31 Μαΐου 2007

Έναν χώρο να γράφω αλήθειες και ψέματα, ποίηση, σκέψεις. Σκέψεις; Χιλιάδες!
Μόνο μυαλό να διαβάσω για το πανεπιστήμιο δεν έχω.
Χτες πήγα εγώ τα χαρτιά στον δικηγόρο τελικά. Ολόκληρη περιπέτεια με αυτοκίνητο και λεωφορείο και ποδαρόδρομο για πέντε λεπτά δουλειάς.
Σήμερα - αύριο θα καταθέσει αίτηση διαζυγίου και σε ένα μήνα πάνω - κάτω θα οριστεί το δικαστήριο. Θα μας ειδοποιήσει λίγες μέρες νωρίτερα να πάμε να συντάξουμε ένα πληρεξούσιο σε συμβολαιογράφο για να μην παραστούμε στο δικαστήριο και ένα ιδιωτικό συμφωνητικό στον ίδιο για τα παιδιά.
Και στο σπίτι όλα μέλι γάλα. Τι έκαναν τα παιδιά, τι θα κάνουν τα παιδιά, τι θα φάμε. Εσύ καλά; Καλά! Εσύ; Καλά!
Αισθάνομαι ότι είμαι σε ένα καράβι που ένας θεός ξέρει που πάει ( που λέει ο λόγος ). Και με έχει πιάσει ένας φόβος στην ψυχή και μια ναυτία στο σώμα.
Πότε πιάνει λιμάνι; Βοήθεια!

30 Μαΐου 2007

Και να ήταν μόνο αυτά.
Από χτες το μεσημέρι πονάω σχεδόν σε όλη την κοιλιακή χώρα και πίσω στην πλάτη. Δεν ξέρω γιατί, ούτε με ενδιαφέρει. Ίσως από νεύρα, ίσως από άγχος. Το βράδυ ανακουφίστηκα λίγο όταν ξάπλωσα εδώ δίπλα στο ραντζάκι μου αλλά κάθε φορά που γύριζα ταραζόμουν με τα γκρούτσα-γκράτσα.
Σήμερα το πρωί πήγαμε στο δικηγόρο. Χωρίς να έχουμε πει και χωρίς να πούμε στο άμεσο μέλλον τίποτα σε κανέναν. Με το παπάκι. Δεν είναι να κατέβεις στο κέντρο της πόλης με το αυτοκίνητο. Θέλει φωτοτυπίες των ταυτοτήτων, ένα πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης και χρήματα. Τα ετοίμασα όλα και αύριο θα τα πάει η άλλη πλευρά. Δεν αισθάνομαι τίποτα για το διαζύγιο. Ούτε λύπη ούτε χαρά. Μόνο μια ανάλαφρη αίσθηση ανακούφισης. Να τελειώσουμε. Να προχωρήσουμε. Και ένα μικρό γιατί - που δεν τα καταφέραμε - αλλά δεν βαριέσαι. Σε όλο τον δρόμο και όταν πηγαίναμε και όταν γυρίζαμε ανάλαφρες χαρωπές άσχετες κουβέντες.
Αισθάνομαι στα όρια νευρικής κρίσης, χάνω εύκολα την ψυχραιμία μου και ξεσπάω. Θέλω να φωνάξω, να ουρλιάξω να μην με πιέζουν άλλο δεν αντέχω ούτε καν τον αέρα να με πιέζει. Αλλά δεν έχει νόημα να το κάνω. Τα παιδιά δεν φταίνε σε τίποτα και τα έχουμε αφήσει έξω από όλη αυτή την κατάσταση για την ώρα. Οι γονείς μου έχουν ήδη σταματήσει να μας πιέζουν για το ένα και το άλλο εδώ και ένα χρόνο περίπου. Και η άλλη πλευρά ακολουθεί αυτό που συμφωνήσαμε, όχι κακίες. Όχι πως υπήρχαν ποτέ καυγάδες ή εντάσεις σε αυτή την όποια σχέση μας πόσο μάλλον κακίες.
Δεν έχω κανέναν εκτός του συντρόφου μου να μιλήσω αυτή την στιγμή. Ποτέ δεν είχα. Έναν άνθρωπο να με ακούσει χωρίς να μου πει καλά κάνεις ή κακά κάνεις. Απλά να με ακούσει όταν μιλάω, να μου πιάσει το χέρι όταν θα κλάψω, να μου πει κάνε αυτό που θέλει η καρδιά σου και εγώ θα είμαι εδώ για σένα. Πίστευα ότι αυτόν τον ρόλο τον έπαιζε η αδερφή μου αλλά έκανα λάθος και απλά δεν το έβλεπα χρόνια τώρα. Γιατί όταν ήρθε η στιγμή να με ακούσει έτσι απλά να με ακούσει δεν το έκανε και αυτό της το χρεώνω.
Ευτυχώς με βοήθησαν αρκετά κάποιες συνεδρίες που είχα με δυο ψυχολόγους τα τελευταία χρόνια. Και πολύ περισσότερο κάποιες συναντήσεις που έχω με την κοινωνική λειτουργό από το κέντρο που γνωμάτευσαν την δυσλεξία του μικρού. Και απίστευτα περισσότερο η σχέση μου με τον ομοιοπαθητικό γιατρό μου και η όποια θεραπεία μου χορηγεί κατά καιρούς για προβλήματα υγείας και όχι μόνο. Και - χωρίς μέτρο σύγκρισης - ο σύντροφος μου. Χωρίς αυτόν θα ήμουν χαμένη, κυριολεκτικά χαμένη, από παντού και από τα πάντα χαμένη. Και λίγο αυτό εδώ το μπλοκάκι. Έναν χώρο να γράφω αλήθειες και ψέματα, ποίηση, σκέψεις.

