Πάει και αυτός ο μήνας. Πάει και αυτός ο χειμώνας. Σήμερα έγραψα εξετάσεις στο πανεπιστήμιο, δεύτερη εξεταστική. Αιώνια φοιτήτρια. Τελείωσαν και τα παιδιά τις όποιες υποχρεώσεις τους. Το περασμένο Σάββατο με θεατρικές παραστάσεις σε ένα κέντρο δημιουργικής απασχόλησης, την περασμένη Κυριακή με γυμναστικές επιδείξεις και αυτό το Σάββατο με το χορευτικό. Και συνεχίζουμε. Από Δευτέρα αρχίζουν κολυμβητήριο, να μάθουν να κολυμπάνε. Και ένα σωρό εκρεμότητες που έχουν μείνει πίσω λόγω διαβάσματος - λέμε τώρα - για το πανεπιστήμιο. Και εκτός και εντός των τειχών του σπιτιού. Ωχ αγχώθηκα.
Σάββατο 30 Ιουνίου 2007
Δευτέρα 25 Ιουνίου 2007
Τετάρτη 20 Ιουνίου 2007
20 Ιουνίου 2007
Χωρίς εσένα δεν είμαι εγώ. Χωρίς εσένα δεν θα ήμουν εδώ.
Χαμένη σε στενά μονοπάτια στο ίντερνετ, ακροβατώντας πότε να τσακιστώ σε γκρεμούς και πότε να σκιστώ στα αγκάθια.
Τρία χρόνια έκανα chat. Καθημερινά, αμέτρητες ώρες, απίστευτα αμέτρητες ώρες. Να σκεφτείς - αγαπητέ αναγνώστη - ότι ξενυχτούσα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και μετά μπορούσα να οδηγήσω για ώρες και ώρες σε κάποια εκδρομή και στον γυρισμό να ξαναξενυχτήσω μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Μια μέρα πήγαμε οικογενειακά μια εκδρομή στον Ναύπλιο και μετά το φαγητό, ενώ τα παιδιά με τον πατέρα τους πήγαν σε ένα πάρκο να ταΐσουν τις πάπιες, εγώ πήγα σε ένα ίντερνετ καφέ να μπω στο chat. Μια άλλη μέρα - βράδυ ήταν - είχε βλάβη ο οτε και δεν μπορούσα να μπω ίντερνετ, στριφογύριζα στο κρεβάτι μου με τις ώρες και το πρωί νωρίς νωρίς, ήταν δεν ήταν 7 η ώρα, ξύπνησα και μπήκα ίντερνετ για την δόση μου. Εξάρτηση κανονική.
Προσπαθούσα να επουλώσω πληγές χρόνων, να γεμίσω κενά μέσα μου, να δεχτώ ότι θα είμαι δίπλα σε έναν άνθρωπο που ποτέ δεν διεκδίκησε τίποτα από μένα. Πώς μπορώ να ξεχάσω την στιγμή που ερχόταν στον κόσμο η κόρη και πήγε και στάθηκε απέναντι, σιωπηλός παρατηρητής και όχι δίπλα μου. Πώς μπορώ να ξεχάσω ότι ούτε μια φορά δεν συζήτησε μαζί μου για αυτή την σχέση, όχι να κάνει κάτι για αυτή την σχέση, αλλά να συζητήσει για αυτή την σχέση. Πώς μπορώ να ξεχάσω τις χιλιάδες πόρτες που έφαγα σαν γυναίκα δίπλα του και κάποια στιγμή άκουσα ότι το γιατί, ήταν, ότι δεν είχα το σώμα που είχα κάποτε.
Μόνη στο σπίτι, χωρίς φίλους, χωρίς έναν άνθρωπο να πω μια κουβέντα. Έτσι άρχισα το chat. Ήταν ψυχοφθόρα επικοινωνία για μένα. Με άτομα που δεν ήξερα αν ήταν αυτό που έλεγαν, αν ήθελαν αυτό που έβλεπαν ότι ήθελα εγώ, με άτομα που προσπαθούσαν να με πείσουν ότι ήθελα αυτό που ήθελαν αυτά. Στην αρχή ήταν όμορφα να μιλάω με κόσμο, να επικοινωνώ ξανά με ανθρώπους. Από κάποιο σημείο και ύστερα, αγχωνόμουν με το παραμικρό, για οτιδήποτε γινόταν ή δεν γινόταν στον κόσμο του chat.
Και ξαφνικά ήρθες στην ζωή μου εσύ. Δεν πίστευα ότι υπάρχει το άλλο μας μισό κάπου. Δεν πίστευα όλο αυτό το εύρος και το πλάτος των συναισθημάτων, που με κατακλύζανε και με κατακλύζουν ακόμα και σήμερα κάθε μέρα και πιο έντονα με την παρουσία σου στην ζωή μου. Δεν πίστευα πολλά πράγματα και μαζί σου έμαθα να τα πιστεύω.
Δεν έχει ευχαριστώ αυτή η πίστη και για αυτό δεν θα ξαναπώ εδώ άλλο ένα ευχαριστώ, η ευχαρίστηση ξέρω ότι είναι όλη δική σου γιατί έχεις την ικανοποίηση ότι κοίταξες πίσω από τα σχήματα, τους τύπους και τις σκιές και ζωντάνεψες ξανά έναν άνθρωπο, τον άνθρωπό σου.
Χαμένη σε στενά μονοπάτια στο ίντερνετ, ακροβατώντας πότε να τσακιστώ σε γκρεμούς και πότε να σκιστώ στα αγκάθια.
