6 Μαΐου 2007

Πέρασα πολλά χρόνια σιωπής, μοναξιάς και απόρριψης.
25 και μισό ήμουν όταν μπήκα σε αυτή την σχέση.
Ήθελα δίπλα μου έναν άνδρα ώριμο να χτίσω οικογένεια.
Είχα κουραστεί με άνδρες ανώριμους που δεν ήξεραν τι ήθελαν και δεν θα ησύχαζαν αν δεν το αποκτούσαν - όχι ότι εγώ ήμουν καλύτερη - και πίστευα, τρομάρα μου, ότι η ηλικία - 11 χρόνια μεγαλύτερος - θα ήταν εγγύηση ωριμότητας, όσο για την οικογένεια στον μήνα πάνω της σχέσης ο γιατρός μου με διαβεβαίωσε ότι αν θέλω να κάνω παιδί θα πρέπει να προσπαθήσω τώρα γιατί είχα προβλήματα στις σάλπιγγες. Έτσι έκανε ο καθένας τις παραχωρήσεις και τις επιλογές του ανάλογα με τις εμπειρίες του.
Εγώ ήθελα έναν άνθρωπο να είναι δίπλα μου για τώρα και για πάντα. Έτσι έφτασα στο σημείο να κάνω εκπτώσεις σε έκφραση συναισθήματος αλλά και στην πλήρωση της σχέσης, δηλαδή στον έρωτα - στο σεχ.
Μετά από 14 χρόνια και 2 παιδιά δεν αντέχω άλλο να είμαι σε μια σχέση που είχε τελειώσει πριν καλά καλά αρχίσει, σε μια σχέση που προσπαθούσα να βρω λίγο εδώ λίγο πιο εκεί πατήματα για να συνεχίσω να ελπίζω ότι κάτι θα πάει καλά και να πέφτω συνέχεια σε κενά, σε μια σχέση που για αυτόν έχει τελειώσει εδώ και χρόνια αλλά δεν μπήκε στον κόπο να μου το πει και με άφηνε να κάνω προσπάθειες. Δεν το κατάλαβα δηλαδή ότι θα πρέπει να είναι το σπίτι στην τρίχα και τα παιδιά ταϊσμένα, ευτυχισμένα και κοιμισμένα για να κοιμηθεί μαζί μου; Ε όχι τέτοια σχέση δεν την θέλω.
Και το χειρότερο από όλα να ξέρει πως η κατάσταση στο σπίτι δεν είναι τέλεια γιατί η σχέση δεν είναι καλή και να γυρνάει και να το χτυπάει. Είμαι θυμωμένη και με αυτόν και με τον εαυτό μου αλλά λιγότερο από παλιά. Θέλω να κοιτάξω στο μέλλον αλλά μου βγαίνουν συνέχεια πράγματα από το παρελθόν.