Σκοτάδι

Μέσα στην ένταση του μυαλού και της ψυχής μου έψαξα για λίγα ίχνη ελπίδας, για λίγο φως. Άπλωσα τα χέρια μου μπροστά και άρχισα έναν αέναο αργό χορό με το βαθύ σκοτάδι. Σκιές πετάχτηκαν από παντού, φαντάσματα. Φύγετε φώναξα, ούρλιαξα, διαλύθηκα. Οι σκιές άρχισαν να με τυλίγουν αργά αλλά σταθερά. Πρώτα κατασπάραξαν τις αναμνήσεις μου, μετά τις σκέψεις μου και στο τέλος τα συναισθήματα μου. Λίγο πριν χάσω και την τελευταία αναλαμπή συνειδητοποίησης ένοιωσα το αίμα να τρέχει ποτάμι όπως κάθε φορά που το σκοτάδι κυριαρχούσε στην ζωή μου. Το άλλο πρωί όλα ήταν κόκκινα, ένα βαρύ σκούρο κόκκινο εκτός από το σώμα μου που ήταν άσπρο, νεκρό.