Κάθε Κατεργάρης Στον Πάγκο Του (1)

Άρχισε κανονικά το σχολείο για τα παιδιά, αγγλικά και για τους δύο, χορευτικό μόνο για την κόρη καθότι ο γιος ξαναχτύπησε το αριστερό του χέρι και αυτή την φορά κατάφερε και το ράγισε στον καρπό και θα κρατήσει τον γύψο τουλάχιστον τρεις βδομάδες. Την Παρασκευή 12 Οκτωβρίου θα πάμε για επανέλεγχο και θα δούμε αν θα τον βγάλει ή θα κρατήσει και άλλο τον γύψο. Μεγάλη ταλαιπωρία πάλι με γιατρούς. Όσο για κάποιο γυμναστήριο είμαστε στην αναμονή με την ανάρρωσή του γιου και βλέπουμε, καθότι το κολυμβητήριο το σταματήσαμε κακήν κακώς.

19 Σεπτεμβρίου 2007

Σιωπή. Ηρέμησα κάπως.
Θέλω ακόμα χρόνο και τόπο για να βγάλω μια άκρη από όλα αυτά που ζω, για να βάλω σε μια σειρά όλα αυτά που ζω, αλλά είμαι σε καλό μονοπάτι. Τους τελευταίους μήνες πιέστηκα πάρα πολύ και τελικά έχασα την υγεία μου και σωματική και ψυχική. Περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή στην ζωή μου. Έκανα τόσα σχέδια για το καλοκαίρι αλλά όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός, γελά. Ίσως γιατί ήταν μικρά όνειρα. Στα μικρά γελά, στα μεγάλα αναγκάζετε να τα πραγματοποιήσει εκ των πραγμάτων. Τίποτα από όλα όσα ονειρευόμουν δεν έγιναν - έκανα αυτό το καλοκαίρι.
Ήθελα να γίνει η σχέση μου όπως παλιά, να μαζέψω το σπίτι μου όπως παλιά, να μαζέψω το δικό του σπίτι όπως το δικό μου, να βάψω το δωμάτιο του μικρού, να πάω λίγες μέρες διακοπές ή έστω καμιά εκδρομή, να περάσω δημιουργικό χρόνο με τα παιδιά, να κάνω μπάνια, να βρω μια εργασία, να διαβάσω μαθηματικά για το πανεπιστήμιο, να γράψω σε αυτή εδώ την γωνιά του ίντερνετ, να βρω τον εαυτό μου.
Αλλά κάθε μέρα αισθανόμουν να φεύγει η ζωή μέσα από το σώμα μου και η ηρεμία μέσα από την ψυχή μου και εκνευριζόμουν για αυτό. Κάθε μέρα έλεγα τώρα θα γίνει το μεγάλο μπαμ και θα πάω στο νοσοκομείο για την εγχείρηση και με τρέλαινε αυτό. Και το μυαλό χοροπήδαγε σε σκοτεινά μονοπάτια που πίσω από κάθε στροφή κρυβόταν μάσκες θανάτου. Την ημέρα δεν μπορούσα να ησυχάσω από την καθημερινότητα που ρουφούσε όση ενέργεια είχε απομείνει μέσα μου και την νύχτα όταν δεν πάθαινα κρίση άγχους ή πανικού και κοιμόμουν πεταγόμουν μέσα στον ύπνο μου από αίμα, συναισθήματα και σκέψεις.
Δεν ξέρω αν έπιασα πάτο πάντως σίγουρα τον άγγιξα και είχε μια γλοιώδη υφή. Μια αίσθηση αίματος λίγο νωπού, λίγο ξεραμένου. Αηδία.
Σε όλο αυτό τον κατήφορο ένα χέρι κρατούσε το δικό μου - του συντρόφου μου - αλλά τα προβλήματα ήταν συσσωρευμένα, βαθιά και βαριά και αν δεν άρχιζα θεραπεία – ομοιοπαθητική - δεν θα αντέχαμε. Ακόμα και τώρα που λέω αντέξαμε δεν ξέρω τι έχουμε χάσει και τι έχουμε κερδίσει από αυτή την περιπέτεια.
Έχω αρχίσει σιγά σιγά αλλά σταθερά και όχι χωρίς - ευτυχώς ελάχιστα - πισωγυρίσματα όπως λέει και ο γιατρός μου να ανεβαίνω και εγώ αισθάνομαι μέσα μου να βρίσκω τον εαυτό μου, να πιστεύω στον εαυτό μου. Και αυτό είναι σημαντικό. Να πιστέψω σε μένα. Λοιπόν υψώνω το ποτήρι και πίνω στην υγειά μου. Στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον.

Μελαγχολία

Δεν μπορώ να καταλάβω τα μηνύματά σου, Κύριε.
Είναι τα μενεξεδένια βουνά του ορίζοντα;
Είναι η λιτανεία των τεφρών νεφών;
Είναι το σμάρι τα πουλιά που σπεύδουν προς την δύση;
Δεν μπορώ να καταλάβω τα μηνύματά σου, Κύριε.
Είναι η φωνή του αγαπημένου που έσβυσε στο ακρογιάλι;
Είναι μια νοσταλγική χειρονομία χαμένη στο χρόνο;Είναι η χορδή βαθειά μου που πάλλεται εναγώνια εις το διηνεκές;
Είναι η μεγάλη στιγμή που χάθηκε για πάντα;

Έγκοπος Λόγος -Χρίστου Μαλεβίτση

3 Σεπτεμβρίου 2007

Γμτ. Θα πω καλό χειμώνα. Σε όλους.
Κάθε μέρα αυτό το καλοκαίρι ήταν ένα βήμα πάνω σε λεπτές ισορροπίες προσωπικών προβλημάτων.
Νόμιζα ότι πέρασα το πιο δύσκολο και το πιο μακρύ καλοκαίρι της ζωής μου και εκεί τις τελευταίες μέρες του τελευταίου μήνα πάγωσα.
Δεν μπορούσα να γράψω τίποτα πια, ούτε για μένα, ούτε για όλα αυτά που συνέβησαν γύρω μας.
Τα δικά μου φάνταζαν τόσο μικρά και τα γύρω μας τόσο άδικα που πάγωσε η σκέψη και τα δάκτυλα.
Χάθηκαν ζωές. Ανθρώπινες ζωές. Χάθηκαν ζώα, φυτά. Ολόκληρα οικοσυστήματα.
Χάθηκε ο άνθρωπος. Πενθώ. Σιωπώ.