Μαλεβίτσης - Ο 'Εγκοπος Λόγος

Α'. Η Δοκιμασία

Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, Κύριε, που το πλήρωσες με τον πόθο της αιωνιότητας.

Κάτω από το βλέμμα σου πέθανε ένα παιδάκι σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Πώς το άντεξες; Θα μου πεις δεν ξέρω τα σχέδια σου. Και προβλέπαν τα σχέδιά σου ένα τέτοιο θάνατο;

Χτυπώ την πόρτα σου, πότε θα την ανοίξεις; Μετά από κάθε συμφορά, μετά από κάθε πόλεμο, μετά από κάθε θάνατο, χάνεσαι από μέσα μου. Και τότε είναι η ώρα που πρέπει να ξανάρχεσαι. Γιατί τότε νιώθω απελπιστικά μόνος.

Β'. Λόγος Και Αντίλογος

Είσαι πάνσοφος, βρίσκεσαι πάνω από τον χρόνο και γνωρίζεις το μέλλον. Αλλά τότε δεν μπορείς να αλλάξεις γνώμη, άρα, δεν έχουν σημασία οι δεήσεις μου. Μήπως οι κατανυκτικότατες δεήσεις για την σωτηρία της πόλης δεν πήγαν στράφι;

Αν δεν μπορείς να αλλάξεις γνώμη, δεν είσαι παντοδύναμος. Αν αλλάξεις γνώμη δεν είσαι παντογνώστης.

Αν με έφτιασες για να δοκιμάσεις την ελευθερία μου, σαν Θεός που είσαι ξέρεις το αποτέλεσμα της δοκιμασίας - τότε τι νόημα έχει η δοκιμή; Για να μείνει ο πόνος ανεπίστρεπτο λάφυρο του χρόνου!

Γ'. Ο Πολιτισμός

Σε αυτή την μεγάλη πόλη με τις γιορταστικές φωταψίες φωλιάζει πολύ πόνος και πολύ κενό. Μια φοβερή σπατάλη έξω από το Θεό.

Κάποτε έψαυες τις κορυφές των ορέων και καπνίζανε. Αυτό το κάνουμε τώρα κι εμείς. Εσύ κάνε την άσφαλτο να βγάλει κρίνα. Αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε.

Όταν στερούμαστε το ψωμί, τη φωτιά, τη στέγη, είμασταν πλούσιοι από Θεό. Τώρα που χορτάσαμε στερηθήκαμε το Θεό.

Δ'. Διάλειμμα

Ο Θεός και ο άνθρωπος κάνουν μια διαίρεση. Το υπόλοιπο είναι η αγωνία. Δεν υπάρχει τέλεια διαίρεση.

Το πιο βαρύ πράγμα στον κόσμο είναι το ανθρώπινο δάκρυ. Είναι η μόνη περίπτωση όπου η ψυχή του ανθρώπου γίνεται ύλη και στάζει σε μια σταγόνα.

Αυτό το τέλειο σύμπαν κάπου έχει ένα ρήγμα : είναι η ψυχή μου.

Ε'. Η Ύπαρξη

Κύριε, έφυγες μαζύ με τα παιδικά χρόνια. Με τις αίσθησες αλλοτινών ημερών, που η μεγαλοσύνη τους ουδέ να σκεφτώ πλέον δύναμαι. Σπάνια ξανοίγεται μέσα μου ο ουρανός εκείνων των ημερών.

Οι μεγαλύτεροι τύραννοι της ανθρωπότητος στάθηκαν οι ιδέες. Και πάνω από όλες η ιδέα του Θεού. Ωστόσο πρέπει τις ιδέες να τις κατέχουμε. Η ιδέα του Θεού ας μας κατέχει.

Η διάνοια του ανθρώπου κρατάει τις μέσες των πραγμάτων. Τις άκρες τις κρατάει η διάνοια του Θεού : την αρχή και το τέλος της ζωής, την αρχή και το τέλος του κόσμου - αρχή και τέλος στην έκταση, στον χρόνο, στο νόημα. Η μέση των πραγμάτων είναι θετική, στέρεη, βέβαιη. Οι άκρες τους είναι φρικιαστικά αβέβαιες. Αν τοποθετήσει κανείς τον εαυτό του στη μέση είναι θετικός, σίγουρος, ακόμη και ευτυχής. Αν τον τοποθετήσει στις άκρες είναι αβέβαιος, ονειρικός, ακόμη και δυστυχής. Ο δεύτερος αργά ή γρήγορα θα ψάξει για στερεότητα στο Θεό. Αλλιώς θα έπρεπε να είναι ο ίδιος Θεός. Γιατί τον Θεό κανείς τον ζητάει στις στιγμές που πρέπει, και δεν μπορεί, να γίνει ο ίδιος Θεός.

Στ'. Η Συνάντηση

Λίγα ψήγματα χρυσού η αίσθηση της αιωνιότητας μέσα στην άμμο του χρόνου. Είμαι ο χρυσοθήρας της Αιωνιότητας.

Δεν μπορώ να καταλάβω τα μηνύματά σου, Κύριε. Είναι τα μενεξεδένια βουνά του ορίζοντα; Είναι η λιτανεία των τεφρών νεφών; Είναι το σμάρι τα πουλιά που σπεύδουν προς την δύση; Δεν μπορώ να καταλάβω τα μηνύματά σου, Κύριε. Είναι η φωνή του αγαπημένου που έσβυσε στο ακρογιάλι; Είναι μια νοσταλγική χειρονομία χαμένη στο χρόνο; Είναι η χορδή βαθειά μου που πάλλεται εναγώνια εις το διηνεκές; Είναι η μεγάλη στιγμή που χάθηκε για πάντα;

Οι άτραποι που οδηγούν στα βάθη του Θεού, περνάνε από τα βάθη του ανθρώπου. Και όταν οι άνθρωποι είναι αβαθείς, ο Θεός υποφέρει.

Ακροτελεύτιο

Επιθυμώ να γελάσω, δυνατά, τρανταχτά, να κυλιστώ χάμω σπαρταρώντας, ένα χειμαρρώδες γέλιο, μέχρι που να σπάσουν οι κλειδώσεις μου, ένα γέλιο συνεχές επί ώρες, μέρες, μήνες. Μήπως και βγάλω εκείνο τον κόκκο θλίψεως που ενδημεί στα βάθη του εαυτού μου.

