Η ζωή είναι κάπου εκτός internet. Σχεδόν καθημερινά όμως σκέφτομαι να γράψω πράγματα εδώ στο blog. Πράγματα που συμβαίνουν ή πράγματα που σκέφτομαι, πράγματα που διαβάζω ή πράγματα που μου λένε, αλλά όταν έρθει η στιγμή να καθίσω να γράψω κάτι, τότε κολλάει το μυαλό, η σκέψη, τα δάκτυλα και οι στιγμές περνάνε. Γενικά έχω την αίσθηση πως κάπου έχω κολλήσει, στον χρόνο και στον χώρο.Και έτσι έρχονται στο μυαλό κομμάτια από το "Περπατώ Και Ονειρεύομαι" της Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου, λόγια της Ουίννυ στις "Ευτυχισμένες Μέρες" του Σάμουελ Μπέκετ, "Και η μέρα κυλά χωρίς να έχεις πει αυτό που είχες να πεις, χωρίς να έχεις κάνει αυτό που είχες να κάνεις... Και μένεις άδειος, με τις ώρες ακόμα να τρέχουν, χωρίς να έχεις πια τίποτα να πεις, τίποτα να κάνεις...", λόγια του ποιητή "Το ποσοστό της ομορφιάς που μου αναλογούσε, το ξόδεψα όλο!".
Μπα, όχι όλο, όχι εγώ. Το ποσοστό της ομορφιάς που μου αναλογούσε σε αυτή την γη, έμεινε απείραχτο στον παρελθόν, παρακαταθήκη για το μέλλον. Κάποιες φευγαλέες στιγμές πέρασα δίπλα του και νόμιζα ότι το άγγιξα αλλά ήταν ένα άγγιγμα μόνο. Κουράστηκα πια να φοβάμαι και κουράστηκα πια να ελπίζω. Συνεχίζω...
