Από Το Κακό Στο Χειρότερο

Τις τελευταίες μέρες, τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Και εκεί που πήγαινα να πάρω μια βαθιά ανάσα, ένοιωσα βαθιά στο πετσί μου τον Νόμο του Μέρφι : "Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει. Όταν τα πράγματα πάνε καλά, κάτι θα πάει στραβά. Όταν τα πράγματα δεν μπορούν να πάνε χειρότερα, θα πάνε." Τράκαρα. Οδηγούσα υπό ελαφρά βροχή, στην εθνική οδό, στην έξοδο της πόλης. Πάνω από 60 χιλιόμετρα δεν πήγαινα - γιατί περνάω και τρεις και τέσσερις και πέντε φορές την ημέρα από το συγκεκριμένο σημείο και ξέρω ότι δεν είναι για μεγαλύτερη ταχύτητα, ειδικά όταν βρέχει - όταν είδα μπροστά στα 100 μέτρα το φανάρι κόκκινο και ένα αυτοκίνητο σταματημένο στην μεσαία λωρίδα. Αριστερά και δεξιά του κενό. Πάτησα φρένο ελαφρά και δεν έπιασε, το άφησα και το ξαναπάτησα δυνατά και πάλι δεν έπιασε. Έστριψα το τιμόνι ελαφρά στα αριστερά που είχε κενό και το αυτοκίνητο έστριψε ελαφρά στα δεξιά και καρφώθηκε στο σταματημένο αυτοκίνητο. Αποτέλεσμα; Δύο προφυλακτήρες για πέταμα, δυο ώρες μέσα στην βροχή χαμένες, μια αυτοεκτίμηση 15 ετών χωρίς μια γρατζουνιά κατεστραμμένη, για να μην μιλήσουμε για τον υποτροπιασμό της ήδη χαμηλής ψυχολογίας μου. Αυτό που θυμάμαι έντονα, ήταν το πίσω του άλλου αυτοκινήτου να έρχεται με ταχύτητα προς εμένα και εγώ να σκέφτομαι. " Γιατί δεν σταματάει; Θα σταματήσει ποτέ; Φρένο πατάω ή γκάζι;" Και μετά να πηγαίνω μπρος απότομα και κάτι να με κρατάει προς τα πίσω, η ζώνη ασφάλειας. Ακόμα είμαι σοκαρισμένη. Δεν πέρασαν 12 ώρες και περνώντας από το ίδιο σημείο είδα φως της τροχαίας να αναβοσβήνει, έκοψα ταχύτητα και είχε γίνει ένα ίδιο ατύχημα, μόνο που το πίσω αυτοκίνητο είχε περισσότερες και πιο σοβαρές ζημιές από το δικό μου. Πάλι καλά να λέω; Δεν αντέχω άλλα στραβά λέω. Ακούς;