21 Ιουλίου 2007

Εκνευρισμός;!
Με τα πιτσιρίκια;!
Και με τον πατέρα τους;!
Αχ, πώς θα ήθελα να μην τσακωνόντουσαν τόσο πολύ. Σαν τον σκύλο με την γάτα. Μαύρο ο ένας, άσπρο η άλλη.
Και να πω ότι τσακώνομαι εγώ με τον πατέρα τους, μπροστά τους, να πω έχουν "φωτεινό" παράδειγμα. Κιχ δεν κάνουμε, ούτε μπροστά τους, ούτε πίσω τους.
Και έγινε ήδη το πρώτο δικαστήριο για το διαζύγιο, και εγώ είμαι με κάποιον άνθρωπο που είναι ο άνθρωπος μου και ξέρει για αυτή την σχέση εδώ και καιρό, εδώ και πολύ καιρό.
Ποτέ δεν τσακωθήκαμε μπροστά τους, ούτε θα το κάνουμε ποτέ, τώρα γιατί χωρίσαμε αυτό είναι μεγάλη ιστορία που χωράει και σε δυο αράδες. Ασυμφωνία χαρακτήρων. Πιο ασυμφωνία δεν γίνεται.

20 Ιουλίου 2007

Χαίρομαι;!
Ήταν δύσκολες μέρες, γεμάτες αρνητικές σκέψεις, γεμάτες αρνητικές πράξεις, γεμάτες νεύρα.
Κάποια μέρα ησύχασα αν και χρειάστηκε βοήθεια εκ των έξω. Από τότε είμαι πολύ καλύτερα σε πολλά επίπεδα και ελπίζω να συνεχιστεί έτσι.
Δεν αντέχω άλλες κρίσεις άγχους ή κρίσεις πανικού.
Τα νεύρα τα αντέχω δεν τα αντέχω έχουν μπει σε καθημερινή βάση αν και προσπαθώ να βρω διεξόδους διαφυγής και από αυτή την αρνητική στάση ζωής.
Ίσως να μην είμαι κατάλληλη για να μεγαλώνω παιδιά.
Αλλά με εκνευρίζει να περιμένουν από μένα να θυμάμαι σχεδόν όλα τα θέματα που τους απασχολούν.

13 Ιουλίου 2007

Έτσι πρέπει να γίνει και έτσι θα γίνει.
Έχω κουραστεί να φοβάμαι συνέχεια κάτι. Τις ελάχιστες φορές που έπιασα τον εαυτό μου να μην φοβάται κάτι, άρχισα να ανησυχώ ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα. Και αρκετές φορές φόβοι μετατράπηκαν σε κρίσεις πανικού. Είναι εύκολο να αρχίσω να κατονομάζω φόβους μου. Αλλά δεν πιστεύω ότι είναι βοηθητικό αυτό για μένα και αρεστό αυτό για σας.
Συγνώμη βέβαια αλλά γράφω γιατί αυτό με βοηθάει και όχι για να είμαι αρεστή. Θα μπορούσα να γράφω ημερολόγιο αλλά δεν μπορώ, γράφω και σβήνω συνέχεια και ξαναγράφω και ξανασβήνω συνέχεια, μέχρι να βαρεθώ και δεν κρατάω τίποτα από όλα αυτά. Έτσι δεν έχω κάποιο σημείο αναφοράς και ξανά από την αρχή σκέψεις και καταστάσεις. Ενώ εδώ λέω με διαβάζουν 2-3 άτομα και ντρέπομαι να σβήνω ότι γράφω.
Είναι δύσκολο να αρχίσω να κατονομάζω τι δεν φοβάμαι, όχι για κανέναν άλλον λόγο αλλά γιατί είναι ελάχιστα αυτά που δεν φοβάμαι. Είναι πράγματα που τα φοβήθηκα μέχρι πανικού και δεν λέω ότι τα ξεπέρασα γιατί είναι μεγάλη κουβέντα το ξεπέρασα, αλλά τουλάχιστον τα ζω και δεν τα φοβάμαι εδώ και πολύ καιρό. Δεν θα γράφω δεν φοβάμαι γιατί είναι και αυτό κάτι αρνητικό. Θα γράφω χαίρομαι.
Χαίρομαι την κατάσταση υγείας μου και σωματικής και ψυχικής και πνευματικής, που αν και δεν είναι ότι καλύτερο, πιστεύω όμως ότι είναι σε καλό δρόμο και στα τρία επίπεδα και έρχονται τα καλύτερα.
Χαίρομαι που έχω μια υγιή σχέση με έναν αξιόλογο άνθρωπο που με στηρίζει και είναι δίπλα μου και στις δύσκολες και στις όμορφες στιγμές.
Χαίρομαι που έχω δυο παιδιά υγιή και ζωηρά και δεν έχουν σχολείο αυτή την περίοδο και περνάμε στιγμές μαζί. Χαίρομαι.