26 Μαΐου 2007

Μπέρδεμα. Ένα κουβάρι η ζωή μου. Ένα κουβάρι οι σκέψεις μου.
Δεν ξέρω πόσο και πως θα αντέξω τις γύρω μου καταστάσεις.
Είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που με πιέζουν τόσο τόσες καταστάσεις.
Και δεν ξέρω αν αυτή η πίεση θα ενταθεί ή θα μειωθεί με την πάροδο του χρόνου. Πιστεύω ότι θα ενταθεί η πίεση αλλά ελπίζω να μειωθεί.
Και την Τρίτη το πρωί πάμε στο δικηγόρο για το διαζύγιο. Και στο τέλος του μήνα έχω εξετάσεις στο πανεπιστήμιο.
Και να ήταν μόνο αυτά.

Αντίο Αμαλία

Ελύτης - Το Μονόγραμμα

Θα πενθώ πάντα μ’ ακούς; Για σένα,
μόνος, στον Παράδεισο

Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος
Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.

Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ’ άλλα που πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά
Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τα "πίστεψέ με" και τα "μη"
Μια στον αέρα μια στη μουσική

Τα δύο μικρά ζώα, τα χέρια μας
Που γύρευαν ν’ ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο

Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες
Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ’ τις ξερολιθιές, πίσω απ’ τούς φράχτες
Την ανεμών που κάθισε στο χέρι σου
Κι έτρεμες τρεις φορές το μοβ τρεις μέρες πάνω από
τους καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό
Στον τοίχο με τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά
Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά

Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό
Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο

Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ’ αχανή
σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, Να φυσώ να σε πηγαίνω
Μες από φεγγαρά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουμε

Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεγμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, και το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ’ αγαπώ και σ’ αγαπώ
Πάντα Εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το
Εξαργυρώνει

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ ουρανού με τ’ άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μές στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς
Είναι νωρίς ακόμη Μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.

Είναι νωρίς ακόμη μές στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα μ’ ακούς
Το χαμένο μου το αίμα και το μυτερό, μ’ ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μές στους ουρανούς
Και των άστρων τούς κλώνους τσακίζει, μ’ ακούς
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ’ ακούς
Πού μ’ αφήνεις, πού πάς και ποιος, μ’ ακούς

Σου κρατεί το χέρι πάνω απ’ τούς κατακλυσμούς

Οι πελώριες λιανές και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα’ ρθει μέρα, μ’ ακούς
Να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα μ’ ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, ν’ ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια Να μάς ρίξει
Στα νερά ένα ένα, μ’ ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ’ ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες Των Αγίων

βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ Να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς

Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ’ ακούς
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
Και δεν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς
Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ ακούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς
Μές στη μέση της θάλασσας
Από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποίος κλαίει ακούς;
Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.

Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
Με σοφές παραμάνες και μ’ αντάρτες απόμαχους
Από τι να’ ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού
Την ανταύγεια στο μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να’ ρθω
Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό

Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει
Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι

Στα μέρη τ’ αψηλά της Κρήτης τίποτα
Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός Να μου οδηγεί το χέρι
Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ’ όλα το γύρο
Του γιαλού του προσώπου, τούς κόλπους, τα μαλλιά
Στο λόφο κυματίζοντας αριστερά

Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνιας και του διάφανου
Βυθού, μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό
Τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο
Μόνος Να περιμένω που θα πρωτοφανείς
Ψηλά στο δώμα ή πίσω στις πλάκες της αυλής
Με τ’ άλογο του Αγίου και το αυγό της Ανάστασης

Σαν από μία τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή
Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή

Που κανείς Να μην έχει δει και ακούσει
Τίποτα μές στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στον αυλόγυρο
Για σένα, ούτε η γερόντισσα μ’ όλα της τα βοτάνια

Για σένα μόνο εγώ, μπορεί, και η μουσική
Που διώχνω μέσα μου αλλ’ αυτή γυρίζει δυνατότερη
Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρόνο
Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο
Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Που βρίσκει μές στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση Και Να το χώμα, Να τα περιστέρια, Να η αρχαία μας γη.

