12 Οκτωβρίου 2007

Το παρελθόν το παρόν και το μέλλον. Όλα όσα ζήσαμε, όλες όσες επιλογές κάναμε μας έφεραν εδώ σε αυτή την απειροελάχιστη χρονική στιγμή που μόλις έφυγε για να δώσει την θέση της στην επόμενη και αυτή στην επόμενη και αυτή στην επόμενη.
Χρωστάμε πράγματα στους γονείς μας γιατί μας έφεραν στην ζωή, γιατί κουράστηκαν να μας μεγαλώσουν, αλλά ένας γονιός που αγαπάει* το παιδί του το μόνο που θέλει από αυτό είναι να το βλέπει ευτυχισμένο. Εγώ αυτό θέλω από τα παιδιά μου. Χρωστάμε πράγματα στα παιδιά μας γιατί τα φέραμε στον κόσμο, γιατί μέχρι μια ηλικία είναι αναγκασμένα να μένουν δίπλα μας** αλλά ένα παιδί δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένο μέσα σε μια καθημερινότητα βολέματος και ανοχής.
Κουράστηκα πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια. Και ήταν τόσο εύκολο να ξεκουραστώ. Απλά - όσο απλό μπορεί να είναι αυτό - βλέπεις κάτι στο βλέμμα του άλλου, κάτι πιο πέρα από το σχήμα και το χρώμα των ματιών του. Και εκεί σταματάει ο χρόνος, η κούραση, ο θάνατος. Είμαι ερωτευμένη, πολύ ερωτευμένη, πάρα πολύ ερωτευμένη. Και όσο περνάει ο καιρός γίνεται και πιο βαθύ. Είναι αγάπη.
Με τα μάτια κλειστά, ανοίγω το στόμα να προφέρω αυτή την καινούρια λέξη, λέξη που στο στόμα των άλλων μοιάζει κοινή, μα ανακαλύπτω για πρώτη φορά στο δικό μου. Την αρθρώνω προσεκτικά μην τύχει και χαθεί μια συλλαβή στο κενό, μην τύχει και έρθει ο κατακλυσμός. Ανακαλύπτω πως όλον αυτόν τον καιρό που δεν σε είχα δίπλα μου δεν κατάφερνα να βρω γαλήνη. Τώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές θέλω να κρατήσεις με επισημότητα ενός λεπτού σιγή, για να θολώσω την εικόνα σου – αυτό το ξαφνικό κύμα αναμνήσεων – να ξεριζώσω τον χειμώνα που φώλιαζε μέσα μου. Γιατί τελικά σε αυτόν που χρωστάμε πραγματικά είναι στον ίδιο μας τον εαυτό.
Τι λόγο θε να δώσουμε γυμνοί στην μοναξιά όπου αγνότητα και δίκιο ζουν μαζί συνταιριασμένα; Ποιος θα τολμήσει να πει πως έπραξε σωστά σαν το στερνό ερώτημα τεθεί: «πες μου για σένα!;»

*παρεξηγημένη λέξη, στο όνομα της αγάπης έχουν γίνει και γίνονται καθημερινά τα χειρότερα εγκλήματα π.χ. το παιδί πρέπει να κάνει αυτό που του λένε οι γονείς του γιατί το αγαπάνε και θέλουν το καλό του, ποιος άνθρωπος μπορεί να πάρει μια τόσο μεγάλη ευθύνη για να αποφασίζει για το παρόν και το μέλλον ενός ανθρώπου;

**μετά από πολλά πολλά χρόνια κατάλαβα ότι αυτό που μας κρατά δίπλα στους γονείς μας δεν είναι τόσο το υλικό κομμάτι όσο το ψυχολογικό και ο γονιός πρέπει να κόψει ομφάλιους λώρους σε ένα παιδί που δεν τους κόβει από μόνο.