Τρία χρόνια έκανα chat. Καθημερινά, αμέτρητες ώρες, απίστευτα αμέτρητες ώρες. Να σκεφτείς - αγαπητέ αναγνώστη - ότι ξενυχτούσα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και μετά μπορούσα να οδηγήσω για ώρες και ώρες σε κάποια εκδρομή και στον γυρισμό να ξαναξενυχτήσω μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Μια μέρα πήγαμε οικογενειακά μια εκδρομή στον Ναύπλιο και μετά το φαγητό, ενώ τα παιδιά με τον πατέρα τους πήγαν σε ένα πάρκο να ταΐσουν τις πάπιες, εγώ πήγα σε ένα ίντερνετ καφέ να μπω στο chat. Μια άλλη μέρα - βράδυ ήταν - είχε βλάβη ο οτε και δεν μπορούσα να μπω ίντερνετ, στριφογύριζα στο κρεβάτι μου με τις ώρες και το πρωί νωρίς νωρίς, ήταν δεν ήταν 7 η ώρα, ξύπνησα και μπήκα ίντερνετ για την δόση μου. Εξάρτηση κανονική.
Προσπαθούσα να επουλώσω πληγές χρόνων, να γεμίσω κενά μέσα μου, να δεχτώ ότι θα είμαι δίπλα σε έναν άνθρωπο που ποτέ δεν διεκδίκησε τίποτα από μένα. Πώς μπορώ να ξεχάσω την στιγμή που ερχόταν στον κόσμο η κόρη και πήγε και στάθηκε απέναντι, σιωπηλός παρατηρητής και όχι δίπλα μου. Πώς μπορώ να ξεχάσω ότι ούτε μια φορά δεν συζήτησε μαζί μου για αυτή την σχέση, όχι να κάνει κάτι για αυτή την σχέση, αλλά να συζητήσει για αυτή την σχέση. Πώς μπορώ να ξεχάσω τις χιλιάδες πόρτες που έφαγα σαν γυναίκα δίπλα του και κάποια στιγμή άκουσα ότι το γιατί, ήταν, ότι δεν είχα το σώμα που είχα κάποτε.
Μόνη στο σπίτι, χωρίς φίλους, χωρίς έναν άνθρωπο να πω μια κουβέντα. Έτσι άρχισα το chat. Ήταν ψυχοφθόρα επικοινωνία για μένα. Με άτομα που δεν ήξερα αν ήταν αυτό που έλεγαν, αν ήθελαν αυτό που έβλεπαν ότι ήθελα εγώ, με άτομα που προσπαθούσαν να με πείσουν ότι ήθελα αυτό που ήθελαν αυτά. Στην αρχή ήταν όμορφα να μιλάω με κόσμο, να επικοινωνώ ξανά με ανθρώπους. Από κάποιο σημείο και ύστερα, αγχωνόμουν με το παραμικρό, για οτιδήποτε γινόταν ή δεν γινόταν στον κόσμο του chat.
Και ξαφνικά ήρθες στην ζωή μου εσύ. Δεν πίστευα ότι υπάρχει το άλλο μας μισό κάπου. Δεν πίστευα όλο αυτό το εύρος και το πλάτος των συναισθημάτων, που με κατακλύζανε και με κατακλύζουν ακόμα και σήμερα κάθε μέρα και πιο έντονα με την παρουσία σου στην ζωή μου. Δεν πίστευα πολλά πράγματα και μαζί σου έμαθα να τα πιστεύω.
Δεν έχει ευχαριστώ αυτή η πίστη και για αυτό δεν θα ξαναπώ εδώ άλλο ένα ευχαριστώ, η ευχαρίστηση ξέρω ότι είναι όλη δική σου γιατί έχεις την ικανοποίηση ότι κοίταξες πίσω από τα σχήματα, τους τύπους και τις σκιές και ζωντάνεψες ξανά έναν άνθρωπο, τον άνθρωπό σου.
Τρίτη 19 Ιουνίου 2007
Κακ(λ)οκαίρι
Δεν πέρασα την εξεταστική στο πανεπιστήμιο και πάω για την δεύτερη στις 30/06. Τα παιδιά τελείωσαν τα σχολεία, μόνο αγγλικά και κάτι άλλες δραστηριότητες έχουν μείνει ως τις 30/06. Σήμερα θα πάμε στον δικηγόρο για να υπογράψουμε τα χαρτιά καθώς ορίστηκε το πρώτο δικαστήριο για το διαζύγιο στις 5/07. Αισθάνομαι κάθε μέρα και πιο κουρασμένη από την προηγούμενη. Αισθάνομαι κάθε μέρα να χάνω κάτι από μένα. Αντέχω?!
Πέμπτη 14 Ιουνίου 2007
14 Ιουνίου 2007
Πρέπει να καεί το παρελθόν μέσα μου για να ζεσταθούν τα σχέδια για το μέλλον. Αλλά ποιο παρελθόν; Το κοντινό παρελθόν...
Τα πράγματα που πονάνε πιο πολύ είναι αυτά που είναι πιο κοντά μας. Πιο κοντά και χρονικά και τοπικά. Τα δικά μας. Εγωιστικό; Δεν πιστεύω....Όταν εγώ τρελαινόμουν από προβλήματα και υγείας και ψυχολογίας και σχέσεων και είχα και δυο μικρά παιδιά που ήθελαν την μαμά τους, μαμά, ήμουν μόνη, ολομόναχη. Τότε ο εγωισμός μεταφράζεται σε ανάγκη επιβίωσης.
Δεν είχα ούτε ένα βλέμμα να με κοιτάξει με ενδιαφέρον, ένα χέρι να με ακουμπήσει και ερωτικά και φιλικά και ανθρώπινα, μια ζεστή αγκαλιά να με κλείσει μέσα της, έναν άνδρα να με θελήσει σαν γυναίκα, έναν σύντροφο να συζητήσει μαζί μου, έναν άνθρωπο να με θελήσει σαν άνθρωπο της ζωής του, εσένα. Έμαθα να αγαπάω εμένα ξανά από την αρχή μέσα από τα δικά σου μάτια, να με υπολογίζω σαν άνθρωπο με θέλω, να μου δίνω αξία.
Ήθελα κάπου εδώ να γράψω πράγματα για το ίντερνετ, το chat και το blog. Πράγματα δικά μας που μας πλήγωσαν τον καθένα για διαφορετικούς λόγους χωρίς αυτό να σημαίνει περισσότερο ή λιγότερο τον έναν από τον άλλον. Αλλά δεν μου βγαίνει τίποτα τώρα. Μόνο ένας κόμπος στο λαιμό, μια ανατριχίλα στους ώμους και σκέψεις, πολλές σκέψεις.
Ποτέ στην ζωή μου δεν ήθελα να κρατήσω έναν άνδρα κοντά μου. Και όταν το έκανα ήταν γιατί έπρεπε και όχι γιατί πραγματικά το ήθελα. Αλλά μαζί σου είναι αλλιώς. Και το φοβάμαι αυτό το αλλιώς. Λέξεις όπως έρωτας, αγάπη εκφράζουν αυτό που νοιώθω για σένα μόνο σαν επιφάνεια γιατί τα συναισθήματα προχωράνε πιο βαθιά.
Τόσο βαθιά που αν κάτι πάει στραβά και δεν συνεχίσουμε μαζί δεν ξέρω πως θα συνεχίσω, δεν θέλω να συνεχίσω. Και αυτό σε μερικούς ίσως φανεί κάπως γιατί έχω δύο παιδιά και θα έπρεπε να τα βάζω πιο πάνω από όλα αλλά έχω φάει πολλά πρέπει στην ζωή μου για να συνεχίσω έτσι. Είναι τόσο απλό εξάλλου, τα παιδιά έχουν ανάγκη μια μαμά υγιή και εγώ χωρίς εσένα δεν είμαι υγιής, χωρίς εσένα είμαι μισή, χωρίς εσένα δεν είμαι εγώ.
Τα πράγματα που πονάνε πιο πολύ είναι αυτά που είναι πιο κοντά μας. Πιο κοντά και χρονικά και τοπικά. Τα δικά μας. Εγωιστικό; Δεν πιστεύω....Όταν εγώ τρελαινόμουν από προβλήματα και υγείας και ψυχολογίας και σχέσεων και είχα και δυο μικρά παιδιά που ήθελαν την μαμά τους, μαμά, ήμουν μόνη, ολομόναχη. Τότε ο εγωισμός μεταφράζεται σε ανάγκη επιβίωσης.
Δεν είχα ούτε ένα βλέμμα να με κοιτάξει με ενδιαφέρον, ένα χέρι να με ακουμπήσει και ερωτικά και φιλικά και ανθρώπινα, μια ζεστή αγκαλιά να με κλείσει μέσα της, έναν άνδρα να με θελήσει σαν γυναίκα, έναν σύντροφο να συζητήσει μαζί μου, έναν άνθρωπο να με θελήσει σαν άνθρωπο της ζωής του, εσένα. Έμαθα να αγαπάω εμένα ξανά από την αρχή μέσα από τα δικά σου μάτια, να με υπολογίζω σαν άνθρωπο με θέλω, να μου δίνω αξία.
Ήθελα κάπου εδώ να γράψω πράγματα για το ίντερνετ, το chat και το blog. Πράγματα δικά μας που μας πλήγωσαν τον καθένα για διαφορετικούς λόγους χωρίς αυτό να σημαίνει περισσότερο ή λιγότερο τον έναν από τον άλλον. Αλλά δεν μου βγαίνει τίποτα τώρα. Μόνο ένας κόμπος στο λαιμό, μια ανατριχίλα στους ώμους και σκέψεις, πολλές σκέψεις.
Ποτέ στην ζωή μου δεν ήθελα να κρατήσω έναν άνδρα κοντά μου. Και όταν το έκανα ήταν γιατί έπρεπε και όχι γιατί πραγματικά το ήθελα. Αλλά μαζί σου είναι αλλιώς. Και το φοβάμαι αυτό το αλλιώς. Λέξεις όπως έρωτας, αγάπη εκφράζουν αυτό που νοιώθω για σένα μόνο σαν επιφάνεια γιατί τα συναισθήματα προχωράνε πιο βαθιά.
Τόσο βαθιά που αν κάτι πάει στραβά και δεν συνεχίσουμε μαζί δεν ξέρω πως θα συνεχίσω, δεν θέλω να συνεχίσω. Και αυτό σε μερικούς ίσως φανεί κάπως γιατί έχω δύο παιδιά και θα έπρεπε να τα βάζω πιο πάνω από όλα αλλά έχω φάει πολλά πρέπει στην ζωή μου για να συνεχίσω έτσι. Είναι τόσο απλό εξάλλου, τα παιδιά έχουν ανάγκη μια μαμά υγιή και εγώ χωρίς εσένα δεν είμαι υγιής, χωρίς εσένα είμαι μισή, χωρίς εσένα δεν είμαι εγώ.
Τετάρτη 13 Ιουνίου 2007
Φως
Όταν σκέφτομαι ή προφέρω την λέξη φως, στην σκέψη μου έρχονται τα μάτια σου, το περίγραμμα του προσώπου σου, η τρυφερότητα των κινήσεών σου. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, δεν θέλω να ζήσω χωρίς εσένα. Τόσο απλά, τόσο απόλυτα, τόσο μοναδικά. Και μπορεί το Φως να είναι μικρότερο από το Σκοτάδι αλλά το φως είναι δυνατότερο από το σκοτάδι.
Τρίτη 12 Ιουνίου 2007
12 Ιουνίου 2007
Βοήθεια! Πάλι με πονάει το στομάχι μου.
Όποιος είπε ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι ευτυχισμένος με ότι και αν συμβαίνει στην ζωή του, ότι η ευτυχία είναι μια εσωτερική καθαρά διεργασία που δεν έχει να κάνει με εξωτερικούς παράγοντες ή γκουρού ήταν ή μλκ.
Εγώ λέω, πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί μπορεί να πραγματοποιηθεί η ευχή σου. Και όταν πραγματοποιηθεί ξέρεις αν μπορείς να την αντέξεις σαν πραγματικότητα, ξέρεις αν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος με αυτό που ζήτησες; Γιατί καλό είναι να κάνουμε όνειρα και σχέδια για το μέλλον, αλλά όταν αυτά πραγματοποιούνται συχνά πυκνά έχουν παραμέτρους που δεν τις είχαμε υπολογίσει και εκεί σκάει η σαπουνόφουσκα και πέφτεις στα μαλακά ή στα σκληρά, ανάλογα με το πόσο ψηλά είχες ανέβει και τι υπόβαθρο είχες από κάτω πριν την απογείωση.
Εγώ ήθελα από μικρή να παντρευτώ και να ανοίξω σπίτι και να κάνω παιδιά. Χωρίς καμιά πίεση από το περιβάλλον μου. Να έχω έναν άνθρωπο - σύντροφο δίπλα μου, να με κοιτάει και να τον κοιτάω στα μάτια. Πίστευα ότι αυτός ο άνθρωπος θα είναι μοναδικός για μένα και εγώ για αυτόν.
Αργότερα μου πουλήσανε το παραμύθι ότι δεν πρέπει να σε κοιτάει και να τον κοιτάς στα μάτια αλλά να κοιτάτε στην ίδια κατεύθυνση και λίγο πιο μετά το άλλο παραμύθι ότι όλοι μπορούν να κάνουν χωριό με όλους. Και εγώ τα έχαψα αυτά τα παραμύθια και σπατάλησα πολύ χρόνο, πολύ κόπο και πολύ ιδρώτα για να τα δω να παίρνουν σάρκα και οστά αλλά άνθρακας ο θησαυρός.
Και όλα αυτά τα χρόνια έφεραν σιγά σιγά απωθημένα και θυμό και λύπη για όλα αυτά που δεν έζησα, για όλα αυτά που έζησα, για κουβέντες...που έμειναν μετέωρες για πάντα. Σημασία έχει ότι αυτό που έζησα με έφερε ως το τώρα και το τώρα να μόλις έγινε πριν και το μετά έγινε τώρα. Είναι ασύλληπτο πόσο γρήγορα το αύριο γίνεται σήμερα και το σήμερα γίνεται χτες. Και το χτες έχει ακόμα πόνο μέσα του.
Πρέπει να καεί το παρελθόν μέσα μου για να ζεσταθούν τα σχέδια για το μέλλον.
Όποιος είπε ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι ευτυχισμένος με ότι και αν συμβαίνει στην ζωή του, ότι η ευτυχία είναι μια εσωτερική καθαρά διεργασία που δεν έχει να κάνει με εξωτερικούς παράγοντες ή γκουρού ήταν ή μλκ.
Εγώ λέω, πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί μπορεί να πραγματοποιηθεί η ευχή σου. Και όταν πραγματοποιηθεί ξέρεις αν μπορείς να την αντέξεις σαν πραγματικότητα, ξέρεις αν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος με αυτό που ζήτησες; Γιατί καλό είναι να κάνουμε όνειρα και σχέδια για το μέλλον, αλλά όταν αυτά πραγματοποιούνται συχνά πυκνά έχουν παραμέτρους που δεν τις είχαμε υπολογίσει και εκεί σκάει η σαπουνόφουσκα και πέφτεις στα μαλακά ή στα σκληρά, ανάλογα με το πόσο ψηλά είχες ανέβει και τι υπόβαθρο είχες από κάτω πριν την απογείωση.
Εγώ ήθελα από μικρή να παντρευτώ και να ανοίξω σπίτι και να κάνω παιδιά. Χωρίς καμιά πίεση από το περιβάλλον μου. Να έχω έναν άνθρωπο - σύντροφο δίπλα μου, να με κοιτάει και να τον κοιτάω στα μάτια. Πίστευα ότι αυτός ο άνθρωπος θα είναι μοναδικός για μένα και εγώ για αυτόν.
Αργότερα μου πουλήσανε το παραμύθι ότι δεν πρέπει να σε κοιτάει και να τον κοιτάς στα μάτια αλλά να κοιτάτε στην ίδια κατεύθυνση και λίγο πιο μετά το άλλο παραμύθι ότι όλοι μπορούν να κάνουν χωριό με όλους. Και εγώ τα έχαψα αυτά τα παραμύθια και σπατάλησα πολύ χρόνο, πολύ κόπο και πολύ ιδρώτα για να τα δω να παίρνουν σάρκα και οστά αλλά άνθρακας ο θησαυρός.
Και όλα αυτά τα χρόνια έφεραν σιγά σιγά απωθημένα και θυμό και λύπη για όλα αυτά που δεν έζησα, για όλα αυτά που έζησα, για κουβέντες...που έμειναν μετέωρες για πάντα. Σημασία έχει ότι αυτό που έζησα με έφερε ως το τώρα και το τώρα να μόλις έγινε πριν και το μετά έγινε τώρα. Είναι ασύλληπτο πόσο γρήγορα το αύριο γίνεται σήμερα και το σήμερα γίνεται χτες. Και το χτες έχει ακόμα πόνο μέσα του.
Πρέπει να καεί το παρελθόν μέσα μου για να ζεσταθούν τα σχέδια για το μέλλον.
Δευτέρα 11 Ιουνίου 2007
Βόλτες Στο Νοσοκομείο
Αυτή η βδομάδα να πάει και να μην ξαναέρθει. Πρώτα πρώτα άγχος για τις εξετάσεις - σήμερα έγραψα, την άλλη Κυριακή με Δευτέρα τα αποτελέσματα, δεν πιστεύω ότι έχω περάσει οπότε συνεχίζω το διάβασμα ως το τέλος του μήνα - διάβασμα και τρεχάματα στο νοσοκομείο με τα παιδιά. Ευτυχώς όχι σοβαρές καταστάσεις, αλλά κάτι να έχουμε να τραβιόμαστε δεξιά και αριστερά, να μην βαριόμαστε. Ανοίγω παρένθεση. Να ευχαριστήσω τον σύντροφό μου, που τραβολογιέται με την πρώτη ευκαιρία και στα μαθήματα των παιδιών και στα ψώνια και στους γιατρούς και στα νοσοκομεία με προσφορά και καλή διάθεση πάντα. Κλείνω παρένθεση.
Την Τρίτη που πέρασε - να μην ξαναέρθει το είπαμε; το είπαμε! - είχαν τα πιτσιρίκια γυμναστική. Τα πήγαμε, τα πήραμε και στο αυτοκίνητο μαθαίνουμε ότι ο γιος πονάει στον καρπό και στα δάκτυλα του αριστερού χεριού. Δεν δώσαμε μεγάλη σημασία καθότι οκτώ στις δέκα φορές που πάει γυμναστήριο παραπονιέται ότι κάπου πονάει - μια άλλη φορά είχε χτυπήσει το κεφάλι του στον τοίχο, γυρίσαμε σπίτι παραπονιόταν για πόνο και τον πήγα στο Καραμανδάνειο και ευτυχώς μόνο οδηγίες μας έδωσαν και γυρίσαμε σπίτι πιο σοφοί για τα χτυπήματα στο κεφάλι -. Την άλλη μέρα το βράδυ όμως βλέπω το χέρι του γιου να είναι πρησμένο και μπλαβιασμένο και βουρ στο Καραμανδάνειο. Φτάνουμε βράδυ κατά τις δέκα, περιμένουμε, περιμένουμε, περιμένουμε και έρχεται μια "ευγενική" γιατρός που μου λέει ότι δεν είναι γιατρός αλλά θα του γράψει μια ακτινογραφία για να τελειώνουμε και στην ευγενέστατη ερώτηση μου μήπως καλύτερα να το δει ο γιατρός πρώτα, τσαντίζεται και μου απαντάει ότι και αυτή γιατρός είναι και αφού θέλω να περιμένω τον γιατρό και να καθυστερώ αυτή φεύγει. Έρχεται ο γιατρός ο οποίος λέει να κάνει μια ακτινογραφία για να δούμε τι γίνεται μέσα στον καρπό. Πάμε στο ακτινολογικό, χτυπάμε το κουδούνι αλλά ο γιατρός δεν ήταν εκεί και περιμέναμε πέντε - δέκα λεπτά. Έρχεται ο γιατρός και στην ευγενέστατη παρατήρηση ότι χτύπησα το κουδούνι αλλά δεν άνοιξε κανείς μου απαντάει ότι ένα λεπτό έφυγε και δεν είναι ανάγκη να κάνουμε έτσι. Δεν έκανα ούτε έτσι ούτε αλλιώς. Ανοίγω παρένθεση. Είμαι ευγενικότατη και ηρεμότατη με τους γιατρούς ειδικά, γιατί εγώ την δουλειά μου θέλω να κάνω και να φεύγω αβλαβής και σώα, ας κάνουν και αυτοί την δική τους τουλάχιστον ευγενικά και ήρεμα, - το να ζητήσω να την κάνουν με συνείδηση είναι υπερβολή; - και θα είμαι ευχαριστημένη. Κλείνω παρένθεση. Βγάζει ο γιος την ακτινογραφία, πάμε στον ορθοπεδικό και μας λέει ένα ραγισματάκι είναι δεν είναι και ότι σε αυτές τις περιπτώσεις βάζουνε πάντα γύψο για καλό και για κακό τουλάχιστον για μια βδομάδα. Του βάζει τον γύψο - στο ίδιο χέρι που πριν τρία χρόνια και κάτι είχε σπάσει κανονικά σε δυο κομμάτια το μπράτσο - και φεύγουμε για το σπίτι. Στο σπίτι μας περιμένει ο πατέρας μου που ανησυχεί και θέλει να δείξει την ακτινογραφία σε μια δική του γιατρό την Πέμπτη και την έδειξε, με αποτέλεσμα εγώ την Παρασκευή το μεσημέρι να μπαίνω στο κέντρο της πόλης με το αυτοκίνητο - είμαι έξυπνη σας το έχω πει αυτό; το έχετε καταλάβει! - να βρω να παρκάρω για να πάω στο γιατρό του ταμείου που είναι ασφαλισμένος ο γιος μου να δει και τον γιο και την ακτινογραφία καθότι η γιατρός η γνωστή του πατέρα μου, είπε μπορεί να είναι μπορεί να μην είναι ραγισμένο και ας το δει και ο γιατρός του ταμείου που είναι ασφαλισμένο το παιδί. - Και ναι κυρίες και κύριοι βρήκα και πάρκαρα στο κέντρο της πόλης μου. Όχι δεν έπαιξα μετά ούτε λαχεία ούτε τυχερά παίγνια. - Ο δε γιατρός του ταμείου το είδε και είπε ότι μπορεί να είναι μπορεί και να μην είναι ραγισμένο και ότι σε αυτές τις περιπτώσεις βάζουνε πάντα γύψο για καλό και για κακό τουλάχιστον για μια βδομάδα. Συνεννοημένοι ήταν; Θα σας γελάσω.
Την Κυριακή πρωί πρωί με ξυπνάει μια φωνή. Αυτή της κόρης μου που ψιλογκρίνιαζε ότι ένα κουνούπι ζουζουνίζει στο αυτί της. Της λέω να σκεπαστεί, να το διώξει, κάτι τέτοιο τέλος πάντων, αλλά αυτή επιμένει ότι ζουζουνίζει και εκεί που είμαι έτοιμη να αρχίσω την γκρίνια ότι δίνω για το πανεπιστήμιο σήμερα και όχι μόνο δεν με έχουν αφήσει να διαβάσω με αυτά και με εκείνα άλλα και την μέρα των εξετάσεων δεν με αφήνουν να κοιμηθώ μου λέει ότι ζουζουνίζει μέσα στο αυτί της. Πετάγομαι από το ραντζάκι μου και τρέχω να το δω στο μπάνιο που έχει και φως. Φως έχει στο μπάνιο αλλά έχει και σμήγμα μέσα στο αυτί και έτσι που είναι δεν το πειράζω. Παίρνω τηλέφωνο το 166 μου λένε να πάρω στο Καραμανδάνειο - μου δίνουν το τηλέφωνο - παίρνω τηλέφωνο στο Καραμανδάνειο μου λένε να με συνδέσουν με τον γιατρό. Με συνδέουν με τον γιατρό και ξανάλεω το ποίημα μου. Ότι η κόρη μου που είναι 13 ετών λέει ότι έχει μπει στο αυτί της ένα κουνούπι και ζουζουνίζει. Μου λέει να της βάλω οινόπνευμα καθαρό και να τους την πάω, τους λέω καθαρό δεν έχω μόνο με γλυκερίνη, μου λέει ότι αυτό δεν κάνει και να τους την πάω έτσι χωρίς οινόπνευμα. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο διαπιστώνω ότι έχει ανάψει το λαμπάκι της βενζίνας και άντε να πάμε μέσα από την πόλη να βρούμε να βάλουμε βενζίνη - και εγώ που νόμιζα ότι ήμουν απαισιόδοξη - βρίσκω ένα πρατήριο αφού ενδιάμεσα έχω σταματήσει σε ένα φανάρι και λέω στον εαυτό μου να κοιτάξω αν το πρατήριο που είναι μετά από το φανάρι είναι ανοικτό και όταν ανάβει το φανάρι πράσινο σκέφτομαι ότι κάτι ήθελα να δω μετά το φανάρι αλλά δεν θυμάμαι τι, προσπερνάω το πρατήριο και το θυμάμαι μετά, καθώς επίσης αντί να πάρω τον δρόμο για το Καρανδάνειο έχω πάρει τον δρόμο για το Carrefour και το αντιλαμβάνομαι στο Πανπελλοπονησιακό στάδιο και γυρίζω πίσω και φτάνουμε μετά από πολύ άγχος και πολλά γέλια στο Καραμανδάνειο. Το είδαν το παιδί, τελικά δεν θα μας δείτε στις ειδήσεις, δεν ήταν κουνούπι, σμήγμα ήταν. Και μετά από όλα αυτά και μαγείρεψα και έγραψα εξετάσεις στο πανεπιστήμιο και δεν έχω περάσει - και εγώ που νόμιζα ότι ήμουν αισιόδοξη - είμαι εδώ και γράφω και σε αυτό το μπλογκ.
Την Τρίτη που πέρασε - να μην ξαναέρθει το είπαμε; το είπαμε! - είχαν τα πιτσιρίκια γυμναστική. Τα πήγαμε, τα πήραμε και στο αυτοκίνητο μαθαίνουμε ότι ο γιος πονάει στον καρπό και στα δάκτυλα του αριστερού χεριού. Δεν δώσαμε μεγάλη σημασία καθότι οκτώ στις δέκα φορές που πάει γυμναστήριο παραπονιέται ότι κάπου πονάει - μια άλλη φορά είχε χτυπήσει το κεφάλι του στον τοίχο, γυρίσαμε σπίτι παραπονιόταν για πόνο και τον πήγα στο Καραμανδάνειο και ευτυχώς μόνο οδηγίες μας έδωσαν και γυρίσαμε σπίτι πιο σοφοί για τα χτυπήματα στο κεφάλι -. Την άλλη μέρα το βράδυ όμως βλέπω το χέρι του γιου να είναι πρησμένο και μπλαβιασμένο και βουρ στο Καραμανδάνειο. Φτάνουμε βράδυ κατά τις δέκα, περιμένουμε, περιμένουμε, περιμένουμε και έρχεται μια "ευγενική" γιατρός που μου λέει ότι δεν είναι γιατρός αλλά θα του γράψει μια ακτινογραφία για να τελειώνουμε και στην ευγενέστατη ερώτηση μου μήπως καλύτερα να το δει ο γιατρός πρώτα, τσαντίζεται και μου απαντάει ότι και αυτή γιατρός είναι και αφού θέλω να περιμένω τον γιατρό και να καθυστερώ αυτή φεύγει. Έρχεται ο γιατρός ο οποίος λέει να κάνει μια ακτινογραφία για να δούμε τι γίνεται μέσα στον καρπό. Πάμε στο ακτινολογικό, χτυπάμε το κουδούνι αλλά ο γιατρός δεν ήταν εκεί και περιμέναμε πέντε - δέκα λεπτά. Έρχεται ο γιατρός και στην ευγενέστατη παρατήρηση ότι χτύπησα το κουδούνι αλλά δεν άνοιξε κανείς μου απαντάει ότι ένα λεπτό έφυγε και δεν είναι ανάγκη να κάνουμε έτσι. Δεν έκανα ούτε έτσι ούτε αλλιώς. Ανοίγω παρένθεση. Είμαι ευγενικότατη και ηρεμότατη με τους γιατρούς