Για Το Blog Μου Ρε Γαμώτο

Δεν θέλω να γράφω blog επώνυμα. Γιατί απλά δεν θέλω να βγω σε ένα κεντρικό σημείο αυτής της χώρας, να μιλάω στον ένα και στον άλλο και να του λέω με λένε έτσι και έχω αυτό το πρόβλημα. Να με κοιτάνε περίεργα, να κουνάνε το κεφάλι τους και να μουρμουράνε. Να κρίνουν τις σκέψεις μου και τις πράξεις μου. Ανοίγω την σκέψη μου στον σύντροφό μου, στον γιατρό μου και στο blog μου. Δεν έχω κανέναν άλλο στον κόσμο να το κάνω αυτό. Με σεβασμό δανείζομαι τα λόγια του ποιητή :
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει, παραπετάσματα βουνών, αρχιπέλαγα, γυμνοί γρανίτες.

Διαδώστε Το

Διαβάστε Το

18 Φεβρουαρίου 2008

Αθώα ή ένοχη;
Δεν ξέρω. Σκέφτομαι ότι η κρίση κάποιου... για κάτι... έχει σχέση με την οπτική γωνία που βλέπει τα πράγματα.
Αλλά δεν μπορώ να σκέφτομαι κρίσεις και κριτές άλλο πια.
Χάνω χρόνο. Και δεν έχω άλλο χρόνο για να χάσω. Δεν έχω άλλο χρόνο για κρίση πανικού, ή κρίση άγχους, ή κουβέντες που πληγώνουν.
Έβαλα βενζίνη στο αυτοκίνητο και φεύγω.
Καλό μου ταξίδι.
( άσχετο με το θέμα - στο μυαλό μου γυρίζουν σαν σημείο αναφοράς ηρεμίας και χαλάρωσης οι στιγμές εκείνου του Σαββάτου στην Κλειτορία )

Βήματα Προς Την Ηρεμία

Αισθάνομαι κάπως καλύτερα από τις προηγούμενες μέρες. Έκανα μια καλή προσπάθεια με την 3η εργασία αλλά δεν περιμένω περισσότερο από 2, βάζω σε μια τάξη καλή τις σκέψεις μου, αντιστάθηκα σθεναρά στο ενδεχόμενο να πάρω ψυχοφάρμακα με την βοήθεια του ομοιοπαθητικού γιατρού μου - ευχαριστώ Κυριάκο - όχι ότι θα ήταν το τέλος του κόσμου αλλά σίγουρα θα ήταν για την δική μου σκέψη ένα βήμα πίσω ή για την σκέψη των γύρω μου το λιγότερο ένα δεκανίκι που θα έπρεπε να στηριχθώ για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αισθάνομαι λίγο πιο δυνατή από τις προηγούμενες μέρες. Έχω δώσει σε αρκετές εταιρίες βιογραφικά και πιστεύω ότι θα βρω μια εργασία με κάποια σταθερά δεδομένα, βέβαια τα χρήματα λιγοστεύουν εντυπωσιακά επικίνδυνα αλλά μέχρι να τελειώσουν σίγουρα θα βρω εργασία. Όλα θα πάνε καλά. Όλα πάνε καλά.