30 Απριλίου 2007

Να ζεις μαζί με το παιδί και όχι να ζεις για το παιδί. Θέλησα να κάνω ένα παιδί γιατί ήθελα να δώσω πράγματα σε έναν άλλον άνθρωπο, γιατί πίστευα ότι είχα να δώσω πράγματα σε έναν άλλον άνθρωπο. Στην αρχή δεν μπορούσα να ξεχωρίσω εμένα από το νέο αυτό πλάσμα που κρατούσα αγκαλιά. Και ζούσα και για τους δυο. Και στα δυο μου παιδιά.
Πέρασαν μήνες μέχρι να αρχίσω να συνειδητοποιώ την διαφορετικότητα. Και ακόμα και σήμερα, χρόνια μετά, κάθε μέρα βάζω ένα λιθαράκι για να πάνε ένα βήμα πιο μακρυά από μένα, ένα βήμα πιο πάνω από μένα. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω ότι κάνω. Δεν ξέρω τι έχω καταφέρει μέχρι σήμερα, δεν ξέρω τι θα καταφέρω στο μέλλον.
Ευχή μου είναι όταν έρθει η ώρα της κρίσεως να μου χαμογελάσουν και να μου πουν δεν τα κατάφερες και άσχημα.
Τώρα είμαι ευχαριστημένη που κοιμούνται ήσυχα τα βράδια, που δεν έχουν προβλήματα όρεξης ή συμπεριφοράς και τα καταφέρνουν καλά στα μαθήματα τους ( η άλλη λίγο περισσότερο και ο άλλος λίγο λιγότερο ).
Τώρα είμαι ευτυχισμένη όταν είναι και αυτά ευτυχισμένα ή έστω χαρούμενα.
Γιατί η ευτυχία είναι μια εσωτερική κατάσταση που την προσεγγίζουμε στην ζωή μας άλλοτε από πιο κοντά και άλλοτε από πιο μακρυά, άλλοτε μέσω εσωτερικών διεργασιών και άλλοτε μέσω εξωτερικών καταστάσεων ή σε συνδιασμό και των δύο.

27 Απριλίου 2007

Θυμήθηκα έναν "μονόλογο" από την ελληνική ταινία "μάθε μου παιδί μου γράμματα":
- Έξι χρόνια στο δημοτικό και έξι χρόνια στο γυμνάσιο - τότε ήταν εξατάξιο το γυμνάσιο και όχι τρία χρόνια γυμνάσιο και τρία χρόνια λύκειο - δώδεκα και, έξι χρόνια το πανεπιστήμιο δεκαοκτώ και, έξι χρόνια μέχρι να πάω σχολείο εικοσιτέσσερα. Εγώ είμαι τριάντα ( έλεγε ο ήρωας - και εγώ εκεί τριγυρίζω λέω εγώ ).
Και αναρωτιόταν ( και αναρωτιέμαι και εγώ μαζί του ):
-Πού πήγαν τα τελευταία έξι χρόνια; ( πού πήγαν τα τελευταία έξι και έξι και - πανεπιστήμιο δεν πήγα - χρόνια; )
Αχ... και λύκειο πήγα και γυμνάσιο και δημοτικό και κάναμε και αρχαία και νέα και μαθηματικά και φυσική και χημεία και ιστορία και και και... Ένα μάθημα μόνο δεν μας κάνανε ποτέ. Πως να μεγαλώσεις ένα παιδί. Ή ακόμα καλύτερα πως να μεγαλώσεις σωστά ένα παιδί.
Θυμάμαι όταν γέννησε η αδερφή μου, δύο χρόνια πριν γεννήσω εγώ το πρώτο μου παιδί, την κουβέντα μιας φίλης της, στο δωμάτιο της κλινικής:-Να ζεις μαζί με το παιδί και όχι να ζεις για το παιδί.

Ονειρεύομαι

Ό,τι έχει ξαναβιωθεί μέσα μας σαν ονειροπόληση παραμένει άφθαρτο. Και είναι οι μόνες βιωμένες περιοχές του εαυτού μας όπου ξαναγυρίζει πολλές φορές η σκέψη για να ξεκουραστεί.
Καταπιάνομαι ακόμα με όνειρα καιρών τ' ουρανού σκοτεινών τόσο που αν πας εκείνη τη στιγμή να μ΄αγκαλιάσεις πασαλείβεσαι άστρα.
Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα που γύριζες. Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας .
Είμαστε το αρνητικό του ονείρου. Και ζούμε τη φθορά πάνω σε μιαν ελάχιστη πραγματικότητα.
Το ποσοστό της ομορφιάς που μου αναλογούσε, το ξόδεψα όλο; Όχι ακόμα, όχι εγώ.
Κάθε τι τρομαχτικό είναι στο απώτατο βάθος του έρημο και αβοήθητο.
Δεν καταλαβαίνω σημαίνει είμαι μοναχός.

Κάτι Για Αρχή

Mην ξεχάσεις ποτέ, πως, ανάμεσα στις χιλιάδες, στα εκατομμύρια ανθρώπους, εσύ θα είσαι πάντα ο ένας! Ο μοναδικός!
Γιατί η μοναδικότητα είναι το θαύμα, που φέρνει μαζί του το κάθε ανθρώπινο πλάσμα, που γεννιέται στον κόσμο.
Εκεί είναι ο πρώτος σεβασμός. Αυτός ο σεβασμός, που τόσο βάναυσα βιάστηκε στις μέρες μας.
Να θυμάσαι πάντα το θαύμα ότι γεννήθηκες!
Και αν οι καιροί μας είναι ανάξιοι για ένα τέτοιο θαύμα, μην ξεχάσεις ποτέ, πως τους καιρούς τους φτιάχνουν άνθρωποι. Και άνθρωποι τους αλλάζουν.

15 Απριλίου 2007

Είμαι ένας φτωχός και μόνος εξωγήινος...