Από το μπλόγκ τηςpatsiouri: το Πρέζα Tv, όπωςκαιπολλάάλλαblogs, καταζητούμε τον μπάσταρδο Κύπριο φοιτητή Παναγιώτη Κ......., που σπουδάζει στη Χίο στο τμήμα "Μηχανικών Οικονομίας και Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αιγαίου", για τον βασανισμό του σκύλου του, με καυτό λάδι. Όποιος γνωρίζει περισσότερα για το εν λόγο κάθαρμα παρακαλούμε να επικοινωνήσει άμεσα με την "Ελληνική Φιλοζωική Εταιρεία". Και ένα μήνυμα προς την οικογένεια και τους φίλους του:NA ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΤΟ ΜΑΛΑΚΑ ΣΑΣ. 'Οποιος αντέξει ας μπεί να το δεί, κι όποιος μπορεί ας βοηθήσει. Ελπίζω ο καρμίρης απάνθρωπος να βρεί οτι του αξίζει.
Στην Τρίτη ή στην Τετάρτη Δημοτικού ήρθε η μητέρα μου στο σχολείο να ρωτήσει την δασκάλα για μένα. Και αυτή της είπε : ίσως θα ήταν καλύτερα να το πάτε σε ένα ειδικό σχολείο γιατί το βλέπω κάπως καθυστερημένο. Τελείωσα κανονικά το σχολείο και το Δημοτικό και το Γυμνάσιο και το Λύκειο και έκανα σπουδές στην μουσική και έδωσα και στο πανεπιστήμιο για μουσικολογία αλλά δεν διάβαζα και δεν πέρασα. Να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους. Ο μικρός μου από την Πρώτη Δημοτικού είχε μια δυσκολία στο σχολείο, ρωτούσα συχνά την δασκάλα του και με καθησύχαζε ότι όλα είναι καλά με το παιδί, της είχα εμπιστοσύνη γιατί πέρασε και η μικρή από τα χέρια της τρία ολόκληρα χρόνια, και έτσι δεν αμφισβητούσα την κρίση της. Τον μικρό τον κράτησε δύο δύσκολα χρόνια και μετά άλλαξε και από δασκάλα είχε δάσκαλο. Δυσκόλεψαν τα πράγματα. Κάτι η όλη του συμπεριφορά, κάτι η δυσκολία διαβάσματος στο σπίτι μετά το σχολείο, κάτι η άρνηση παρακολούθησης αγγλικών αλλά κυρίως το θέμα του διαζυγίου με έφερναν σε ένα Κ.Δ.Α.Υ. ( Κέντρο Διάγνωσης Αξιολόγησης και Υποστήριξης ), μετά από κάποια συζήτηση που είχα με μια ψυχολόγο σε ένα κέντρο ψυχικής υγιεινής και έρευνας. Η γνωμάτευση ήταν δυσλεξία και έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Και πιο πολύ για μένα. Άρχισα και έκανα ένα γερό φλας μπακ στην δική μου παιδική ηλικία και παράλληλα συνδύασα όλο τον τρόπο σκέψης και αντίδρασης και… και… και… του παιδιού με τον δικό μου και ανακάλυψα ότι όχι μόνο μου μοιάζει εξωτερικά όπως λένε αλλά και σε αυτό. Κληρονομικότητα. :-P
Χτες το βράδυ που πήγαμε μια βόλτα θάλασσα και είδαμε γυρνώντας ένα υπέροχο φεγγάρι - αν και ήταν μια φετούλα - να αχνοφέγγει πίσω από τα σύννεφα. Σήμερα το πρωί πηγαίνοντας την κόρη στο σχολείο, τα σύννεφα είχαν ακουμπήσει πάνω στα βουνά και πάνω πάνω ένα μικρό συννεφάκι το πιο ψηλό φωτιζόταν από τον ήλιο που έβγαινε από πίσω. Μέχρι να φτάσουμε στο σχολείο ολόκληρη σειρά από συννεφάκια φωτιζόταν από τον ήλιο που έβγαινε πίσω τους. Και το απόγευμα πηγαίνοντας τον γιο στα αγγλικά, τα βουνά ακόμα είχαν πνιγεί από σύννεφα στα χρώματα ενός πρώιμου ηλιοβασιλέματος με λίγο γκρίζο, και ο μικρός υποστήριζε ότι τις στιγμές που ζούμε, μπορεί να τις ξαναζήσουμε, όμοιες, σαν δυο σταγόνες νερό.