Έχω δει πολλά και η γη μές’ απ’ το νου μου φαίνεται ωραιότερη
Ωραιότερη μές στους χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή, ωραιότερα
Τα μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μές στα κύματα
Ωραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά
της θάλασσας

Έτσι σ’ έχω κοιτάξει που μου αρκεί
Να’ χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στο αυλάκι που το πέρασμα σου αφήνει
Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ ακολουθεί

Και Να παίζει με τ’ άσπρο και το κυανό η ψυχή μου !

Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί
Πριν από την αγάπη και μαζί
Για τη ρολογιά και το γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε, πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητο
Μόνος, και ας είμ’ εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα Να σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος, ο αέρας δυνατός και μόνος τ’ ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στο βλεφαρισμό του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς τον Παράδεισο !

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’ άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
και μισή να σε κλαίω μές στον Παράδεισο.

19 Μαΐου 2007

Ιανουάριος του 1997. Έγκυος στον μικρό. Ήδη είχα υπερβεί την πιθανή ημερομηνία τοκετού. Μέχρι τις 9/1 θα έχεις γεννήσει μου είπε ο γιατρός. Στις 18/1 πήγα σε έναν γάμο και μου λέγανε μα καλά δεν θα γεννήσεις ποτέ εσύ; Θα το χωνέψεις; Στις 19/1 πήγα στην κλινική με υψηλή πίεση και η μαία θέλοντας και μη ενόχλησε τον γιατρό - δουλειά του ήταν - και με διώξανε τελικά κακήν κακώς γιατί ήδη είχα μκροσυσπάσεις και την άλλη μέρα θα γεννούσα. Ηρέμησα κάπως. Την άλλη μέρα πάλι στο δωματιάκι των ωδίνων. Και μετά στο χειρουργείο. Αγόρι αγόρι να σας ζήσει. Ένα υγιές μωρό.
Γκρίνιαζε. Άρχισα να τον θηλάζω. Πρώτα στην κλινική και στο σπίτι αργότερα, ησύχαζε στο στήθος αλλά μετά από λίγο ξανάρχιζε την γκρίνια. Άρχισα στην κλινική συμπλήρωμα με το μπιμπερό αλλά δεν έπινε ούτε χαμομηλάκι ούτε γαλατάκι. Οι μέρες περνούσαν και στην βδομάδα πάνω από μια ανόητη κίνηση καθώς σηκώθηκα να τον θηλάσω μέσα στην νύχτα έπαθα θλάση αυχένα. Φόρεσα μαλακό κολλάρο. Συνέχισα να τον θηλάζω. Αλλά το μωρό έχανε συνεχώς βάρος. Από την πρώτη μέρα ως την δέκατη τέταρτη.
Απαίτησα από τον γιατρό να έρθει να δει το μωρό στο σπίτι. Εισαγωγή στο καραμανδάνειο με σημάδια ασιτίας και αφυδάτωσης. Από 3400 έφτασε στα 2530. Πέρασα από δύο ή και τρεις ανακρίσεις για παραμέληση ανηλίκου αλλά όχι γμτ δεν έφταιγα εγώ. Πέρασα πολλά χρόνια με τύψεις και ενοχές και σιωπή και περισυλλογή. Το μωρό είχε μικρό στόμα και λίγη δύναμη για να μπορέσει να θηλάσει από την μεγάλη θηλή του στήθους μου. Τόσο απλό αλλά δεν το είδαν στην κλινική ούτε οι μαίες ούτε οι γιατροί. Το μωρό έκανε πράσινα κακά δείγμα ότι δεν τρεφόταν σωστά αλλά αυτό δεν το αξιολόγησε ο γιατρός. Το μωρό έχανε βάρος για πολύ καιρό αλλά ούτε αυτό το αξιολόγησε ο γιατρός.
Και πολλά άλλα που δεν μπαίνω στην διαδιακασία να τα θυμηθώ γιατί πονάνε. Συγνώμη που δεν σπούδασα ιατρική για να γεννήσω και να μεγαλώσω παιδιά. Εμπιστεύτηκα ανθρώπους γύρω μου - όχι μόνο γιατρούς - και έχασα. Και για πολύ καιρό ήμουν χαμένη.
Το μόνο που με κράτησε ζωντανή και λογική επτά μέρες που ήταν το μωρό στο νοσοκομείο ήταν η κόρη μου που ήταν τότε μόλις δυόμιση χρονών. Τίποτε άλλο.
Αυτή την στιγμή είναι ένα αγόρι δέκα χρονών και κάτι, υγιέστατο και γκρινιάζει στην κουζίνα γιατί δεν θέλει να φάει ψάρι και σαλάτα αλλά γάλα και δημητριακά.

