Γιατί;

Προχτές το Σάββατο το μεσημέρι πήγα με τα παιδιά και φάγαμε σε ένα φοιτητικό εστιατόριο. Στην μέση του φαγητού γυρνάει ο γιος και λέει χαμηλόφωνα, πρόσεξε τι λες και τι κάνεις γιατί μπήκε αστυνομικός. Γύρισα κοίταξα τον αστυνομικό, γύρισα κοίταξα τον γιο και του είπα ότι δεν χρειάζεται να προσέχω τι λέω και τι κάνω, αυτός είναι για να μας προσέχει και να μας φυλάει. Ούτε 12 ώρες δεν πέρασαν και μετάνιωσα για αυτό που είπα και δεν θέλω και δεν μπορώ να κοιτάξω στα μάτια το παιδί μου και να του πω τα ίδια λόγια. Δεν θέλω να είμαι αντικειμενική για όλα αυτά που ζούμε. Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική για όλα αυτά που ζούμε. Στην θέση του Αλέξανδρου θα μπορούσε να ήταν ο ανιψιός μου, η κόρη μου, ο γιος μου, οποιοδήποτε παιδί. Έχει στεγνώσει το μυαλό μου, έχουν στερέψει οι σκέψεις μου, έχει παγώσει η ψυχή μου. Ένα τεράστιο γιατί πλανιέται παντού. Καλό ταξίδι αγγελούδι, κουράγιο μητέρα.