Το παρελθόν το παρόν και το μέλλον. Όλα όσα ζήσαμε, όλες όσες επιλογές κάναμε μας έφεραν εδώ σε αυτή την απειροελάχιστη χρονική στιγμή που μόλις έφυγε για να δώσει την θέση της στην επόμενη και αυτή στην επόμενη και αυτή στην επόμενη. Χρωστάμε πράγματα στους γονείς μας γιατί μας έφεραν στην ζωή, γιατί κουράστηκαν να μας μεγαλώσουν, αλλά ένας γονιός που αγαπάει* το παιδί του το μόνο που θέλει από αυτό είναι να το βλέπει ευτυχισμένο. Εγώ αυτό θέλω από τα παιδιά μου. Χρωστάμε πράγματα στα παιδιά μας γιατί τα φέραμε στον κόσμο, γιατί μέχρι μια ηλικία είναι αναγκασμένα να μένουν δίπλα μας** αλλά ένα παιδί δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένο μέσα σε μια καθημερινότητα βολέματος και ανοχής. Κουράστηκα πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια. Και ήταν τόσο εύκολο να ξεκουραστώ. Απλά - όσο απλό μπορεί να είναι αυτό - βλέπεις κάτι στο βλέμμα του άλλου, κάτι πιο πέρα από το σχήμα και το χρώμα των ματιών του. Και εκεί σταματάει ο χρόνος, η κούραση, ο θάνατος. Είμαι ερωτευμένη, πολύ ερωτευμένη, πάρα πολύ ερωτευμένη. Και όσο περνάει ο καιρός γίνεται και πιο βαθύ. Είναι αγάπη. Με τα μάτια κλειστά, ανοίγω το στόμα να προφέρω αυτή την καινούρια λέξη, λέξη που στο στόμα των άλλων μοιάζει κοινή, μα ανακαλύπτω για πρώτη φορά στο δικό μου. Την αρθρώνω προσεκτικά μην τύχει και χαθεί μια συλλαβή στο κενό, μην τύχει και έρθει ο κατακλυσμός. Ανακαλύπτω πως όλον αυτόν τον καιρό που δεν σε είχα δίπλα μου δεν κατάφερνα να βρω γαλήνη. Τώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές θέλω να κρατήσεις με επισημότητα ενός λεπτού σιγή, για να θολώσω την εικόνα σου – αυτό το ξαφνικό κύμα αναμνήσεων – να ξεριζώσω τον χειμώνα που φώλιαζε μέσα μου. Γιατί τελικά σε αυτόν που χρωστάμε πραγματικά είναι στον ίδιο μας τον εαυτό. Τι λόγο θε να δώσουμε γυμνοί στην μοναξιά όπου αγνότητα και δίκιο ζουν μαζί συνταιριασμένα; Ποιος θα τολμήσει να πει πως έπραξε σωστά σαν το στερνό ερώτημα τεθεί: «πες μου για σένα!;»
*παρεξηγημένη λέξη, στο όνομα της αγάπης έχουν γίνει και γίνονται καθημερινά τα χειρότερα εγκλήματα π.χ. το παιδί πρέπει να κάνει αυτό που του λένε οι γονείς του γιατί το αγαπάνε και θέλουν το καλό του, ποιος άνθρωπος μπορεί να πάρει μια τόσο μεγάλη ευθύνη για να αποφασίζει για το παρόν και το μέλλον ενός ανθρώπου; **μετά από πολλά πολλά χρόνια κατάλαβα ότι αυτό που μας κρατά δίπλα στους γονείς μας δεν είναι τόσο το υλικό κομμάτι όσο το ψυχολογικό και ο γονιός πρέπει να κόψει ομφάλιους λώρους σε ένα παιδί που δεν τους κόβει από μόνο.