17 Μαΐου 2007

Αντιμετώπιση φόβων. Καλά ώρες ώρες γράφω κάτι αστεία.
Και ερωτώ :
Πώς αντιμετωπίζουμε τους φόβους μας;
Και απαντώ :
Μπορείς να τους πάρεις έναν έναν να τους αναλύσεις μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο και να τους απομυθοποιήσεις. Αλλά θα τους απομυθοποιήσεις ή θα τους δώσεις τροφή και θα θεριέψουν;
Μπορείς να τους αγνοήσεις και να χάσουν την δυναμική τους. Αλλά θα την χάσουν ή θα βγουν από καμιά γωνιά σε ανύποπτη χρονική στιγμή και θα σε πιάσουν στον ύπνο;
Από προσωπική εμπειρία - κρίσεις πανικού, άγχους, στρες δεκαετιών - δεν υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος σημασία έχει η φάση που είσαι την συγκεκριμένη στιγμή. Έχει τύχει και μια λέξη ενός ανθρώπου που αγαπώ και εμπιστεύομαι να καταλαγιάσει κρίση στην γέννηση της ή και αργότερα και έχει τύχει να με βοηθήσουν και οι δυο παραπάνω τρόποι και με τα υπέρ τους και με τα κατά τους. Και πολλοί πολλοί άλλοι. Ελπίζω να μην σας μπέρδεψα. Εγώ μπερδεύτηκα ολίγον τι.

Διάβασμα

Καλή μου τύχη.
Δεν έπιασε η ευχή. Δεν έχω μυαλό για διάβασμα.
Σήμερα άνοιξα και σελίδες στο ίντερνετ και αρχεία στον υπολογιστή για να προχωρήσω λίγο την εργασία αλλά έκανα ελάχιστα πράγματα.
Θέλω σε ένα χρόνο από τώρα να διαβάζω για την επόμενη θεματική ενότητα. Να έχουν σεβαστεί οι γύρω μου τις επιλογές μου. Να έχω βρει δουλειά.
Και τι κάνω για όλα αυτά; Τίποτα ή σχεδόν τίποτα.
Όχι δεν είμαι ευχαριστημένη από όλα όσα κάνω με μένα. Ξέρω τι να κάνω αλλά δεν ξέρω πως να το κάνω. Και όταν ξέρω πως να το κάνω φοβάμαι να το κάνω.
Τελικά αυτό που πρέπει να δουλέψω είναι η αντιμετώπιση των φόβων μου.

ΕΑΠ

Θέλω να κοιτάξω στο μέλλον αλλά μου βγαίνουν συνέχεια πράγματα από το παρελθόν.
Βάλε μια δύση και ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά! Μα, αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά; Ένα πουλάκι κελαηδά ολομόναχο σε ένα έρημο δάσος... Αν δεν τ' ακούσει κανείς... είναι κελάηδηγμα; Κι είναι μπορετό να κελαηδήσει γλυκά ένα ολομόναχο πουλάκι, αν δεν υπάρχει πίσω από κάποιο φύλλο το αυτάκι ενός άλλου πουλιού; (Λουντέμης)
Πάει καιρός που κοιμόντουσαν όλοι στο σπίτι και εγώ βίωνα στιγμές ευτυχίας από την μοναξιά και την σιωπή.
Χτες πάτησα με δυσκολία τα κουμπιά στον υπολογιστή για να ανοίξουν αρχεία για το ΕΑΠ. Λίγο το διαζύγιο, λίγο η δυσλεξία, λίγο το ένα, λίγο το άλλο, είχα μια αποστροφή τον τελευταίο καιρό για το ΕΑΠ και η ημερομηνία για την παράδοση της γραπτής εργασίας πλησιάζει όπως και οι ημερομηνίες για τις τελικές εξετάσεις πλησιάζουν.
Λοιπόν διάβασμα γιατί έχω βάλει ένα στοίχημα και γιατί θέλω να το κερδίσω.
Καλή μου τύχη.

