Χωρίς εσένα δεν είμαι εγώ. Χωρίς εσένα δεν θα ήμουν εδώ.
Χαμένη σε στενά μονοπάτια στο ίντερνετ, ακροβατώντας πότε να τσακιστώ σε γκρεμούς και πότε να σκιστώ στα αγκάθια.
Τρία χρόνια έκανα chat. Καθημερινά, αμέτρητες ώρες, απίστευτα αμέτρητες ώρες. Να σκεφτείς - αγαπητέ αναγνώστη - ότι ξενυχτούσα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και μετά μπορούσα να οδηγήσω για ώρες και ώρες σε κάποια εκδρομή και στον γυρισμό να ξαναξενυχτήσω μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Μια μέρα πήγαμε οικογενειακά μια εκδρομή στον Ναύπλιο και μετά το φαγητό, ενώ τα παιδιά με τον πατέρα τους πήγαν σε ένα πάρκο να ταΐσουν τις πάπιες, εγώ πήγα σε ένα ίντερνετ καφέ να μπω στο chat. Μια άλλη μέρα - βράδυ ήταν - είχε βλάβη ο οτε και δεν μπορούσα να μπω ίντερνετ, στριφογύριζα στο κρεβάτι μου με τις ώρες και το πρωί νωρίς νωρίς, ήταν δεν ήταν 7 η ώρα, ξύπνησα και μπήκα ίντερνετ για την δόση μου. Εξάρτηση κανονική.
Προσπαθούσα να επουλώσω πληγές χρόνων, να γεμίσω κενά μέσα μου, να δεχτώ ότι θα είμαι δίπλα σε έναν άνθρωπο που ποτέ δεν διεκδίκησε τίποτα από μένα. Πώς μπορώ να ξεχάσω την στιγμή που ερχόταν στον κόσμο η κόρη και πήγε και στάθηκε απέναντι, σιωπηλός παρατηρητής και όχι δίπλα μου. Πώς μπορώ να ξεχάσω ότι ούτε μια φορά δεν συζήτησε μαζί μου για αυτή την σχέση, όχι να κάνει κάτι για αυτή την σχέση, αλλά να συζητήσει για αυτή την σχέση. Πώς μπορώ να ξεχάσω τις χιλιάδες πόρτες που έφαγα σαν γυναίκα δίπλα του και κάποια στιγμή άκουσα ότι το γιατί, ήταν, ότι δεν είχα το σώμα που είχα κάποτε.
Μόνη στο σπίτι, χωρίς φίλους, χωρίς έναν άνθρωπο να πω μια κουβέντα. Έτσι άρχισα το chat. Ήταν ψυχοφθόρα επικοινωνία για μένα. Με άτομα που δεν ήξερα αν ήταν αυτό που έλεγαν, αν ήθελαν αυτό που έβλεπαν ότι ήθελα εγώ, με άτομα που προσπαθούσαν να με πείσουν ότι ήθελα αυτό που ήθελαν αυτά. Στην αρχή ήταν όμορφα να μιλάω με κόσμο, να επικοινωνώ ξανά με ανθρώπους. Από κάποιο σημείο και ύστερα, αγχωνόμουν με το παραμικρό, για οτιδήποτε γινόταν ή δεν γινόταν στον κόσμο του chat.
Και ξαφνικά ήρθες στην ζωή μου εσύ. Δεν πίστευα ότι υπάρχει το άλλο μας μισό κάπου. Δεν πίστευα όλο αυτό το εύρος και το πλάτος των συναισθημάτων, που με κατακλύζανε και με κατακλύζουν ακόμα και σήμερα κάθε μέρα και πιο έντονα με την παρουσία σου στην ζωή μου. Δεν πίστευα πολλά πράγματα και μαζί σου έμαθα να τα πιστεύω.
Δεν έχει ευχαριστώ αυτή η πίστη και για αυτό δεν θα ξαναπώ εδώ άλλο ένα ευχαριστώ, η ευχαρίστηση ξέρω ότι είναι όλη δική σου γιατί έχεις την ικανοποίηση ότι κοίταξες πίσω από τα σχήματα, τους τύπους και τις σκιές και ζωντάνεψες ξανά έναν άνθρωπο, τον άνθρωπό σου.
Χαμένη σε στενά μονοπάτια στο ίντερνετ, ακροβατώντας πότε να τσακιστώ σε γκρεμούς και πότε να σκιστώ στα αγκάθια.