Δεν το πιστεύω αυτό που ζω ώρες ώρες. Πάλι έτρεχα για το χέρι του μικρού στο νοσοκομείο. Κακώς πολύ κακώς που πήγα σε ιδιώτη γιατρό πριν δύο βδομάδες, γιατί ταλαιπωρηθήκαμε πάρα πολύ μέσα στην Πάτρα. Με τον ορθοπεδικό και με τον ακτινολόγο δεν μπορούσα να βγάλω άκρη γιατί δεν συμπίπτανε τα ωράρια τους αλλά ούτε και το σκεπτικό τους. Και δουλειά καλή δεν έγινε αφού μας είπε να κρατήσουμε τον γύψο τρεις βδομάδες και από την πρώτη μέρα τον ενοχλούσε ο γύψος στον αντίχειρα και αφού κάπως τον διόρθωσα την δεύτερη βδομάδα παραπονέθηκε ότι ο γύψος γδέρνει το δέρμα του. Αυτή την φορά τον πήρα και πήγαμε στο Καραμανδάνειο. Ευτυχώς του τον βγάλανε το γύψο, του έκαναν ακτινογραφία και του ξαναβάλανε γύψο για άλλες δύο βδομάδες. Καλύτερα γιατί δεν είναι παιδί να τον αφήσουν έτσι να το προσέχει. Βέβαια ταλαιπωρηθήκαμε, σε νοσοκομείο πήγαμε, παιδάκια χτυπημένα και πονεμένα είδαμε, μια μητέρα έκλαιγε για το μωράκι της έξω από την κλειστή πόρτα του ιατρείου γιατί μέσα έκλαιγε το μωράκι καθώς προσπαθούσαν να βρουν φλέβα για ορό καθότι είχε κάποια λοίμωξη είτε στα αυτιά είτε στον λαιμό και περνούσαν τα λεπτά και δεν βρίσκανε, θυμήθηκα και εγώ τα δικά μου με τον γιο που του έβαλαν 15 μερών παιδί βελόνα για ορό στο κεφαλάκι του και μετά όλη μέρα είχα σκηνές νοσοκομείου και ακόμα τις έχω μπροστά στα μάτια μου αλλά είμαι πολύ πιο ήσυχη τώρα γιατί ξέρω ότι του έκαναν καλή δουλειά. Δεν τα πάω καλά με τα νοσοκομεία, αλλά τα προτιμώ από τους ιδιώτες γιατρούς για ατυχήματα ή έκτακτα περιστατικά έστω σαν διάγνωση γιατί σαν θεραπεία προτιμώ να αποφασίζω μόνη μου. Γιατί είναι παράλογο να πηγαίνω την κόρη στο Καραμανδάνειο και να λέω ότι πριν μια βδομάδα είχα τον γιο με τα ίδια ακριβώς συμπτώματα και τον πήγα στο νοσοκομείο του Ρίου και του έκαναν καλλιέργεια υγρού από τον λαιμό για να δουν αν είναι μικρόβιο ή όχι αυτό που είχε και κατέληξαν μετά από 24-48 ώρες ότι δεν είναι μικρόβιο και να παίρνει αφού ταλαιπώρησε το παιδί υγρό από τον λαιμό του και να κάνει εκείνη την στιγμή “καλλιέργεια” και να μου λέει ότι είναι μικρόβιο και τσουπ αντιβίωση, λες και είναι καραμέλα γιατί δεν θα περάσει αλλιώς και θα κάνουν πύο οι αμυγδαλές του και άλλα τέτοια χαριτωμένα, και να το παίρνω το παιδί σπίτι και να αποφασίζω να μην του δώσω αντιβίωση και σε δυο μέρες απύρετη να γυρίζει στο σχολείο της. Όπως δεν είναι δυνατόν να πηγαίνω το παιδί στο νοσοκομείο του Ρίου κόκκινο, χωρίς πυρετό, μόνο κόκκινο δέρμα και να μην ξέρουν τι έχει, ούτε οι παιδίατροι ούτε οι δερματολόγοι και να μας γυρίζουν σπίτι χωρίς διάγνωση παρά μόνο μπορεί να έχει το ένα μπορεί να έχει το άλλο μπορεί να έχει το τρίτο και να με τρελαίνουν και από πάνω να μου λένε τι κάνετε έτσι κυρία μου, δεν έχει τίποτα το παιδί. Είναι κόκκινο το παιδί μλκ και εδώ μιλάμε για το δικό μου παιδί και το έκλεισα δύο βδομάδες στο σπίτι μλκ και δεν ήξερα τι έχει μλκ και ανησυχώ. Ναι είμαι μητέρα και ανησυχώ. Κατά το με λένε … και είμαι καλά.