6 Μαΐου 2007

Πέρασα πολλά χρόνια σιωπής, μοναξιάς και απόρριψης.
25 και μισό ήμουν όταν μπήκα σε αυτή την σχέση.
Ήθελα δίπλα μου έναν άνδρα ώριμο να χτίσω οικογένεια.
Είχα κουραστεί με άνδρες ανώριμους που δεν ήξεραν τι ήθελαν και δεν θα ησύχαζαν αν δεν το αποκτούσαν - όχι ότι εγώ ήμουν καλύτερη - και πίστευα, τρομάρα μου, ότι η ηλικία - 11 χρόνια μεγαλύτερος - θα ήταν εγγύηση ωριμότητας, όσο για την οικογένεια στον μήνα πάνω της σχέσης ο γιατρός μου με διαβεβαίωσε ότι αν θέλω να κάνω παιδί θα πρέπει να προσπαθήσω τώρα γιατί είχα προβλήματα στις σάλπιγγες. Έτσι έκανε ο καθένας τις παραχωρήσεις και τις επιλογές του ανάλογα με τις εμπειρίες του.
Εγώ ήθελα έναν άνθρωπο να είναι δίπλα μου για τώρα και για πάντα. Έτσι έφτασα στο σημείο να κάνω εκπτώσεις σε έκφραση συναισθήματος αλλά και στην πλήρωση της σχέσης, δηλαδή στον έρωτα - στο σεχ.
Μετά από 14 χρόνια και 2 παιδιά δεν αντέχω άλλο να είμαι σε μια σχέση που είχε τελειώσει πριν καλά καλά αρχίσει, σε μια σχέση που προσπαθούσα να βρω λίγο εδώ λίγο πιο εκεί πατήματα για να συνεχίσω να ελπίζω ότι κάτι θα πάει καλά και να πέφτω συνέχεια σε κενά, σε μια σχέση που για αυτόν έχει τελειώσει εδώ και χρόνια αλλά δεν μπήκε στον κόπο να μου το πει και με άφηνε να κάνω προσπάθειες. Δεν το κατάλαβα δηλαδή ότι θα πρέπει να είναι το σπίτι στην τρίχα και τα παιδιά ταϊσμένα, ευτυχισμένα και κοιμισμένα για να κοιμηθεί μαζί μου; Ε όχι τέτοια σχέση δεν την θέλω.
Και το χειρότερο από όλα να ξέρει πως η κατάσταση στο σπίτι δεν είναι τέλεια γιατί η σχέση δεν είναι καλή και να γυρνάει και να το χτυπάει. Είμαι θυμωμένη και με αυτόν και με τον εαυτό μου αλλά λιγότερο από παλιά. Θέλω να κοιτάξω στο μέλλον αλλά μου βγαίνουν συνέχεια πράγματα από το παρελθόν.

04 Μαΐου 2007

Και εγώ αυτό θα πω κάποια στιγμή στα παιδιά μου. Στην κοιλιά μου δεν πρόκειται να σας ξαναβάλω για να ξαναγεννηθήτε και να ξαναρχίσετε, για αυτό μην στεναχωριέστε και κοιτάτε μπροστά.
Μεγάλη κουβέντα το μπροστά. Εγώ μπροστά έχω ένα διαζύγιο. Νοιώθω σαν τον Τιτανικό και το διαζύγιο είναι το παγόβουνο. Ωχ το βλέπω να έρχεται αργά αργά αλλά σταθερά πάνω μου.
Θα ήθελα να κοιμόμουν και αύριο το πρωί να έχουν τελειώσει όλα. Να έχω βρει μια δουλειά, να έχει βγει το διαζύγιο, να έχει τακτοποιηθεί ο πρώην, να έχω δώσει εξηγήσεις στα παιδιά, στους γονείς, στον εαυτό μου. Να ζω την καθημερινότητα όπως την ζω τώρα αλλά και τελείως διαφορετικά. Είμαι κουρασμένη σήμερα. Χάνω αναμνήσεις και ροή σκέψεων. Θέλω εδώ και τώρα την ζωή που δεν ζω.
Στο τέλος του μήνα πηγαίνουμε στο δικηγόρο και όλα θα πάρουν τον δρόμο τους. Καιρός ήταν.
Πέρασα πολλά χρόνια σιωπής, μοναξιάς και απόρριψης.

