Τελικά οι Γιορτές Δεν Είναι Για Τα Παιδιά

Οι γιορτές με αγχώνουν. Και το Πάσχα ακόμα περισσότερο. Πριν χρόνια, στην ευαίσθητη εποχή της εφηβείας, Μεγάλο Σάββατο βράδυ, στο προαύλιο χωρό της εκκλησίας του πολιούχου της πόλης μας, βίωσα την πρώτη και την χειρότερη κρίση πανικού της ζωής μου. Και συνέχισα να την βιώνω για μέρες και να την κουβαλάω για χρόνια. Κάθε Μεγάλο Σάββατο, όλη την ημέρα, ζω με την αγωνία ότι θα ξαναπάθω κρίση πανικού και θα βγω έξω από τα όρια του φυσιολογικού και θα ζήσω την απόρριψη εκείνης της νύχτας. Κάθε Κυριακή του Πάσχα αλλά και τις επόμενες μέρες θυμάμαι την άρνηση για τροφή που είχα για μια βδομάδα και την αδυναμία που αισθανόμουν τόσο που σιγά σιγά οι αναμνήσεις από τις επόμενες μέρες χλωμιάζουν και σβήνουν. Άρα περριτό να γράψω ότι κάθε Πάσχα είναι μια δοκιμασία για μένα και δεν το χαίρομαι σαν γιορτή καθόλου μα καθόλου.

Έτσι Για Το Καλό

Καλή Ανάσταση
και
Καλό Πάσχα.

Γενέθλια

Πρώτος χρόνος για το blog μου.
Χρόνια του πολλά και
χρόνια του καλά.

14 Απριλίου 2008

Και τώρα;
Μακάρι να ήξερα. Οι μέρες και οι νύχτες κυλάνε δύσκολα.
Αισθάνομαι κουρασμένη ψυχολογικά και σωματικά.
Τις τελευταίες μέρες συζήτησα με τους γονείς μου για τον γάμο μου και την οικονομική αποκατάσταση μου. Η πρώτη συζήτηση ήταν με τον πατέρα μου εδώ και δυο βδομάδες, η δεύτερη ήταν και με τον πατέρα μου και με την μητέρα μου εδώ και δυο μέρες. Τρίτη συζήτηση δεν πρόκειται να γίνει.
Άδειασα, κουράστηκα, ταράχτηκα όλο τα ίδια και τα ίδια. Μια θυσία ακόμα, μια ευκαιρία ακόμα για τα παιδιά. "Συγνώμη" από τα βάθη της καρδιά μου αλλά δεν θα γίνει αυτό.
Η πορεία της ζωής μου έχει αλλάξει εδώ και καιρό και δεν έχω καμιά απολύτως διάθεση να την γυρίσω πίσω γιατί απλά όταν βρίσκεις το άλλο σου μισό είναι αμαρτία να μην σμίγεις μαζί του.

Από Το Κακό Στο Χειρότερο

Τις τελευταίες μέρες, τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Και εκεί που πήγαινα να πάρω μια βαθιά ανάσα, ένοιωσα βαθιά στο πετσί μου τον Νόμο του Μέρφι : "Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει. Όταν τα πράγματα πάνε καλά, κάτι θα πάει στραβά. Όταν τα πράγματα δεν μπορούν να πάνε χειρότερα, θα πάνε." Τράκαρα. Οδηγούσα υπό ελαφρά βροχή, στην εθνική οδό, στην έξοδο της πόλης. Πάνω από 60 χιλιόμετρα δεν πήγαινα - γιατί περνάω και τρεις και τέσσερις και πέντε φορές την ημέρα από το συγκεκριμένο σημείο και ξέρω ότι δεν είναι για μεγαλύτερη ταχύτητα, ειδικά όταν βρέχει - όταν είδα μπροστά στα 100 μέτρα το φανάρι κόκκινο και ένα αυτοκίνητο σταματημένο στην μεσαία λωρίδα. Αριστερά και δεξιά του κενό. Πάτησα φρένο ελαφρά και δεν έπιασε, το άφησα και το ξαναπάτησα δυνατά και πάλι δεν έπιασε. Έστριψα το τιμόνι ελαφρά στα αριστερά που είχε κενό και το αυτοκίνητο έστριψε ελαφρά στα δεξιά και καρφώθηκε στο σταματημένο αυτοκίνητο. Αποτέλεσμα; Δύο προφυλακτήρες για πέταμα, δυο ώρες μέσα στην βροχή χαμένες, μια αυτοεκτίμηση 15 ετών χωρίς μια γρατζουνιά κατεστραμμένη, για να μην μιλήσουμε για τον υποτροπιασμό της ήδη χαμηλής ψυχολογίας μου. Αυτό που θυμάμαι έντονα, ήταν το πίσω του άλλου αυτοκινήτου να έρχεται με ταχύτητα προς εμένα και εγώ να σκέφτομαι. " Γιατί δεν σταματάει; Θα σταματήσει ποτέ; Φρένο πατάω ή γκάζι;" Και μετά να πηγαίνω μπρος απότομα και κάτι να με κρατάει προς τα πίσω, η ζώνη ασφάλειας. Ακόμα είμαι σοκαρισμένη. Δεν πέρασαν 12 ώρες και περνώντας από το ίδιο σημείο είδα φως της τροχαίας να αναβοσβήνει, έκοψα ταχύτητα και είχε γίνει ένα ίδιο ατύχημα, μόνο που το πίσω αυτοκίνητο είχε περισσότερες και πιο σοβαρές ζημιές από το δικό μου. Πάλι καλά να λέω; Δεν αντέχω άλλα στραβά λέω. Ακούς;