Βόλτες Στο Νοσοκομείο

Αυτή η βδομάδα να πάει και να μην ξαναέρθει. Πρώτα πρώτα άγχος για τις εξετάσεις - σήμερα έγραψα, την άλλη Κυριακή με Δευτέρα τα αποτελέσματα, δεν πιστεύω ότι έχω περάσει οπότε συνεχίζω το διάβασμα ως το τέλος του μήνα - διάβασμα και τρεχάματα στο νοσοκομείο με τα παιδιά. Ευτυχώς όχι σοβαρές καταστάσεις, αλλά κάτι να έχουμε να τραβιόμαστε δεξιά και αριστερά, να μην βαριόμαστε. Ανοίγω παρένθεση. Να ευχαριστήσω τον σύντροφό μου, που τραβολογιέται με την πρώτη ευκαιρία και στα μαθήματα των παιδιών και στα ψώνια και στους γιατρούς και στα νοσοκομεία με προσφορά και καλή διάθεση πάντα. Κλείνω παρένθεση.
Την Τρίτη που πέρασε - να μην ξαναέρθει το είπαμε; το είπαμε! - είχαν τα πιτσιρίκια γυμναστική. Τα πήγαμε, τα πήραμε και στο αυτοκίνητο μαθαίνουμε ότι ο γιος πονάει στον καρπό και στα δάκτυλα του αριστερού χεριού. Δεν δώσαμε μεγάλη σημασία καθότι οκτώ στις δέκα φορές που πάει γυμναστήριο παραπονιέται ότι κάπου πονάει - μια άλλη φορά είχε χτυπήσει το κεφάλι του στον τοίχο, γυρίσαμε σπίτι παραπονιόταν για πόνο και τον πήγα στο Καραμανδάνειο και ευτυχώς μόνο οδηγίες μας έδωσαν και γυρίσαμε σπίτι πιο σοφοί για τα χτυπήματα στο κεφάλι -. Την άλλη μέρα το βράδυ όμως βλέπω το χέρι του γιου να είναι πρησμένο και μπλαβιασμένο και βουρ στο Καραμανδάνειο. Φτάνουμε βράδυ κατά τις δέκα, περιμένουμε, περιμένουμε, περιμένουμε και έρχεται μια "ευγενική" γιατρός που μου λέει ότι δεν είναι γιατρός αλλά θα του γράψει μια ακτινογραφία για να τελειώνουμε και στην ευγενέστατη ερώτηση μου μήπως καλύτερα να το δει ο γιατρός πρώτα, τσαντίζεται και μου απαντάει ότι και αυτή γιατρός είναι και αφού θέλω να περιμένω τον γιατρό και να καθυστερώ αυτή φεύγει. Έρχεται ο γιατρός ο οποίος λέει να κάνει μια ακτινογραφία για να δούμε τι γίνεται μέσα στον καρπό. Πάμε στο ακτινολογικό, χτυπάμε το κουδούνι αλλά ο γιατρός δεν ήταν εκεί και περιμέναμε πέντε - δέκα λεπτά. Έρχεται ο γιατρός και στην ευγενέστατη παρατήρηση ότι χτύπησα το κουδούνι αλλά δεν άνοιξε κανείς μου απαντάει ότι ένα λεπτό έφυγε και δεν είναι ανάγκη να κάνουμε έτσι. Δεν έκανα ούτε έτσι ούτε αλλιώς. Ανοίγω παρένθεση. Είμαι ευγενικότατη και ηρεμότατη με τους γιατρούς ειδικά, γιατί εγώ την δουλειά μου θέλω να κάνω και να φεύγω αβλαβής και σώα, ας κάνουν και αυτοί την δική τους τουλάχιστον ευγενικά και ήρεμα, - το να ζητήσω να την κάνουν με συνείδηση είναι υπερβολή; - και θα είμαι ευχαριστημένη. Κλείνω παρένθεση. Βγάζει ο γιος την ακτινογραφία, πάμε στον ορθοπεδικό και μας λέει ένα ραγισματάκι είναι δεν είναι και ότι σε αυτές τις περιπτώσεις βάζουνε πάντα γύψο για καλό και για κακό τουλάχιστον για μια βδομάδα. Του βάζει τον γύψο - στο ίδιο χέρι που πριν τρία χρόνια και κάτι είχε σπάσει κανονικά σε δυο κομμάτια το μπράτσο - και φεύγουμε για το σπίτι. Στο σπίτι μας περιμένει ο πατέρας μου που ανησυχεί και θέλει να δείξει την ακτινογραφία σε μια δική του γιατρό την Πέμπτη και την έδειξε, με αποτέλεσμα εγώ την Παρασκευή το μεσημέρι να μπαίνω στο κέντρο της πόλης με το αυτοκίνητο - είμαι έξυπνη σας το έχω πει αυτό; το έχετε καταλάβει! - να βρω να παρκάρω για να πάω στο γιατρό του ταμείου που είναι ασφαλισμένος ο γιος μου να δει και τον γιο και την ακτινογραφία καθότι η γιατρός η γνωστή του πατέρα μου, είπε μπορεί να είναι μπορεί να μην είναι ραγισμένο και ας το δει και ο γιατρός του ταμείου που είναι ασφαλισμένο το παιδί. - Και ναι κυρίες και κύριοι βρήκα και πάρκαρα στο κέντρο της πόλης μου. Όχι δεν έπαιξα μετά ούτε λαχεία ούτε τυχερά παίγνια. - Ο δε γιατρός του ταμείου το είδε και είπε ότι μπορεί να είναι μπορεί και να μην είναι ραγισμένο και ότι σε αυτές τις περιπτώσεις βάζουνε πάντα γύψο για καλό και για κακό τουλάχιστον για μια βδομάδα. Συνεννοημένοι ήταν; Θα σας γελάσω.