12 Ιουλίου 2007

Τον άνθρωπό σου. Πότε και πώς αναγνωρίζουμε τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας σαν άνθρωπο μας;
Όταν είμαστε ερωτευμένοι μαζί του; Όταν τον αγαπάμε;
Όταν είναι αυτός ερωτευμένος μαζί μας; Όταν αυτός μας αγαπάει;
Όταν τα συναισθήματα "λέμε" ότι είναι αμοιβαία; Όταν αποφασίζουμε να περάσουμε μια ζωή μαζί; Ή μήπως όταν κάνουμε παιδιά μαζί;
Για μένα είναι όλα αυτά αλλά και κάτι ακόμα. Κάτι που κάνει την σχέση να είναι μοναδική. Κάτι που είναι για κάθε σχέση μοναδικό. Από εδώ και πέρα αισθάνομαι να γίνονται τόσο προσωπικές οι σκέψεις, που μου αφήνουν ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη και στα μάτια.
Και η σκέψη μου γλιστράει και παίζει παιχνίδια. Κουβαλώ αρνητικότητα μέσα μου. Σε κάθε όμορφη στιγμή η σκέψη πως δεν την αξίζω. Σε κάθε όμορφη ανάμνηση η σκέψη πως δεν θα ξαναέρθει ποτέ ξανά κάτι παρόμοιο. Πιστεύω ότι δεν είμαι αρκετά καλή σε κανέναν ρόλο που κλήθηκα να παίξω σε αυτή την ζωή.
Κηρύσσω πόλεμο στην αρνητικότητα αλλά δεν θα της το πω. Θα είναι αδιαφορία από την μεριά μου για ότι φέρει μαζί της και πόλεμος από την δική της για να κρατήσει τα εδάφη της. Έτσι πρέπει να γίνει και έτσι θα γίνει.

Ανοικτό Πανεπιστήμιο (2)

Πριν 3 χρόνια και κάτι, έμαθα για το ανοικτό πανεπιστήμιο, κατέθεσα τα χαρτιά μου και κληρώθηκα. Για να αποκτήσω το πτυχίο πρέπει να φέρω εις πέρας 12 ή 13 θεματικές ενότητες, που η κάθε μια ισοδυναμεί περίπου με 3 μαθήματα, το ανώτερο που μπορώ να πάρω είναι 3 θεματικές ενότητες τον χρόνο, με 4 - 6 εργασίες μέσα στο έτος και δύο εξεταστικές στο τέλος με διαφορά περίπου ένα μήνα η μια από την άλλη. 600€ - 700€ κοστίζει η κάθε μια θεματική ενότητα. Τον πρώτο χρόνο πήρα μια θεματική ενότητα, την πρώτη, για να δω πως θα τα πάω, η οποία λειτουργεί και σαν εισαγωγικές στο πανεπιστήμιο. Παιδεύτηκα τρία χρόνια για να τα καταφέρω, τον πρώτο με προβλήματα υγείας και τον δεύτερο με προβλήματα ψυχολογικά, αλλά τον τρίτο τα κατάφερα και τώρα με ηθικό ακμαίο όλα θα πάνε πιο καλά και πιο γρήγορα.

Ανοικτό Πανεπιστήμιο (1)