ειδικά, γιατί εγώ την δουλειά μου θέλω να κάνω και να φεύγω αβλαβής και σώα, ας κάνουν και αυτοί την δική τους τουλάχιστον ευγενικά και ήρεμα, - το να ζητήσω να την κάνουν με συνείδηση είναι υπερβολή; - και θα είμαι ευχαριστημένη. Κλείνω παρένθεση. Βγάζει ο γιος την ακτινογραφία, πάμε στον ορθοπεδικό και μας λέει ένα ραγισματάκι είναι δεν είναι και ότι σε αυτές τις περιπτώσεις βάζουνε πάντα γύψο για καλό και για κακό τουλάχιστον για μια βδομάδα. Του βάζει τον γύψο - στο ίδιο χέρι που πριν τρία χρόνια και κάτι είχε σπάσει κανονικά σε δυο κομμάτια το μπράτσο - και φεύγουμε για το σπίτι. Στο σπίτι μας περιμένει ο πατέρας μου που ανησυχεί και θέλει να δείξει την ακτινογραφία σε μια δική του γιατρό την Πέμπτη και την έδειξε, με αποτέλεσμα εγώ την Παρασκευή το μεσημέρι να μπαίνω στο κέντρο της πόλης με το αυτοκίνητο - είμαι έξυπνη σας το έχω πει αυτό; το έχετε καταλάβει! - να βρω να παρκάρω για να πάω στο γιατρό του ταμείου που είναι ασφαλισμένος ο γιος μου να δει και τον γιο και την ακτινογραφία καθότι η γιατρός η γνωστή του πατέρα μου, είπε μπορεί να είναι μπορεί να μην είναι ραγισμένο και ας το δει και ο γιατρός του ταμείου που είναι ασφαλισμένο το παιδί. - Και ναι κυρίες και κύριοι βρήκα και πάρκαρα στο κέντρο της πόλης μου. Όχι δεν έπαιξα μετά ούτε λαχεία ούτε τυχερά παίγνια. - Ο δε γιατρός του ταμείου το είδε και είπε ότι μπορεί να είναι μπορεί και να μην είναι ραγισμένο και ότι σε αυτές τις περιπτώσεις βάζουνε πάντα γύψο για καλό και για κακό τουλάχιστον για μια βδομάδα. Συνεννοημένοι ήταν; Θα σας γελάσω.
Την Κυριακή πρωί πρωί με ξυπνάει μια φωνή. Αυτή της κόρης μου που ψιλογκρίνιαζε ότι ένα κουνούπι ζουζουνίζει στο αυτί της. Της λέω να σκεπαστεί, να το διώξει, κάτι τέτοιο τέλος πάντων, αλλά αυτή επιμένει ότι ζουζουνίζει και εκεί που είμαι έτοιμη να αρχίσω την γκρίνια ότι δίνω για το πανεπιστήμιο σήμερα και όχι μόνο δεν με έχουν αφήσει να διαβάσω με αυτά και με εκείνα άλλα και την μέρα των εξετάσεων δεν με αφήνουν να κοιμηθώ μου λέει ότι ζουζουνίζει μέσα στο αυτί της. Πετάγομαι από το ραντζάκι μου και τρέχω να το δω στο μπάνιο που έχει και φως. Φως έχει στο μπάνιο αλλά έχει και σμήγμα μέσα στο αυτί και έτσι που είναι δεν το πειράζω. Παίρνω τηλέφωνο το 166 μου λένε να πάρω στο Καραμανδάνειο - μου δίνουν το τηλέφωνο - παίρνω τηλέφωνο στο Καραμανδάνειο μου λένε να με συνδέσουν με τον γιατρό. Με συνδέουν με τον γιατρό και ξανάλεω το ποίημα μου. Ότι η κόρη μου που είναι 13 ετών λέει ότι έχει μπει στο αυτί της ένα κουνούπι και ζουζουνίζει. Μου λέει να της βάλω οινόπνευμα καθαρό και να τους την πάω, τους λέω καθαρό δεν έχω μόνο με γλυκερίνη, μου λέει ότι αυτό δεν κάνει και να τους την πάω έτσι χωρίς οινόπνευμα. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο διαπιστώνω ότι έχει ανάψει το λαμπάκι της βενζίνας και άντε να πάμε μέσα από την πόλη να βρούμε να βάλουμε βενζίνη - και εγώ που νόμιζα ότι ήμουν απαισιόδοξη - βρίσκω ένα πρατήριο αφού ενδιάμεσα έχω σταματήσει σε ένα φανάρι και λέω στον εαυτό μου να κοιτάξω αν το πρατήριο που είναι μετά από το φανάρι είναι ανοικτό και όταν ανάβει το φανάρι πράσινο σκέφτομαι ότι κάτι ήθελα να δω μετά το φανάρι αλλά δεν θυμάμαι τι, προσπερνάω το πρατήριο και το θυμάμαι μετά, καθώς επίσης αντί να πάρω τον δρόμο για το Καρανδάνειο έχω πάρει τον δρόμο για το Carrefour και το αντιλαμβάνομαι στο Πανπελλοπονησιακό στάδιο και γυρίζω πίσω και φτάνουμε μετά από πολύ άγχος και πολλά γέλια στο Καραμανδάνειο. Το είδαν το παιδί, τελικά δεν θα μας δείτε στις ειδήσεις, δεν ήταν κουνούπι, σμήγμα ήταν. Και μετά από όλα αυτά και μαγείρεψα και έγραψα εξετάσεις στο πανεπιστήμιο και δεν έχω περάσει - και εγώ που νόμιζα ότι ήμουν αισιόδοξη - είμαι εδώ και γράφω και σε αυτό το μπλογκ.
