Διαζύγιο

Προχτές μετά από αρκετές αναβολές μιλήσαμε στα παιδιά για το διαζύγιο. Μετά το μεσημεριανό φαγητό, τους είπαμε ότι τα αγαπάμε, ότι θα είμαστε δίπλα τους ότι και να συμβεί, ότι αυτά δεν έχουν καμιά ευθύνη για αυτό που θα τους πούμε και τους ανακοινώσαμε ότι δεν είμαστε καλά μαζί εδώ και χρόνια και αποφασίσαμε να χωρίσουμε. Ότι προσπαθήσαμε αρκετά να τα βρούμε μεταξύ μας αλλά ήταν αδύνατο και είναι καλύτερα έτσι για όλους, πριν αρχίσουμε να έχουμε γκρίνιες και καυγάδες. Ότι είναι οριστικό αλλιώς δεν θα τους το ανακοινώναμε. Κάπου εκεί βούρκωσα και βούρκωσε και ο μικρός. Άπλωσα το χέρι μου και τον αγκάλιασα και το βλέμμα μου συναντήθηκε με το βλέμμα της μικρής και άκουσα τα χείλη της να προφέρουν την φράση : "Μην κλάψεις σε παρακαλώ δεν γίνεται κάτι τραγικό". Και αμέσως ρούφηξε την μύτη του ο μικρός και είπε : "Κάθε τέλος είναι και μια καινούργια αρχή." Και συνέχισε : "Να σας πω και κάτι άλλο και αν θέλετε με πιστεύετε; Εγώ το είχα καταλάβει εδώ και καιρό και όλο σκεφτόμουν ότι όπου να ΄ναι θα μας πουν ότι θα πάρουν διαζύγιο". Και συμπλήρωσε και η μικρή : "Και εγώ το ίδιο". Η απορία της μικρής ήταν αν θα μείνουμε εδώ που μένουμε εμείς και οι απορίες του μικρού την άλλη μέρα αν θα παντρευτώ ξανά και την άλλη άλλη μέρα αν θα αλλάξουν επώνυμο τώρα που θα χωρίσω με τον πατέρα τους. Κοινή απορία πότε και πως θα βλέπουν τον πατέρα τους γιατί θα φύγει από την πόλη. Το μόνο σχόλιο που έχω να κάνω, λίγες μέρες μετά, είναι ότι ήταν πιο εύκολα τα πράγματα από ότι τα περίμενα και τελικά πιστεύω ότι γενικά τα πράγματα είναι πιο εύκολα από ότι τα περιμένω.