Πριν 7 χρόνια γράφτηκα στον οαεδ για κάρτα ανεργίας. Μαζί με την κάρτα ανεργίας, κάποια στιγμή - μετά από ένα δυο χρόνια - συμπληρώσαμε με έναν-μια σύμβουλο εργασίας, ένα έντυπο εξατομικευμένης παρέμβασης, για την αγορά εργασίας ή για κάποια προγράμματα κατάρτισης. Στην ερώτηση, σε τι τομέα θέλω να καταρτιστώ, δήλωσα ηλεκτρονικούς υπολογιστές, χωρίς να έχω ιδέα ούτε καν πως ανάβουν και πως σβήνουν, τι είναι τα windows και τι το word. Μιλάμε για τέτοια ασχετοσύνη. Και έμαθα κάποια στιγμή, για ένα σεμινάριο για χτίσιμο ιστοσελίδων και έκανα τα χαρτιά μου και με ένα ελαφρό σπρώξιμο με πήραν και ας ήταν προαπαιτούμενες γνώσεις πληροφορικής από λύκειο ή από τει. Υπολογιστή σπίτι δεν είχα και έτσι την πρώτη μέρα μπήκα στην τάξη και δεν καταλάβαινα γρι. Όταν τελειώσαμε κατά το μεσημέρι, ένοιωθα απίστευτα ηλίθια και αποτυχημένη, με έναν τρομερό πονοκέφαλο και ήθελα να πάω σπίτι και να μην ξαναβγώ ποτέ από εκεί. Φυσικά δεν ξαναπάτησα το πόδι μου παρά μόνο για να διαγραφτώ από το σεμινάριο και να ξαναγυρίσω σπίτι ηττημένη. Εντάξει, αγράμματη δεν είμαι, ούτε καν χαζή, θέλω να πιστεύω, ένα λύκειο το τελείωσα με 17 και, μπορεί πανεπιστήμιο εις τα νιάτα μου να μην επήγα, αλλά ένα δυο τρία πτυχία μουσικής από ωδείο τα πήρα και τα έχω εδώ δίπλα στις κορνίζες και πίσω μου φιγουράρει και ένα πιάνο κλειστό. Εκείνη την εποχή ένα πρώτος μου ξάδερφος έμαθε για το χάλι μου και προσφέρθηκε να μου χαρίσει έναν υπολογιστή με windows 3.1, ο οποίος σε λιγότερο από ένα χρόνο τα έπαιξε και έτσι έκοψα από εδώ, έκοψα από εκεί, έκοψα από παρά πέρα, με βοήθησε και ο βασικός χορηγός μου, ο μπαμπάς μου και, πήρα έναν υπολογιστή της προκοπής. Τον πρώτο υπολογιστή τον έκανα φύλλο και φτερό, μάλλον για αυτό τα έπαιξε ο καημένος, τον δεύτερο υπολογιστή ακόμα τον έχω και του έβαλα μόνη μου ένα cd-rw και μια δεύτερη μνήμη. Α και συνέδεσα και τις δύο θύρες usb που είχε μπροστά και δεν μου τις είχαν συνδέσει με την μητρική. Άρχισα και μαθήματα χρήσης υπολογιστών σε ένα κέντρο του δήμου. Και κάπου εκεί – χρονικά – έμαθα για το ανοικτό πανεπιστήμιο.

Χαίρομαι

Είμαι χαρούμενη, είμαι χαρούμενη, είμαι χαρούμενη. Κοιμήθηκα νωρίς νωρίς χτες, κατά τις 12:00 δηλαδή και κατά τις 1:30 ακούω το κινητό να δονείται. Σκέφτομαι ότι είναι η ιδέα μου, αλλά αυτό συνεχίζει για δεύτερη φορά. Σκέφτομαι ότι είναι ο καλός μου, αλλά συνειδητοποιώ ότι δεν δονείται από κλίση αλλά από μήνυμα. Και εκεί που είμαι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ξαναχτυπάει και τρίτο μήνυμα και τέταρτο μήνυμα.
Ξυπνάω και σκέφτομαι βρε μπας και είναι από τον καθηγητή ε-μαιλ; Και ανοίγω το κινητό πάω στα μηνύματα και ναι είναι από τον καθηγητή ε-μαιλ. Βαθμολογία δεύτερης εξεταστικής. Παίρνω βαθειά ανάσα, ξεροκαταπίνω και ανοίγω μετά φόβου θεού πίστεως και αγάπης το λαπτοπ, συνδέομαι στο ίντερνετ, ανοίγω το outlook, κολλάει, και ναι είναι γεγονός πέρασα, πέρασα, πέρασα, πέρασα, πέρασα, πέρασα, πέρασα. Οριακά για να λέμε την μαύρη αλήθεια, με βοήθεια από τον καθηγητή και να πω ευχαριστώ, που το είπα, δεν είναι αρκετό, αλλά κάτι έκανα και εγώ και το όνειρο να περάσω είναι πραγματικότητα. Τρία χρόνια ήμουν φοιτήτρια τυπικά, τώρα είμαι ουσιαστικά.
Πάλευα μέσα μου να πάρω τον καλό μου τηλέφωνο να του το πω, ήξερα πόσο πολύ θα χαιρόταν - και χάρηκε το πρωί που του το είπα - περισσότερο ίσως και από μένα αλλά δεν μου κοιμάται καλά τα τελευταία βράδια και κάπου φταίω και εγώ σε αυτό με τα άγχη μου και τις κρίσεις άγχους και πανικού μου και δεν τον ενόχλησα. Κατά τις 5:30 που πήγε η μικρή για νερό την φώναξα ψιθυριστά και της το είπα και χάρηκε πάρα πολύ και κατά τις 7:30 που πήγε ο μικρός στο μπάνιο το είπα και σε αυτόν και χάρηκε και αυτός πάρα πολύ.