Τρία χρόνια έκανα chat. Καθημερινά, αμέτρητες ώρες, απίστευτα αμέτρητες ώρες. Να σκεφτείς - αγαπητέ αναγνώστη - ότι ξενυχτούσα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και μετά μπορούσα να οδηγήσω για ώρες και ώρες σε κάποια εκδρομή και στον γυρισμό να ξαναξενυχτήσω μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Μια μέρα πήγαμε οικογενειακά μια εκδρομή στον Ναύπλιο και μετά το φαγητό, ενώ τα παιδιά με τον πατέρα τους πήγαν σε ένα πάρκο να ταΐσουν τις πάπιες, εγώ πήγα σε ένα ίντερνετ καφέ να μπω στο chat. Μια άλλη μέρα - βράδυ ήταν - είχε βλάβη ο οτε και δεν μπορούσα να μπω ίντερνετ, στριφογύριζα στο κρεβάτι μου με τις ώρες και το πρωί νωρίς νωρίς, ήταν δεν ήταν 7 η ώρα, ξύπνησα και μπήκα ίντερνετ για την δόση μου. Εξάρτηση κανονική.
Προσπαθούσα να επουλώσω πληγές χρόνων, να γεμίσω κενά μέσα μου, να δεχτώ ότι θα είμαι δίπλα σε έναν άνθρωπο που ποτέ δεν διεκδίκησε τίποτα από μένα. Πώς μπορώ να ξεχάσω την στιγμή που ερχόταν στον κόσμο η κόρη και πήγε και στάθηκε απέναντι, σιωπηλός παρατηρητής και όχι δίπλα μου. Πώς μπορώ να ξεχάσω ότι ούτε μια φορά δεν συζήτησε μαζί μου για αυτή την σχέση, όχι να κάνει κάτι για αυτή την σχέση, αλλά να συζητήσει για αυτή την σχέση. Πώς μπορώ να ξεχάσω τις χιλιάδες πόρτες που έφαγα σαν γυναίκα δίπλα του και κάποια στιγμή άκουσα ότι το γιατί, ήταν, ότι δεν είχα το σώμα που είχα κάποτε.
Μόνη στο σπίτι, χωρίς φίλους, χωρίς έναν άνθρωπο να πω μια κουβέντα. Έτσι άρχισα το chat. Ήταν ψυχοφθόρα επικοινωνία για μένα. Με άτομα που δεν ήξερα αν ήταν αυτό που έλεγαν, αν ήθελαν αυτό που έβλεπαν ότι ήθελα εγώ, με άτομα που προσπαθούσαν να με πείσουν ότι ήθελα αυτό που ήθελαν αυτά. Στην αρχή ήταν όμορφα να μιλάω με κόσμο, να επικοινωνώ ξανά με ανθρώπους. Από κάποιο σημείο και ύστερα, αγχωνόμουν με το παραμικρό, για οτιδήποτε γινόταν ή δεν γινόταν στον κόσμο του chat.
Και ξαφνικά ήρθες στην ζωή μου εσύ. Δεν πίστευα ότι υπάρχει το άλλο μας μισό κάπου. Δεν πίστευα όλο αυτό το εύρος και το πλάτος των συναισθημάτων, που με κατακλύζανε και με κατακλύζουν ακόμα και σήμερα κάθε μέρα και πιο έντονα με την παρουσία σου στην ζωή μου. Δεν πίστευα πολλά πράγματα και μαζί σου έμαθα να τα πιστεύω.
Δεν έχει ευχαριστώ αυτή η πίστη και για αυτό δεν θα ξαναπώ εδώ άλλο ένα ευχαριστώ, η ευχαρίστηση ξέρω ότι είναι όλη δική σου γιατί έχεις την ικανοποίηση ότι κοίταξες πίσω από τα σχήματα, τους τύπους και τις σκιές και ζωντάνεψες ξανά έναν άνθρωπο, τον άνθρωπό σου.
1 σχόλιο:
Κάθησα ώρα και διάβασα όλο το μπλόγκ σου. Είχα κέφι σήμερα και σιγοτραγουδούσα ότι ερχόταν στην θύμηση μου. Κόπηκαν. Σοβάρεψα. Συγκινήθηκα. Πόνεσα. Θυμήθηκα. Ξέχασα. Τυφλώθηκα και είδα τι θα πεί ζωή.
Κάπου είδα και ένα παλιότερο σχόλιο μου για τραγικά όμορφο. Νομίζω ταιριάζει σε όλο το μπλόγκ σαν μπλόγκ.
Σε σένα θα ταίριαζε όμως και ένα Μπράβο. Δίνεις αλήθειες καθαρές, χωρίς να σκέφτεσαι να τις πασπαλίσεις με ζάχαρη για να γλυκάνουν.
Με αρέσει η στάση ζωής σου. Επικίνδυνη για σένα καμιά φορά, μα αληθινή. Διάλεξες ένα ταξίδι γεμάτο κακοτράχαλα τοπία. Εύχομαι να έχεις την δύναμη να τα περπατήσεις όλα και να είσαι νικήτρια.
Ξέρω οτι δεν σχολιάζεις (τι αξία θα είχαν άλλωστε) και δεν περιμένω να πείς κάτι. Ξέρω όμως οτι και η μοναξιά ξεπερνιέται δύσκολα με την σιωπή. Καλό κουράγιο. Αξίζει να συνεχίσω να σε διαβάζω.
Δημοσίευση σχολίου