Θυμήθηκα έναν "μονόλογο" από την ελληνική ταινία "μάθε μου παιδί μου γράμματα":
- Έξι χρόνια στο δημοτικό και έξι χρόνια στο γυμνάσιο - τότε ήταν εξατάξιο το γυμνάσιο και όχι τρία χρόνια γυμνάσιο και τρία χρόνια λύκειο - δώδεκα και, έξι χρόνια το πανεπιστήμιο δεκαοκτώ και, έξι χρόνια μέχρι να πάω σχολείο εικοσιτέσσερα. Εγώ είμαι τριάντα ( έλεγε ο ήρωας - και εγώ εκεί τριγυρίζω λέω εγώ ).
Και αναρωτιόταν ( και αναρωτιέμαι και εγώ μαζί του ):
-Πού πήγαν τα τελευταία έξι χρόνια; ( πού πήγαν τα τελευταία έξι και έξι και - πανεπιστήμιο δεν πήγα - χρόνια; )
Αχ... και λύκειο πήγα και γυμνάσιο και δημοτικό και κάναμε και αρχαία και νέα και μαθηματικά και φυσική και χημεία και ιστορία και και και... Ένα μάθημα μόνο δεν μας κάνανε ποτέ. Πως να μεγαλώσεις ένα παιδί. Ή ακόμα καλύτερα πως να μεγαλώσεις σωστά ένα παιδί.
Θυμάμαι όταν γέννησε η αδερφή μου, δύο χρόνια πριν γεννήσω εγώ το πρώτο μου παιδί, την κουβέντα μιας φίλης της, στο δωμάτιο της κλινικής:-Να ζεις μαζί με το παιδί και όχι να ζεις για το παιδί.
1 σχόλιο:
Ξέρω πολύ καλά τι εννοείς! Και γι'αυτό θα συμπληρώσω κάτι πολύ σκληρό: Δεν είμαστε όλοι άξιοι να γίνουμε γονείς! Και γι'αυτό, όποιος τελικά αποφάσισε να γίνει πρέπει να μαθαίνει μέσα από το παιδί του πως θα γίνει καλύτερος γονιός.
Καλημέρα.
Δημοσίευση σχολίου