Τελικά οι Γιορτές Δεν Είναι Για Τα Παιδιά

Οι γιορτές με αγχώνουν. Και το Πάσχα ακόμα περισσότερο. Πριν χρόνια, στην ευαίσθητη εποχή της εφηβείας, Μεγάλο Σάββατο βράδυ, στο προαύλιο χωρό της εκκλησίας του πολιούχου της πόλης μας, βίωσα την πρώτη και την χειρότερη κρίση πανικού της ζωής μου. Και συνέχισα να την βιώνω για μέρες και να την κουβαλάω για χρόνια. Κάθε Μεγάλο Σάββατο, όλη την ημέρα, ζω με την αγωνία ότι θα ξαναπάθω κρίση πανικού και θα βγω έξω από τα όρια του φυσιολογικού και θα ζήσω την απόρριψη εκείνης της νύχτας. Κάθε Κυριακή του Πάσχα αλλά και τις επόμενες μέρες θυμάμαι την άρνηση για τροφή που είχα για μια βδομάδα και την αδυναμία που αισθανόμουν τόσο που σιγά σιγά οι αναμνήσεις από τις επόμενες μέρες χλωμιάζουν και σβήνουν. Άρα περριτό να γράψω ότι κάθε Πάσχα είναι μια δοκιμασία για μένα και δεν το χαίρομαι σαν γιορτή καθόλου μα καθόλου.