Χαζομάρα Και Κούραση

Αισθάνομαι πάρα πολύ κουρασμένη. Ξεκίνησα την χτεσινή μέρα, με μια επίσκεψη σε ένα μαγαζί με αθλητικά, μαζί με τα παιδιά για μαγιώ και σαγιονάρες για το κολυμβητήριο, ύστερα πήγαμε στο ΑΒ για νερά και συνεχίσαμε για το κολυμβητήριο για πληροφορίες. Και κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο και πάμε στην γραμματεία και γυρίζουμε από την γραμματεία. Και αρχίζω να ψάχνω τα κλειδιά του αυτοκινήτου και συνεχίζω να ψάχνω τα κλειδιά του αυτοκινήτου και καθότι δεν είναι η πρώτη φορά που το παθαίνω αυτό, κοιτάμε στο τιμόνι και έχω κλειδώσει τα κλειδιά μέσα στο αυτοκίνητο, πάνω στην μηχανή, ευτυχώς την μηχανή την έχω σβήσει, και λέω ευτυχώς γιατί το έχω κάνει και αυτό δις, με μεγάλη επιτυχία.
Η ώρα εκεί γύρω στις 12 να έχει ζέστη ανυπόφορη, για μένα, καθότι είμαι χειμερινός τύπος και να έχω και δύο πιτσιρίκια που να με κοιτούν με βλέμμα απόγνωσης - το ένα να λέει διάφορες λύσεις χωρίς νόημα - και να παίρνω τηλέφωνο στο κινητό τον πατέρα τους καθότι έχει το δεύτερο κλειδί για το ρημάδι το αυτοκίνητο, να τον ρωτήσω αν το έχει αφήσει σπίτι ή αν το σέρνει μαζί του - μην περάσω δύο φορές την τρέλλα της πόλης τέτοια ώρα για το τίποτα - και να το έχει κλειστό. Πήρα τηλέφωνο και τον καλό μου και προσπάθησε να βοηθήσει, αλλά δεν μπορούσα να δεχτώ να αφήσει την δουλειά, για να έρθει χωρίς να ξέρω που είναι τουλάχιστον το άλλο κλειδί. Και αφού έχω κατεβάσει καντήλια και έχω πάρει δεκάδες τηλέφωνα και έχω στείλει δεκάδες μηνύματα κανά μισάωρο περίπου, λέω κομμάτια να γίνει πάμε σπίτι και μακάρι να είναι εκεί το κλειδί.
Άντε τώρα να βρεις ταξί. Όσα περνούσαν να είναι γεμάτα, ένας που σταμάτησε "ευγενικότατα" μου είπε "σιγά μην περάσω δύο φορές την τρέλλα της πόλης τέτοια ώρα", ο δεύτερος που σταμάτησε ευγενικότατα μου είπε "σχολάω σε λίγο και δεν θα προλάβω γιατί θέλετε να γυρίσετε εδώ;" και όταν του είπα τον πόνο μου επιγραμματικά, είπε θα σας πάω. 15 ευρώ πήγαινε-έλα. Ευτυχώς είχε κλιματισμό.
Και συνεχίζουμε από το κολυμβητήριο για να παραδώσουμε τις στολές του χορευτικού, και από εκεί να πάρουμε κανένα βιβλίο από κεντρικό βιβλιοπωλείο. Διπλοπάρκαρα αν και δύσκολα βρήκα να διπλοπαρκάρω και είχα τον νου μου μην κλείσω κανένα που έχει παρκάρει κανονικά και δεν μπορεί να βγει ο άνθρωπος. Τρία βιβλία ήθελα να πάρω, τελικά ένα παρήγγειλα, γιατί οι χαζομάρες έτσι πληρώνονται, δεν έχεις μυαλό και χαλάς 15 ευρώ σε ταξί, δεν παίρνεις τα βιβλία που θες.
Και γυρίζουμε σπίτι για το μεσημέρι και όλα κυλάνε σε ομαλά επίπεδα και φεύγουμε από το σπίτι το απόγευμα νωρίς νωρίς να αρχίσουν τα πιτσιρίκια κολυμβητήριο. Καλά ήταν τελικά. Η μικρή ήθελε να αρχίσει, ο μικρός ήταν σε κατάσταση βαριέμαι. Τελικά τους άρεσε και των δυό και μάλιστα περισσότερο του μικρού. Έμαθα ότι έχει και τμήματα γυμναστικής στην πισίνα για μεγάλους και το σκέφτομαι σοβαρά να αρχίσω.
Και μετά από αυτή την τόσο γεμάτη μέρα - έγιναν και άλλα πιο καλά αλλά και πιο προσωπικά - έπεσα νωρίς νωρίς εδώ δίπλα στο ραντζάκι μου να κοιμηθώ.