Την Κυριακή πρωί πρωί με ξυπνάει μια φωνή. Αυτή της κόρης μου που ψιλογκρίνιαζε ότι ένα κουνούπι ζουζουνίζει στο αυτί της. Της λέω να σκεπαστεί, να το διώξει, κάτι τέτοιο τέλος πάντων, αλλά αυτή επιμένει ότι ζουζουνίζει και εκεί που είμαι έτοιμη να αρχίσω την γκρίνια ότι δίνω για το πανεπιστήμιο σήμερα και όχι μόνο δεν με έχουν αφήσει να διαβάσω με αυτά και με εκείνα άλλα και την μέρα των εξετάσεων δεν με αφήνουν να κοιμηθώ μου λέει ότι ζουζουνίζει μέσα στο αυτί της. Πετάγομαι από το ραντζάκι μου και τρέχω να το δω στο μπάνιο που έχει και φως. Φως έχει στο μπάνιο αλλά έχει και σμήγμα μέσα στο αυτί και έτσι που είναι δεν το πειράζω. Παίρνω τηλέφωνο το 166 μου λένε να πάρω στο Καραμανδάνειο - μου δίνουν το τηλέφωνο - παίρνω τηλέφωνο στο Καραμανδάνειο μου λένε να με συνδέσουν με τον γιατρό. Με συνδέουν με τον γιατρό και ξανάλεω το ποίημα μου. Ότι η κόρη μου που είναι 13 ετών λέει ότι έχει μπει στο αυτί της ένα κουνούπι και ζουζουνίζει. Μου λέει να της βάλω οινόπνευμα καθαρό και να τους την πάω, τους λέω καθαρό δεν έχω μόνο με γλυκερίνη, μου λέει ότι αυτό δεν κάνει και να τους την πάω έτσι χωρίς οινόπνευμα. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο διαπιστώνω ότι έχει ανάψει το λαμπάκι της βενζίνας και άντε να πάμε μέσα από την πόλη να βρούμε να βάλουμε βενζίνη - και εγώ που νόμιζα ότι ήμουν απαισιόδοξη - βρίσκω ένα πρατήριο αφού ενδιάμεσα έχω σταματήσει σε ένα φανάρι και λέω στον εαυτό μου να κοιτάξω αν το πρατήριο που είναι μετά από το φανάρι είναι ανοικτό και όταν ανάβει το φανάρι πράσινο σκέφτομαι ότι κάτι ήθελα να δω μετά το φανάρι αλλά δεν θυμάμαι τι, προσπερνάω το πρατήριο και το θυμάμαι μετά, καθώς επίσης αντί να πάρω τον δρόμο για το Καρανδάνειο έχω πάρει τον δρόμο για το Carrefour και το αντιλαμβάνομαι στο Πανπελλοπονησιακό στάδιο και γυρίζω πίσω και φτάνουμε μετά από πολύ άγχος και πολλά γέλια στο Καραμανδάνειο. Το είδαν το παιδί, τελικά δεν θα μας δείτε στις ειδήσεις, δεν ήταν κουνούπι, σμήγμα ήταν. Και μετά από όλα αυτά και μαγείρεψα και έγραψα εξετάσεις στο πανεπιστήμιο και δεν έχω περάσει - και εγώ που νόμιζα ότι ήμουν αισιόδοξη - είμαι εδώ και γράφω και σε αυτό το μπλογκ.