Το πρωί ήμουνα στην Εθνική Οδό, κοιτάω αριστερά και τι να δω!!! Μια γκόμενα με μια κουρσάρα, με πατημένα 100, να κοιτάζεται στον πλαϊνό καθρέφτη και να βάζει κραγιόν!!! Και φυσικά, έτσι αφηρημένη, είχε αρχίσει να μπαίνει στη λωρίδα μου!!! Τρόμαξα τόσο που μου έπεσε η ξυριστική μηχανή από το ένα χέρι και το σάντουιτς από το άλλο, προσπάθησα να κουμαντάρω το τιμόνι με τα γόνατα μου, φεύγει και το κινητό όπως το κρατούσαμε με τον ώμο και μιλούσα, πέφτει μέσα στον καφέ που είχα ανάμεσα στα πόδια μου, έγιναν τα πλήκτρα του laptop σκατά!!! ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΟΔΗΓΟΙ, σου λέει μετά!!! Και ΑΝΔΡΕΣ ΟΔΗΓΟΙ, λέω τώρα!!! Πρώτον : Όταν οδηγείτε δεν μιλάτε στο κινητό βρεεε!!! Δεύτερον : Όταν στρίβετε δεν έχετε προτεραιότητα αλλά προτεραιότητα έχει αυτός ο έρμος που έρχεται από απέναντι σας και πάει ευθεία, ίσα. Τρίτον : Όταν έχετε σταματήσει είτε νόμιμα είτε παράνομα σε μια άκρη και θέλετε να ανοίξετε πόρτα προς τον δρόμο που κινούνται αυτοκίνητα, ρίχτε και καμιά ματιά μήπως και γλιτώσετε την πόρτα σας δηλαδή και την ζωή σας. Τέταρτον : Όταν οδηγείτε και θέλετε να αλλάξετε λωρίδα, εκεί δίπλα στο τιμόνι υπάρχει ένας μοχλός που ανάβει κάτι φωτάκια έξω από το αυτοκίνητό σας, κάτι φωτάκια που λέγονται φλας και είναι προειδοποιητικά και όχι υποχρεωτικά για τους γύρω σας. Πέμπτο : Όταν ο μπροστινός σας ή ο διπλανός σας έχει από τον μπροστινό του μια άλφα απόσταση δεν την αφήνει για να χώνεστε εσείς όταν θέλετε να προσπεράσετε κάνοντας σφήνες για να πάτε ένα άντε δύο αυτοκίνητα μπροστά αλλά για ασφάλεια, λέγεται απόσταση ασφαλείας. Έκτο : Όταν βλέπετε πορτοκαλί στο φανάρι να ανάβει το ποδαράκι, το δεξί, το αντίστοιχο με το χεράκι το δεξί, αυτό που κάνουμε το σταυρό μας, δεν πιέζει πιο πολύ από όσο φαντάζεσαι ( σαν το τραγούδι ) το γκάζι, το πεντάλ εκεί κάτω τέρμα δεξιά και αυτό, αλλά πάει μια ιδέα αριστερότερα σε ένα άλλο πεντάλ που λέγετε φρένο και το πατάει απαλά στην αρχή και μετά κατά βούληση. Έβδομο : Όταν στην δεξιά άκρη του δρόμου βλέπετε μια κολώνα, ούτε πολύ μεγάλη ούτε πολύ μικρή και πάνω σε αυτή ένα κύκλο γύρω γύρω κόκκινο και στην μέση άσπρο και εκεί στο άσπρο είναι γραμμένος ένας αριθμός, σαν βεβαιώνω διασταυρωμένο τώρα αυτό, ότι είναι το ανώτατο όριο ταχύτητας, και εθνική και αν είναι αν γράφει 60 εγώ θα πάω με 60 και κακώς κορνάρετε γιατί ούτε πιο γρήγορα θα πάω ούτε άκρη από δω ή από κει θα κάνω. Φιοουουου!!! Τα είπα!!! Και κάτι για το τέλος. Οδηγώ 15 χρόνια και εκτός και εντός πόλης, όχι έχω απλά το δίπλωμα 15 χρόνια, οδηγώ 15 χρόνια και εκτός και εντός πόλης και όχι από ότι ίσως φαίνεται συντηρητικά. Παλιότερα μου άρεσε η οδήγηση, ήταν το χόμπι μου και το ηρεμιστικό μου. Είχα καταστείλει κρίσεις άγχους και πανικού οδηγώντας και δεν είχα ποτέ μα ποτέ – φτου μου μην με ματιάσει κανείς – κανένα είδους ατύχημα. Τον τελευταίο χρόνο με τις χαζομάρες – για να μην πω τίποτα χειρότερο – που συναντώ στον δρόμο, έχω πάθει και κρίση πανικού εξαιτίας ενός ηλιθίου τύπου και ενός ηλίθιου σκηνικού και έχει αρχίσει να αλλάζει η κατάσταση μέσα μου στο θέμα της οδήγησης και όχι προς το καλύτερο. Καλή οδήγηση.
Από το μπλόγκ της patsiouri :
