Ταξιδάκι

Την Κυριακή ταξιδέψαμε με τον καλό μου στην Αθήνα, στην Παγκόσμια Έκθεση Franchise 2008. Ξεκινήσαμε από εδώ πρωί πρωί, δεν είχε χαράξει καλά καλά και γυρίσαμε πριν ο ήλιος δύσει. Σε αντίθεση με μένα ο καλός μου τα πάει τέλεια με τον χρόνο και για αυτό και ξεκινήσαμε νωρίς και γυρίσαμε νωρίς. Ήταν πολύ όμορφα να τον έχω για άλλη μια φορά, τόσες ώρες δίπλα μου και να κυκλοφορήσουμε σε τόσο κόσμο όσο και αν δεν μας αρέσει και στους δύο ο πολύς κόσμος. Η πλάκα ήταν στην έκθεση που σε κάποιο περίπτερο, κάποιος θέλησε να μας ενημερώσει λίγο περισσότερο και απευθυνόμενος σε μένα και προς τον καλό μου είπε, "υιός σας"; "Όχι", απάντησα τελείως φυσικά και συνεχίσαμε την συζήτηση. Με ξάφνιασε αυτό που ένοιωσα μέσα μου. Περίμενα ότι θα με ενοχλούσε ή θα με στεναχωρούσε η αναφορά αυτή αλλά δεν έγινε ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Αυτές τις μέρες είμαι πολύ κουρασμένη γιατί οδηγώ πάρα πολύ και μόνο μέσα στην πόλη. Ο πατέρας μου πρέπει να μείνει στο κρεβάτι για μια βδομάδα τουλάχιστον, από την μέση του και πηγαίνω και φέρνω την μητέρα μου στο μαγαζί, 4 φορές στο κέντρο την ημέρα, εκτός τις δεδομένες διαδρομές για τα παιδιά. Και αυτό έχει αρχίσει εδώ και μέρες και σίγουρα θα κρατήσει πολύ καιρό. Ποιος θα μου το έλεγε και θα το πίστευα ότι θα ερχόταν καιρός που θα μου έλεγαν να οδηγήσω και δεν θα ήθελα. Αλλά έτσι αισθάνομαι ότι προσφέρω και εγώ κάτι σε αυτούς τους ανθρώπους. Νυστάζω πάρα πολύ.