Κυριακή 3 Ιουνίου 2007
Το Ποδήλατο
Στο αυτοκίνητο, οδηγάω και ο μικρός στα τρία, δεμένος στο πίσω κάθισμα. Κίνηση αρκετοί, μλκ πολλοί. Σε μια στιγμή κάποιος μπαίνει μπροστά, ξαφνικά, χωρίς φλας και με κλείνει κανονικά, κάνω ελιγμό για να μην πέσω πάνω του και φωνάζω εκνευρισμένη : Ηλίθιε, ε ηλίθιε, που νομίζεις ότι πας; Και από πίσω ακούω μια φωνούλα : Μπαμπά, εμένα είπε η μαμά ηλίθιο;
Καλοκαίρι. Ο γιός μου στα τέσσερα, η κόρη μου δυόμιση χρόνια μεγαλύτερη, ο ξάδερφός τους τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος από τον μικρό. Παίζουν εδώ έξω στο δρόμο, στο στενό, στην γειτονιά. Εγώ κάθομαι και τους παρακολουθώ. Ο ανηψιός μου σαν μεγαλύτερος το παίζει αρχηγός. Έχει βγάλει και το ποδήλατο και κόβει βόλτες πέρα δώθε. Κάποια στιγμή τον φωνάζει ένα άλλο παιδάκι της γειτονιάς κάτι να του πει, το σπίτι είναι μακρυά για να φέρει πίσω το ποδήλατο και δεν θέλει να το αφήσει μόνο του στην μέση του δρόμου. Γυρνάει στον γιό μου και του λέει : Φύλα μου το ποδήλατο, και του το αφήνει στα χέρια του. Ο μικρός γυρνάει αγκαλιάζει το ποδήλατο και αρχίζει να το φιλάει. Εγώ συνεχίζω να παρακολουθώ γελώντας.
Στην κουζίνα κάνω δουλειές και ο μικρός στα πέντε έρχεται από το σχολείο όλο χαρά. Με φιλάει και λέει : Μαμά ο Κ. με κάλεσε στο πάρτυ του, να και η πρόσκληση. Εγώ μέσα στο τρέξιμο γυρίζω και του λέω : Ωραία, μωρό μου, βάλτη στο ψυγείο. ( Είναι γεμάτο μαγνητάκια και σημειώσεις ). Ο μικρός ανοίγει το ψυγείο και βάζει την πρόσκληση μέσα.
Καλοκαίρι. Ο γιός μου στα τέσσερα, η κόρη μου δυόμιση χρόνια μεγαλύτερη, ο ξάδερφός τους τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος από τον μικρό. Παίζουν εδώ έξω στο δρόμο, στο στενό, στην γειτονιά. Εγώ κάθομαι και τους παρακολουθώ. Ο ανηψιός μου σαν μεγαλύτερος το παίζει αρχηγός. Έχει βγάλει και το ποδήλατο και κόβει βόλτες πέρα δώθε. Κάποια στιγμή τον φωνάζει ένα άλλο παιδάκι της γειτονιάς κάτι να του πει, το σπίτι είναι μακρυά για να φέρει πίσω το ποδήλατο και δεν θέλει να το αφήσει μόνο του στην μέση του δρόμου. Γυρνάει στον γιό μου και του λέει : Φύλα μου το ποδήλατο, και του το αφήνει στα χέρια του. Ο μικρός γυρνάει αγκαλιάζει το ποδήλατο και αρχίζει να το φιλάει. Εγώ συνεχίζω να παρακολουθώ γελώντας.
Στην κουζίνα κάνω δουλειές και ο μικρός στα πέντε έρχεται από το σχολείο όλο χαρά. Με φιλάει και λέει : Μαμά ο Κ. με κάλεσε στο πάρτυ του, να και η πρόσκληση. Εγώ μέσα στο τρέξιμο γυρίζω και του λέω : Ωραία, μωρό μου, βάλτη στο ψυγείο. ( Είναι γεμάτο μαγνητάκια και σημειώσεις ). Ο μικρός ανοίγει το ψυγείο και βάζει την πρόσκληση μέσα.
Σάββατο 2 Ιουνίου 2007
Σκοτάδι
Μέσα στην ένταση του μυαλού και της ψυχής μου έψαξα για λίγα ίχνη ελπίδας, για λίγο φως. Άπλωσα τα χέρια μου μπροστά και άρχισα έναν αέναο αργό χορό με το βαθύ σκοτάδι. Σκιές πετάχτηκαν από παντού, φαντάσματα. Φύγετε φώναξα, ούρλιαξα, διαλύθηκα. Οι σκιές άρχισαν να με τυλίγουν αργά αλλά σταθερά. Πρώτα κατασπάραξαν τις αναμνήσεις μου, μετά τις σκέψεις μου και στο τέλος τα συναισθήματα μου. Λίγο πριν χάσω και την τελευταία αναλαμπή συνειδητοποίησης ένοιωσα το αίμα να τρέχει ποτάμι όπως κάθε φορά που το σκοτάδι κυριαρχούσε στην ζωή μου. Το άλλο πρωί όλα ήταν κόκκινα, ένα βαρύ σκούρο κόκκινο εκτός από το σώμα μου που ήταν άσπρο, νεκρό.
Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007
Ημέρα Αμαλίας
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.
Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.
Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του ΕΣΥ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
* ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ
* ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: inf0@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515) Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία"
"Είτε δώσεις φακελλάκι είτε δε δώσεις, την ίδια δουλειά ξέρει να σου κανει ο γιατρός"
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)