02 Μαϊου 2007

Η ευτυχία είναι μια εξωτερική κατάσταση που την προσεγγίζουμε στην ζωή μας άλλοτε από πιο κοντά και άλλοτε από πιο μακρυά, άλλοτε μέσω εσωτερικών διεργασιών και άλλοτε μέσω εξωτερικών καταστάσεων ή σε συνδιασμό και των δύο.
Και ερωτώ - ρητορικές ερωτήσεις : Μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι αν όλοι γύρω μας είναι ευτυχισμένοι; Μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι αν τα παιδιά μας - κύρια ευθύνη του κύκλου ζωής μας - είναι ευτυχισμένα; Έκανα δυο αρραβώνες και ένα γάμο στην ζωή μου. Πέρασα καλές και κακές στιγμές, ευτυχισμένες και δυστυχισμένες στιγμές.
Όταν όμως χάνεται όλο αυτό το πέπλο μυστηρίου που καλύπτει μια σχέση στην αρχή και μένεις ακάλυπτος, πρόσωπο με πρόσωπο με τον άλλον και δεν έχεις πια τίποτα να πεις και τίποτα να κάνεις, ανακαλύπτεις ότι ταμπέλες στα συναισθήματα είναι εύκολο να βάλεις, αλλά δύσκολο να αντανακλάνε αυτό που είναι και για αυτό οι σχέσεις είναι τόσο ρηχές στις μέρες μας.
Λέμε εύκολα ότι είμαστε ερωτευμένοι με τον άλλον, λέμε εύκολα ότι αγαπάμε τον άλλον, κάνουμε έρωτα μαζί του και είναι καλά και ένα πρωί δεν βλέπουμε τίποτα στα μάτια του, δεν αισθανόμαστε τίποτα στην αγκαλιά του παρά ένα τεράστιο κενό. Το ίδιο κενό που υπήρχε και προσπαθήσαμε να συμπληρώσουμε με αυτή την σχέση αλλά δεν πέτυχε.
Αποτέλεσμα ή φεύγουμε με ελαφρά πηδηματάκια ψάχνοντας το άλλο μας μισό στην επόμενη σχέση ή μένουμε αν υπάρχει η συνήθεια ή παιδιά. Η συνήθεια είναι πολύ δυνατή κόλλα για τους ανθρώπους, προσφέρει ασφάλεια που ελάχιστοι άνθρωποι δεν την έχουν ανάγκη για να προχωρήσουν δημιουργικά στην ζωή τους. Και τα παιδιά είναι πολύ δυνατή κόλλα για τους ανθρώπους, προσφέρουν αλλαγή - και όχι μόνο - που και αυτή ελάχιστοι άνθρωποι δεν την έχουν ανάγκη για να προχωρήσουν χαρούμενα στην ζωή τους.
Κάποια στιγμή όμως η συνήθεια γίνεται ρουτίνα και τα παιδιά δεν μας έχουν ανάγκη. Και αν δεν υπάρχει αγάπη - έρωτας - συντροφικότητα τότε λυπόμαστε τον εαυτό μας για την ζωή που χρεωθήκαμε να ζήσουμε αλλά δεν την ζήσαμε, γιατί πάνω από όλους γονείς, παιδιά, κοινωνία έχουμε χρέος να ζήσουμε αυτή την ζωή και να την ζήσουμε ευτυχισμένα.
Γιατί όπως έλεγε και η μητέρα μου - και ελπίζω ακόμα να το λέει - στην κοιλιά μου δεν πρόκειτα να σε ξαναβάλω για να ξαναγεννηθείς και να ξαναρχίσεις, για αυτό μην στεναχωριέσαι και κοίτα μπροστά.