτυπίες των ταυτοτήτων, ένα πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης και χρήματα. Τα ετοίμασα όλα και αύριο θα τα πάει η άλλη πλευρά. Δεν αισθάνομαι τίποτα για το διαζύγιο. Ούτε λύπη ούτε χαρά. Μόνο μια ανάλαφρη αίσθηση ανακούφισης. Να τελειώσουμε. Να προχωρήσουμε. Και ένα μικρό γιατί - που δεν τα καταφέραμε - αλλά δεν βαριέσαι. Σε όλο τον δρόμο και όταν πηγαίναμε και όταν γυρίζαμε ανάλαφρες χαρωπές άσχετες κουβέντες.
Αισθάνομαι στα όρια νευρικής κρίσης, χάνω εύκολα την ψυχραιμία μου και ξεσπάω. Θέλω να φωνάξω, να ουρλιάξω να μην με πιέζουν άλλο δεν αντέχω ούτε καν τον αέρα να με πιέζει. Αλλά δεν έχει νόημα να το κάνω. Τα παιδιά δεν φταίνε σε τίποτα και τα έχουμε αφήσει έξω από όλη αυτή την κατάσταση για την ώρα. Οι γονείς μου έχουν ήδη σταματήσει να μας πιέζουν για το ένα και το άλλο εδώ και ένα χρόνο περίπου. Και η άλλη πλευρά ακολουθεί αυτό που συμφωνήσαμε, όχι κακίες. Όχι πως υπήρχαν ποτέ καυγάδες ή εντάσεις σε αυτή την όποια σχέση μας πόσο μάλλον κακίες.
Δεν έχω κανέναν εκτός του συντρόφου μου να μιλήσω αυτή την στιγμή. Ποτέ δεν είχα. Έναν άνθρωπο να με ακούσει χωρίς να μου πει καλά κάνεις ή κακά κάνεις. Απλά να με ακούσει όταν μιλάω, να μου πιάσει το χέρι όταν θα κλάψω, να μου πει κάνε αυτό που θέλει η καρδιά σου και εγώ θα είμαι εδώ για σένα. Πίστευα ότι αυτόν τον ρόλο τον έπαιζε η αδερφή μου αλλά έκανα λάθος και απλά δεν το έβλεπα χρόνια τώρα. Γιατί όταν ήρθε η στιγμή να με ακούσει έτσι απλά να με ακούσει δεν το έκανε και αυτό της το χρεώνω.
Ευτυχώς με βοήθησαν αρκετά κάποιες συνεδρίες που είχα με δυο ψυχολόγους τα τελευταία χρόνια. Και πολύ περισσότερο κάποιες συναντήσεις που έχω με την κοινωνική λειτουργό από το κέντρο που γνωμάτευσαν την δυσλεξία του μικρού. Και απίστευτα περισσότερο η σχέση μου με τον ομοιοπαθητικό γιατρό μου και η όποια θεραπεία μου χορηγεί κατά καιρούς για προβλήματα υγείας και όχι μόνο. Και - χωρίς μέτρο σύγκρισης - ο σύντροφος μου. Χωρίς αυτόν θα ήμουν χαμένη, κυριολεκτικά χαμένη, από παντού και από τα πάντα χαμένη. Και λίγο αυτό εδώ το μπλοκάκι. Έναν χώρο να γράφω αλήθειες και ψέματα, ποίηση, σκέψεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου