Να ζεις μαζί με το παιδί και όχι να ζεις για το παιδί. Θέλησα να κάνω ένα παιδί γιατί ήθελα να δώσω πράγματα σε έναν άλλον άνθρωπο, γιατί πίστευα ότι είχα να δώσω πράγματα σε έναν άλλον άνθρωπο. Στην αρχή δεν μπορούσα να ξεχωρίσω εμένα από το νέο αυτό πλάσμα που κρατούσα αγκαλιά. Και ζούσα και για τους δυο. Και στα δυο μου παιδιά.
Πέρασαν μήνες μέχρι να αρχίσω να συνειδητοποιώ την διαφορετικότητα. Και ακόμα και σήμερα, χρόνια μετά, κάθε μέρα βάζω ένα λιθαράκι για να πάνε ένα βήμα πιο μακρυά από μένα, ένα βήμα πιο πάνω από μένα. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω ότι κάνω. Δεν ξέρω τι έχω καταφέρει μέχρι σήμερα, δεν ξέρω τι θα καταφέρω στο μέλλον.
Ευχή μου είναι όταν έρθει η ώρα της κρίσεως να μου χαμογελάσουν και να μου πουν δεν τα κατάφερες και άσχημα.
Τώρα είμαι ευχαριστημένη που κοιμούνται ήσυχα τα βράδια, που δεν έχουν προβλήματα όρεξης ή συμπεριφοράς και τα καταφέρνουν καλά στα μαθήματα τους ( η άλλη λίγο περισσότερο και ο άλλος λίγο λιγότερο ).
Τώρα είμαι ευτυχισμένη όταν είναι και αυτά ευτυχισμένα ή έστω χαρούμενα.
Γιατί η ευτυχία είναι μια εσωτερική κατάσταση που την προσεγγίζουμε στην ζωή μας άλλοτε από πιο κοντά και άλλοτε από πιο μακρυά, άλλοτε μέσω εσωτερικών διεργασιών και άλλοτε μέσω εξωτερικών καταστάσεων ή σε συνδιασμό και των δύο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου