Δυσλεξία

Στην Τρίτη ή στην Τετάρτη Δημοτικού ήρθε η μητέρα μου στο σχολείο να ρωτήσει την δασκάλα για μένα. Και αυτή της είπε : ίσως θα ήταν καλύτερα να το πάτε σε ένα ειδικό σχολείο γιατί το βλέπω κάπως καθυστερημένο. Τελείωσα κανονικά το σχολείο και το Δημοτικό και το Γυμνάσιο και το Λύκειο και έκανα σπουδές στην μουσική και έδωσα και στο πανεπιστήμιο για μουσικολογία αλλά δεν διάβαζα και δεν πέρασα. Να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους.
Ο μικρός μου από την Πρώτη Δημοτικού είχε μια δυσκολία στο σχολείο, ρωτούσα συχνά την δασκάλα του και με καθησύχαζε ότι όλα είναι καλά με το παιδί, της είχα εμπιστοσύνη γιατί πέρασε και η μικρή από τα χέρια της τρία ολόκληρα χρόνια, και έτσι δεν αμφισβητούσα την κρίση της. Τον μικρό τον κράτησε δύο δύσκολα χρόνια και μετά άλλαξε και από δασκάλα είχε δάσκαλο. Δυσκόλεψαν τα πράγματα. Κάτι η όλη του συμπεριφορά, κάτι η δυσκολία διαβάσματος στο σπίτι μετά το σχολείο, κάτι η άρνηση παρακολούθησης αγγλικών αλλά κυρίως το θέμα του διαζυγίου με έφερναν σε ένα Κ.Δ.Α.Υ. ( Κέντρο Διάγνωσης Αξιολόγησης και Υποστήριξης ), μετά από κάποια συζήτηση που είχα με μια ψυχολόγο σε ένα κέντρο ψυχικής υγιεινής και έρευνας.
Η γνωμάτευση ήταν δυσλεξία και έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Και πιο πολύ για μένα. Άρχισα και έκανα ένα γερό φλας μπακ στην δική μου παιδική ηλικία και παράλληλα συνδύασα όλο τον τρόπο σκέψης και αντίδρασης και… και… και… του παιδιού με τον δικό μου και ανακάλυψα ότι όχι μόνο μου μοιάζει εξωτερικά όπως λένε αλλά και σε αυτό. Κληρονομικότητα. :-P