Δυσλεξία (2)

Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο με την νονά μου, κάνει μαθήματα αρχαίων στο γιο καθότι φέτος γυμνάσιο. Είναι συνταξιούχος φιλόλογος και φίλες με την μητέρα μου από τα παιδικά τους χρόνια. Δύσκολα τα πράγματα, είπε, κάνει συνέχεια λάθη, ακόμα και όταν τα διορθώνει κάνει λάθος στα σωστά. Ξέρουμε όλοι πια ότι για αυτό - και για άλλα πολλά - ευθύνεται η δυσλεξία αλλά αυτό δεν κάνει τα πράγματα καλύτερα. Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν θα μπορούσε μια φράση να κλείσει καλύτερα τις σκέψεις μου, ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω και όχι μόνο με το θέμα του παιδιού. Αυτό ας πούμε είναι σταγόνα στον ωκεανό. Έχω δεκάδες πράγματα να τριγυρίζουν στο μυαλό μου ζητώντας λύσεις. Θέλω να βάλω την ζωή μου σε μια βάση, σε μια σειρά. Ζητάω πολλά; Και τα θέλω! Κουράστηκα. Απογοητεύτηκα. Μια περίεργη σύμπτωση είναι ότι κοιτάζοντας προς τα πίσω το blog ανακάλυψα ότι πριν από δυο χρόνια ακριβώς έγραψα για την δυσλεξία και πριν ένα μήνα ακριβώς έγραψα γενικώς εδώ. Όχι πως δίνω κάποια σημασία σε αυτές τις συμπτώσεις.